Reizen (518)
- Details
- Categorie: Reizen (518)
Een intens groen eiland
(Door Rolf Weijburg)
Het hoofdeiland Saint Vincent van het op 11 na kleinste land ter wereld, Saint Vincent & the Grenadines, is een onherbergzaam vulkanisch en intens groen eiland. Vlak land is er schaars. Het eiland meet ongeveer 26 bij 14 kilometer en heeft een oppervlakte van 344 km2, net zo groot als het op 10 na kleinste land ter wereld, Grenada. Het eiland is in oppervlakte ruim 8 keer zo groot als de rest van het land, The Grenadines eilanden (45 km2).
De hoofdstad Kingstown ligt op Saint Vincent alsook de oude én de nieuwe internationale luchthaven. Het binnenland is vanwege het heftige reliëf nauwelijks toegankelijk en de hellingen van de 1234 meter hoge vulkaan La Soufrière in het noorden zorgen ervoor dat er zelfs geen weg helemaal rondom het eiland loopt. Wil je van bijvoorbeeld Richmond of Chateaubelair in het noordwesten naar pakweg Georgetown in het oosten dan moet je helemaal via Kingstown in het zuiden rijden. Er is geen weg die dwars over het eiland loopt.
Ruim honderdduizend inwoners telt het eiland (tegenover tienduizend op de Grenadines), de meesten (72%) van Afrikaanse afkomst, maar er wonen ook Indiërs (6%), Europeanen (2%, veel Portugese en Schotse afstammelingen!) en nog wat Black Carib Indianen (2%). De rest van de bevolking is een mengeling van dit alles. Mensen hebben het er niet breed, Saint Vincent & the Grenadines is niet rijk. 25% van de mensen op Saint Vincent had in 2014 nog geen elektriciteit.
Met de catamaran “Icaros” voeren we langs de mooie westkust zuidwaarts. We zeilden voorbij Kingstown, prachtig gelegen aan een baai aan de zuidkust en langs de oude luchthaven E.T.Joshua. Bij Young Island, een klein peperduur island resort waar de happy few hun wittebroodweken doorbrengen, wierpen we het anker in zee.
Zoals overal in de Cariben (en elders in de wereld) wordt ook op Saint Vincent het openbaar vervoer grotendeels overheerst door lawaaierige hard rijdende Japanse busjes waar in Nederland maximaal 7 of 9 passagiers in mogen maar waarvan je hier niet moet opkijken als er zo’n twintig personen in zitten en je er nog best wel bij kan. One Dollar bussen heten ze, inderdaad omdat ze één East Caribbean Dollar per ritje kosten.
Busjes
De meeste van die busjes rijden als gekken over de smalle kronkelweggetjes van het eiland die aan weerszijden zijn voorzien van gevaarlijk diepe betonnen afwateringsgoten. Je kan de busjes van heel ver al horen aankomen, niet omdat ze kapotte uitlaten hebben maar omdat ze allemaal krachtige muziekinstallaties aan boord hebben die via enorme speakers permanent en keihard de laatste Caribische hits uitblèren.
Als je pech had, zit je achterin met je rug tegen één van die speakers gepropt zodat je hele lichaam op de dreunende bassen van salsa, zouk of reggae ritmes zowat uit elkaar trilt.
Niet iedereen vindt dat leuk en vorig jaar zijn er serieuze plannen gemaakt om een wet aan te nemen die de harde muziek moet verbieden. Vanwege de overlast voor passagiers en omgeving maar ook vanwege de steeds vaker aanstootgevende en seksistische teksten in de muziek.
Ieder busje wordt door twee mensen bemand. De chauffeur, een doorgaans nors kijkende man met zonnebril zit helemaal tegen zijn deur aangedrukt zodat er nog drie passagiers op de voorbank bij kunnen.
De chauffeur heeft altijd zijn rechterarm (ze rijden links in Saint Vincent) uit het raampje, simpelweg omdat die er binnenin de cabine niet meer bijkan. Ook houden alle chauffeurs van veel en lang claxonneren.
Busboy
En dan is er de busjongen. Die staat of hangt bij de schuifdeur, het hoofd uit het raam om te speuren naar potentiële klanten. Vaak ook schreeuwt hij de bestemming van het busje naar willekeurige voorbijgangers.
Als er een klant die mee wil langs de weg staat schuift hij de deur open nog voordat de bus stilstaat, springt naar buiten, vertelt de klant waar hij moet gaan zitten en schuift de deur, nadat hij weer is ingestapt en de chauffeur alweer vol gas geeft nog voordat de nieuwe klant goed en wel zit, met een klap weer dicht. 
De busjongen slaat ook met zijn vuist tegen het metaal van de carrosserie als een passagier aangeeft te willen uitstappen, int de dollars en is bij voorkeur klein of mager en lenig zodat hij nooit te veel plek zal innemen en daardoor een extra dollar in de weg staat.
Audioaura
We stonden in het plaatsje Villa Village langs de weg en wachtten op een Dollarbusje richting Kingstown. Dat duurde niet lang. Drie busjes kwamen aangesneld, ieder in het audioaura van de eigen muziekvoorkeur.
Een brei van drie verschillende Caribische muziekstijlen bleef even in de lucht hangen toen het voorste busje voor ons stopte en de twee andere noodzakelijkerwijs achter de eerste moesten stilhouden. Zodra het kon op de smalle tweebaansweg (maar vaak ook als het niet kon en tegenliggers gedwongen werden boven op de rem te gaan staan) gaven de twee achterste vol gas om de voorste bus in te halen en door te razen naar de volgende wachtende klant, waar zich hetzelfde tafereel maar met een ander busje voorop zal afspelen. Dat gaat zo de hele dag door.
We stapten in en reden onder luide begeleiding van “Stirr it up, little darling, stirr it up”, plankgas de vijf kilometer naar Kingstown, waar we op het busstation dizzy het busje uitrolden.
Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld
Klik HIER voor alle afleveringen
- Details
- Categorie: Reizen (518)
Winter 1994
Mijnen & Hollandse honden
Het is dringen voor het Antonov vrachtvliegtuig, dat al staat te ronken op het vliegveld van de Mozambikaanse hoofdstad Maputo. Veel militairen en nog veel meer hulpverleners uit de hele wereld die allemaal naar Beira willen, een stad aan de oceaan in het centrum van het land. Ik ben met Mozambikaanse Angela en kom alleen maar het vliegtuig in, omdat zij een bloedmooie brutale vrouw is voor wie al die drukdoende mannen wel móeten bezwijken. Uiteindelijk worden er zo’n honderd mensen in de raamloze holte gepropt. Liggend op zakken en leunend tegen kratten en kisten proberen wij ons tijdens de vlucht in evenwicht te houden.
Beira blijkt totaal in puin te liggen. Volledig vernield door de onafhankelijkheidsoorlog tegen het Portugese leger en later door de burgeroorlog, die zich na de onafhankelijkheid in 1975 afspeelde tussen het Marxistisch-Leninistische bevrijdingsfront Frelimo en de andere bevrijdingsbeweging Renamo, die werd gesteund door het apartheidsregime van Zuid Afrika.
Ik ben op weg naar een klein contingent Nederlandse militairen, dat onderdeel vormt van UNOMOZ, de United Nations Operation in Mozambique. Zij zijn uitgestuurd om Mozambikanen zelf te leren mijnen te vinden en op te ruimen. Want er liggen in Mozambique door die oorlogen naar schatting twee miljoen mijnen.
In hotel Miramar direct aan de oceaan, is luitenant-kolonel Van der Veen een beetje gefrustreerd. In augustus 1993 arriveerde hij in Mozambique, maar nu is het februari 1994 en is er nog niets van de grond gekomen
Hij en zijn tien andere Nederlandse militairen stuiten voortdurend op bureaucratische verordeningen en procedures, waardoor er geen schot zit in de oprichting van de mijnontruimingsschool.
Toch blijft hij goede hoop houden, dat de missie zal lukken. Het is de bedoeling dat in totaal 1200 Mozambikanen worden opgeleid tot mijnontruimers. Daarbij maken de Nederlanders gebruik van mijndetectoren.
Vlak bij hen zit het Amerikaanse mijnontruimingsbedrijf Ronco. Deze particuliere organisatie werkt met Nederlandse mijnontruimingshonden. En dat leidt -vertelt de overste- tot vermakelijke taferelen.
De honden hebben namelijk Nederlandse commando’s geleerd als ’ZIT’, ’BLIJF’ of ’ZOEK’.
De Amerikanen hebben zich die kreten in het Nederlands eigen gemaakt en moeten dat nu weer aan de Mozambikanen leren. Gevolg: de honden worden geconfronteerd met zeer merkwaardige ‘dialecten’.
Maar ja.
Het alternatief zou zijn, dat de honden Portugees moesten leren.
Waarom de Nederlanders dan niet gewoon met deze Nederlandse honden werkten wist de luitenant-kolonel eigenlijk ook niet. ’We zijn er nu eenmaal niet voor opgeleid’.
P.S.
Navraag leert, datde missie later toch nog redelijk succesvol is verlopen. Uiteindelijk volgden 570 Mozambikanen de opleiding tot mijnontruimer. En een paar jaar geleden is in Mozambique een Belgisch experiment begonnen waarbij gewerkt wordt met Afrikaanse hamsterratten.
Deze beesten hebben een sterk ontwikkelde reukzin en kunnen moeiteloos TNT opsporen. Ze zijn overal te vinden en dus goedkoop. Bovendien zijn ze zo licht, dat een mijn niet tot ontploffing komt als ze ermee in contact komen.
Wereldwijd liggen er overigens nog naar schatting tussen de 60 en 110 miljoen mijnen, die per jaar 15 tot 20.000 slachtoffers (doden en gewonden) maken. Een kwart van die slachtoffers is kinderen.
Ontmoetingen in de lucht:
1. Jevgeni, een Oezbeek
2. Mira, een Zuid-Afrikaanse
3. Harald, een Noor
4. Ilse, een Vlaamse
5. Jolande, een Hollandse
6. Joe, een Samoaan
Ontmoetingen in de open lucht:
1. De kapitein, een Montenegrijn
2. Salomon, een Mozambikaan
3. Meri-Tuuli, een Finse
4. Lama Tsultrim, een Bhutanees
5. De viskoopster, een Malta-ganger
6. Marco, een Boliviaan
7. Dominee Kiss, een Hongaar in Roemenië
8. Mevr. Sobolovic, een Joegoslavische
9. Uncle Basil, een indiaan in Guyana
10: Boris, een Siberiër
11: Mr. Omar, een Soedanees
12: Arvid, een Gotlander
13: Mr. T.F. Keohane Jr.,een Yank
14: Stefan, een Tovenaar
15: De Museumdirecteur, een Mauritiaan
16: Godfrey, een Zimbabwaan
17: Bassam Abu Sharif, een Palestijn
18: De oude schilder, een Cypriotische
19: Lucky, een hond te Lesotho
20: Mulu, een Eritreeër
21: De dierenarts, een Belg
22: De taxichauffeur, een Egyptenaar
23: De uitbater, een Bosniër
24: Piia, een Estlandse
25; De wapendrager, een kolonist op de Westbank
26: De pizzakoerier, een Geluidsliefhebber
27: Sigurd, een IJslander
28: De opvarende, een Helsinki-ganger
29: De luitenant-kolonel, een militair in Mozambique
- Details
- Categorie: Reizen (518)
Een verloren piratenhaven
(Door Rolf Weijburg)
We voeren zuidwaarts langs de westkust van Saint Vincent, hoofdeiland van Saint Vincent & the Grenadines, het op 11 na kleinste land ter wereld.
Het intens groene bergachtige eiland leek op enkele kleine geïsoleerde nederzettingen na onherbergzaam en onbewoond.
We kwamen langs een rotsige boog die als een verdronken Ark de Triomf in het water stond en direct daarna opende zich een kleine baai waaruit zich zodra we in zicht kwamen twee kleine roeibootjes losmaakten. Een derde bootje bleek een surfplank waarop een jongen op z'n knieën gezeten als een bezetene met beide handen peddelde in een poging de roeibootjes bij te houden. Maar dat lukte niet en halverwege draaide hij terug naar de kust.
De jongens in de twee bootjes roeiden verbeten door en begonnen al naar ons te roepen terwijl ze nog ver buiten gehoorsafstand waren. Ze kwamen langszij. Het waren jongens die in opdracht van grotere jongens ligplaatsen verhuurden aan jachten die in Wallilabou Baai voor een klein bedrag gebruik wilden maken van een van de ankerboeien die in de baai waren uitgelegd.
We volgden de instructies van de jongen die het eerst bij de catamaran langszij was gekomen en legden aan aan de door hem aangewezen ankerboei.
Wallilabou was een prachtige intieme hoefijzervormige baai omringd door jungleheuvels en met een smal zwart-grijs strand onder de palmbomen.
Er stonden enkele gebouwtjes, er was een lange houten pier met twee hoge kraanachtige constructies en iets verderop een betonnen piertje.
In Wallilabou was een douanekantoortje waar schepen zich konden inklaren. De meeste yachties lieten Wallilabou echter links liggen en voeren direct door naar Young Island, niet ver van de hoofdstad, of naar Bequia Island in de Grenadines: beide plekken hadden veel meer te bieden dan het kleine geïsoleerde dorp Wallilabou. Maar wij besloten de nacht en een deel van de volgende dag hier door te brengen.
We voeren in de dinghy naar de betonnen pier, liepen naar het douanekantoortje en werden snel op de rand van sluitingstijd, de middag kwam ten einde, ingeklaard.
Welcome to Saint Vincent & the Grenadines.
Het zag er vreemd uit, dit dorp. Een beetje onwerkelijk, alsof het ergens in de tijd was stil gestaan. Er stonden enkele ouderwetse pakhuizen, een paar winkeltjes en huizen, er was een plek waar doodskisten werden gemaakt en enkele kanonnen stonden onder de palmen naar de horizon gericht.
Ergens stond een oude kar met enorme houten wielen. Een eindje verderop was een klein bruggetje en toen we op de stenen rand wilden leunen merkten we dat het helemaal geen steen was.
De “stenen” van het bruggetje bleken van fiberglas en hol net als die van de grote sokkels waarop de kranen stonden. Bij nadere beschouwing bleek er achter de “gevels” van enkele van de huizen ook al helemaal geen huizen te staan maar slechts stutbalken en was de “oude kar” met kruiskopschroeven in elkaar gezet.
Wallilabou was een filmset.
PortRoyal
Twee jaar eerder waren hier de decors van Port Royal gebouwd, de piratenhaven waar een deel van de opnames voor de eerste Pirates of the 
Caribbean film waren gedraaid. Ik heb de film later teruggezien en inderdaad, ik herkende de winkeltjes, de pakhuizen en de kranen waaraan Johnny Depp als Jack Sparrow rondzwierde. Op het bruggetje had zich een flink gevecht afgespeeld. Aan de rotsboog waar we langs waren gevaren hingen in de film enkele opgehangen piraten …
Een aantal van de decors die de Disney studio’s hier hadden neergezet waren behouden, maar er was geen spoor van enig toeristisch animo. Er stonden geen bordjes die vertelden wat er hier was gebeurd, er waren geen souvenirwinkels of gidsen.
Er was geen museum, of het zou de grote schuur moeten zijn waarin open en onbeheerd honderden stoffige zwarte bakelieten telefoons op schappen stonden uitgestald.
In het begin van de avond vlogen wittige vleermuizen als spookachtige schimmen vlak over het donkere water. Vanaf de kust kwam de jongeman op de surfplank langszij gepeddeld. Hij had een yellow finned bonito bij zich, een kleine tonijnsoort. Vers uit zee geplukt. We kochten hem en onze rector magnificus prepareerde de vis als een ware chef. Met een perfecte risotto en onder het genot van een mooi flesje wijn (de voorraden van de “Icaros” waren onuitputtelijk) lieten we ons het zachte rauwe vlees voortreffelijk smaken.
In 2005, een jaar na ons bezoek, startte een nieuwe serie opnames voor de tweede film uit de Pirates of the Caribbean reeks. Daarna kwam er een hotel en enkele restaurants. Er verschenen Welcome to the Home of Pirates of the Caribbean bordjes, er werd een Pirates of the Caribbean museum ingericht en er kwamen wat souvenirverkopers die knullig gemaakte Jack Sparrow poppetjes verkochten.
Vanuit Kingstown werden excursies naar Wallilabou georganiseerd, maar Kingstown was nauwelijks een toeristische hub, dus veel leverde dat niet op. Misschien dat er iets meer yachties dan voorheen in de baai ankerden maar dan had je het wel gehad. Een echt succes is het nooit geworden. Wallilabou werd geen DisneyLand.
En toen raasde in 2010 orkaan Thomas over Saint Vincent. In Wallilabou werden palmbomen plat geblazen, fiberglas gevels verdwenen in zee, enkele van de pakhuizen liepen zware schade op en vloedgolven verwoestten de houten pier met de kranen en het bruggetje ernaast.
Er zijn nog wel wat restauratiepogingen gedaan en het museumpje schijnt ook nog open te zijn maar op internet kon ik geen hotelkamer in het dorp meer vinden.
Wel las ik dat er veel gemopperd wordt over de douanier die steeds vaker onvindbaar is.
Nee, ik denk dat de fut er wel een beetje uit is in Wallilabou.
Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld
Klik HIER voor alle afleveringen
- Details
- Categorie: Reizen (518)
Winter 1993
Landgenoot
De boot van Travemünde in het Noorden van Duitsland naar Helsinki, hoofdstad van Finland doet er iets meer dan twee etmalen over. Dat is althans de verwachting. Maar als er ijsafzetting is, kan het langer duren.
Aan boord van de 218 meter lange cruiser van de Silja Line vind je ondermeer drie restaurants, bars, conferentieruimtes, casino, supermarkt, een zaal met dansvloer, sauna’s, whirlpools, een zonnedek en een kinderspeelplaats.
Het vertrek vindt plaats om 3 uur ‘s nachts. Dat is een raar tijdstip, maar je kunt al ’s avonds om tien uur inchecken. Dan is de keus aan jou: ga je naar bed, t.v. kijken in je buitenhut, drink je nog wat, ga je dansen, flaneren, shoppen, gokken, of nog even aan dek uitwaaien. Je komt dan mensen tegen aan wie je kunt afzien dat ze zich voor diezelfde keus gesteld voelen.
De volgende dag bij het ontbijt komt een ouder Nederlands paar aan ons tafeltje zitten. Ze komen er te laat achter, dat wij landgenoten zijn en kijken ons enigszins hulpeloos aan. De man zoekt duidelijk naar een openingszin. Niet zo moeilijk , zou je zeggen als je pas ’s nachts om drie uur vertrokken bent. ‘Heeft u een beetje geslapen?, ligt voor de hand. Beter is: ‘Weet u dat deze boot 25 knopen per uur kan halen?’. Het beste: 'Hoopt u ook zo, dat de Oostzee verderop bevroren is en ze de ijsbreker moeten inzetten?'
Maar niets van dat al. Na een wat al te lange pauze zegt de man: ‘Gaat u ook naar Helsinki?’
Ontmoetingen in de lucht:
1. Jevgeni, een Oezbeek
2. Mira, een Zuid-Afrikaanse
3. Harald, een Noor
4. Ilse, een Vlaamse
5. Jolande, een Hollandse
6. Joe, een Samoaan
Ontmoetingen in de open lucht:
1. De kapitein, een Montenegrijn
2. Salomon, een Mozambikaan
3. Meri-Tuuli, een Finse
4. Lama Tsultrim, een Bhutanees
5. De viskoopster, een Malta-ganger
6. Marco, een Boliviaan
7. Dominee Kiss, een Hongaar in Roemenië
8. Mevr. Sobolovic, een Joegoslavische
9. Uncle Basil, een indiaan in Guyana
10: Boris, een Siberiër
11: Mr. Omar, een Soedanees
12: Arvid, een Gotlander
13: Mr. T.F. Keohane Jr.,een Yank
14: Stefan, een Tovenaar
15: De Museumdirecteur, een Mauritiaan
16: Godfrey, een Zimbabwaan
17: Bassam Abu Sharif, een Palestijn
18: De oude schilder, een Cypriotische
19: Lucky, een hond te Lesotho
20: Mulu, een Eritreeër
21: De dierenarts, een Belg
22: De taxichauffeur, een Egyptenaar
23: De uitbater, een Bosniër
24: Piia, een Estlandse
25; De wapendrager, een kolonist op de Westbank
26: De pizzakoerier, een Geluidsliefhebber
27: Sigurd, een IJslander
28: De opvarende, een Helsinki-ganger
- Details
- Categorie: Reizen (518)
Winter 1995
Een surrealistische lagoon
De voorspellingen leken gunstig.
Woensdag 18 januari 1995 zou wel eens een mooie dag kunnen worden. Temperaturen rond het vriespunt, vrijwel geen wind en een stralende sterke zon.
Dat trof, want we zouden die dag Reykjavik verlaten en IJsland gaan verkennen.
We hadden een grote 4W Jeep gehuurd met chauffeur Sigurd Thorbergson en navigator Gunnar Solveigson.
In de wagen bevond zich een voor die tijd zeer geavanceerd GPS-systeem.
Wij reden over dit soort wegen. 
Langs dit soort bestemmingen.
Overal rook het naar zwavel.
UITKLAPBARE SLEDEN
Rond het middaguur gebeurde het. De zon verdween, de wind stak op en werd een storm. Hevige sneeuwval afgewisseld met zware hagelbuien. Het zicht was nog geen twee meter. Ineens begrepen wij waarom er twee chauffeurs waren en waarom achter in de auto extra kleren, scheppen, ladders, gereedschap, blikvoer, jerrycans met water, uitklapbare sleden en andere ‘overlevingsspullen’ zaten.
We stopten ergens. Zelfs met de GPS was de weg niet meer te vinden.
’Wachten’, zei Sigurd, ’wachten, dat is het enige wat we kunnen doen'.
Toen ik vroeg waar we waren, keek hij mij langdurig aan, maakte een fronsend gebaar en zei:
’ We zitten wel goed. Vlak bij de kust. Reykjavik is een kilometer of vijftig, maar hier ergens in de buurt ligt Grindavik. Een vissersplaatsje’.
AUTOBIOGRAFIE
Sigurd haalde een notitieblok tevoorschijn en begon te schrijven. Hij stelde ons ook een paar vragen.
Eerst een paar algemene dingen: Waarom we bijvoorbeeld in januari zo nodig naar IJsland moesten. Hoe we het hier vonden etc.
Daarna werd het persoonlijker. Niet alleen wat we voor de kost deden, maar ook hoe we elkaar ontmoet hadden of we getrouwd waren -en zo ja; waarom- of we kinderen hadden en of we wel eens een IJslands boek hadden gelezen.
Toen ik op mijn beurt vroeg waarom hij dat allemaal wilde weten zei hij :''Ik schrijf een autobiografie. Dat doen veel IJslanders, Mensen lezen hier veel , maar ze schrijven ook graag. Bovendien: als je met een autobiografie naar een uitgever stapt moeten ze het uitgeven. Dat is een verplichting hier. Ze worden ervoor gesubsidieerd''.
Ik vertelde de EDDA te hebben gelezen, de IJslandse Brieven van W.H. Auden en ook iets van Nobelprijswinnaar Laxness.
Sigurd keek me toen weer peinzend aan en knikte tevreden en instemmend.
Na ongeveer anderhalf uur werd het iets lichter, hoewel de sneeuw nog steeds in dikke pakken naar beneden viel. Sigurd startte de wagen en heel langzaam gleden wij naar Grindavik. Ook in het dorpje was het zicht minimaal. Op de wegen lag zeker een halve meter sneeuw. Toch vonden we een café, waar we -omgerekend- voor ruim 100 gulden vier koffie en vier cognac bestelden.
BLUE LAGOON
Gunnar belde wat en kwam terug met de mededeling dat het die dag vrijwel zeker niet meer zou opklaren. ’We kunnen hier blijven wachten, maar we kunnen ook naar de Blue Lagoon’.
Die keus was niet zo moeilijk. We wilden Grindavik zo snel mogelijk verlaten want het stonk er enorm. Stank, die werd verspreid door een grote visfabriek.
Bovendien: De Blue Lagoon was immers IJslands toeristische attractie nummer één. Een heilzaam warmwaterbad waar je zelfs in deze temperaturen gewoon buiten in het water kon zitten.
Wij bereikten de Lagoon. Het sneeuwde niet meer, de wind was weer afgezwakt en het zicht was goed.
Te goed missschien wel, want het beeld was volkomen surrealistisch.
Daar lag een turkoois gekleurd meertje waar op diverse plekken grote stoomwolken omhoog kwamen.
Maar direct daarachter rezen pijpen met stoom omhoog van de geothermische elektriciteitscentrale.
Het water bleek echter lekker; 39 graden stond ergens op een bordje. Soms kwamen er van onderen hete stoten.
Zeewater dat op 2.000 meter diepte op een natuurlijke wijze verhit wordt en omhoog wordt gestuwd. Daar vermengt het zich met het afvalwater van de centrale. Wij zijn er uren gebleven en waren vrijwel de enige bezoekers.
Sigurd en Gunnar gingen het water niet in, maar bleven in de bar.
Er moest nog wat geschreven worden.
Ontmoetingen in de lucht:
1. Jevgeni, een Oezbeek
2. Mira, een Zuid-Afrikaanse
3. Harald, een Noor
4. Ilse, een Vlaamse
5. Jolande, een Hollandse
6. Joe, een Samoaan
Ontmoetingen in de open lucht:
1. De kapitein, een Montenegrijn
2. Salomon, een Mozambikaan
3. Meri-Tuuli, een Finse
4. Lama Tsultrim, een Bhutanees
5. De viskoopster, een Malta-ganger
6. Marco, een Boliviaan
7. Dominee Kiss, een Hongaar in Roemenië
8. Mevr. Sobolovic, een Joegoslavische
9. Uncle Basil, een indiaan in Guyana
10: Boris, een Siberiër
11: Mr. Omar, een Soedanees
12: Arvid, een Gotlander
13: Mr. T.F. Keohane Jr.,een Yank
14: Stefan, een Tovenaar
15: De Museumdirecteur, een Mauritiaan
16: Godfrey, een Zimbabwaan
17: Bassam Abu Sharif, een Palestijn
18: De oude schilder, een Cypriotische
19: Lucky, een hond te Lesotho
20: Mulu, een Eritreeër
21: De dierenarts, een Belg
22: De taxichauffeur, een Egyptenaar
23: De uitbater, een Bosniër
24: Piia, een Estlandse
25; De wapendrager, een kolonist op de Westbank
26: De pizzakoerier, een Geluidsliefhebber
27: Sigurd, een IJslander
Subcategorieën
Reizen Aantal artikelen: 88
Pagina 84 van 106