Details

Categorie: Reizen (518)

Gepubliceerd: 12 maart 2018

Het mooie dorpje Sønderho

Fanø in Denemarken is het meest noordelijke Waddeneiland, maar maakt volgens deze kaart geen deel uit van het UNESCO Werelderfgoed.
      Dat lijkt mij onterecht en ik zal uitleggen waarom.

Het is een prachtig eiland met zo’n 15 kilometer ononderbroken breed strand, met bossen en duinen en twee aantrekkelijke plaatsjes: Nordby en Sønderho.
      Vooral dit laatste dorp is zeer de moeite waard om te bezoeken. 
Het werd in 2012 door de Denen uitgeroepen tot mooiste dorp van het land. 

Je kunt er komen per veerboot vanuit Esbjerg. Nog geen kwartier varen. Er is een bootje voor voetgangers en fietsers en een ferry voor auto’s.

Een retour voor een auto en maximaal negen personen kost 195 Deense Kroon. Omgerekend is dat circa € 26,70. De inwoners van Fanø vinden dat veel, want ze zijn voor een belangrijk deel van hun inkomsten afhankelijk van het toerisme.
      Per jaar komen er zo’n 125.000 toeristen, die goed zijn voor 725.000 overnachtingen.  
(Ter vergelijking: Texel ontvangt per jaar ongeveer 1 miljoen bezoekers; een retourticket voor een auto en max. negen personen kost daar € 37,--)

Sønderho heeft kleurige huizen met rieten daken, want het riet groeit daar volop. Ze staan vrij dicht opeen. Er lopen tussen de huizen door voetgangerspaadjes, die het allemaal intiem maken. 
      De huizen staan in verband met heersende winden min of meer in gelid. De daken in het zuiden worden het meest geteisterd en moeten om de paar jaar hersteld of vernieuwd worden. Een enkel huis staat door ruimtegebrek ‘’verkeerd’’.

Dat leren we tenminste van Robert Peel. In een plaatselijk café sprak hij ons aan in vlekkeloos Engels. 
Of we soms uit Nederland kwamen. 
      Hij bleek een Engelsman, die zich op dit eiland gevestigd had. Tenminste in de zomer, want in de winter was het er veel te koud en te nat. Robert had ook in Nederland gewoond en bleek goed Nederlands te spreken. 
      ‘’Of we 27 minuten de tijd hadden’’. Dat hadden we. (Vier volwassenen en twee tieners).
Het bleek voldoende voor een rondleiding door het dorp.

Na een tocht over smalle paadjes eindigen we bij een decoratief wandbord, waarop de geschiedenis in voor- en tegenspoed is verbeeld. 
      Een voor zo’n klein dorp rijke geschiedenis met op het bord een zogeheten welvaartslijn waarop economische invloeden duidelijk herkenbaar zijn. Rampen, oorlogen, bloei en rijke visvangsten volgen elkaar op.

Een bord ook met een kritische ondertoon. Kijk eens naar dit tegeltje. 
      Volgens Robert Peel zitten er te veel zeehonden rondom het eiland met als gevolg dat er vrijwel geen vis meer in de zee zit. De plaatselijke overheid wil daar maatregelen tegen nemen, maar wordt tegengewerkt door een Deens alternatief voor ‘’Wakker Dier”. 
      Het was de bedoeling dat de tegel met de zeehond onder de paraplu in Delfts Blauw zou worden gefabriceerd bij de Koninklijke tegelfabriek in Makkum Friesland, maar dat bleek veel te duur.

Kritiek is er ook op de Kopenhagers, die op Fanø een tweede huis hebben. ‘’Te arrogant’, vindt de plaatselijke bevolking. En ze ‘’doen maar wat’’. Verven hun huizen in kleuren en strepen ‘’alsof het wenkbrauwen zijn’’. 
      Op het bord komt dit tot uitdrukking door de K (Kopenhagen) op het oude nummerbord.

In de haven van Sønderho lagen in 1980 nog zo’n 30 schepen.

Nu is het dichtgeslibd. Er zijn plannen om de boel uit te baggeren, maar ook dit ondervindt weerstand.

Buiten het dorp is daar allemaal niets meer van te merken. De duinen zijn hoog en het strand is breed.

Overstromingen waren er in het verleden ook. Op deze paal staan de jaartallen van de laatste twee eeuwen. De hoogste stand werd bereikt in 1839.

(Eerder geplaatst: 28-10-'16)

Ontmoetingen in de lucht:

1. Jevgeni, een Oezbeek
2. Mira, een Zuid-Afrikaanse
3. Harald, een Noor
4. Ilse, een Vlaamse
5. Jolande, een Hollandse
6. Joe, een Samoaan
7. Nor, een Singapore-girl
8. Mariah, een Braziliaanse

Ontmoetingen in de open lucht:

1. De kapitein, een Montenegrijn
2. Salomon, een Mozambikaan
3. Meri-Tuuli, een Finse 
4. Lama Tsultrim, een Bhutanees
5. De viskoopster, een Malta-ganger
6. Marco, een Boliviaan
7. Dominee Kiss, een Hongaar in Roemenië
8. Mevr. Sobolovic, een Joegoslavische
9. Uncle Basil, een indiaan in Guyana
10: Boris, een Siberiër
11: Mr. Omar, een Soedanees
12: Arvid, een Gotlander
13: Mr. T.F. Keohane Jr.,een Yank
14: Stefan, een Tovenaar
15: De Museumdirecteur, een Mauritiaan
16: Godfrey, een Zimbabwaan
17: Bassam Abu Sharif, een Palestijn
18: De oude schilder, een Cypriotische
19: Lucky, een hond te Lesotho 
20: Mulu, een Eritreeër 
21: De dierenarts, een Belg 
22: De taxichauffeur, een Egyptenaar 
23: De uitbater, een Bosniër
24: Piia, een Estlandse 
25; De wapendrager, een kolonist op de Westbank
26: De pizzakoerier, een Geluidsliefhebber 
27: Sigurd, een IJslander 
28: De opvarende, een Helsinki-ganger
29: De luitenant-kolonel, een militair in Mozambique 
30: Stan Aerts, een veehouder in een Schierenclave
31: De Jilkiankans, een familie in Kirgizië
32: Brigita, een Letse 
33: De intrigant, een Engelsman in Griekenland
34: De kapitein, een hoerenloper in Bremen
35: Van Lap Luong, een Vietnamees in Tsjechië 
36: De aristocraat, een Spanjaard in Zuid-Soedan
37: Robert Peel, een Engelsman op Fanø

Details

Categorie: Reizen (518)

Gepubliceerd: 07 maart 2018

De ultieme ‘’droom’’-bestemming

TOBAGO CAYS

(Door Rolf Weijburg)

De Grenadine eilanden in de Caribische staat Saint Vincent & The Grenadines, het op elf na kleinste land ter wereld, hebben een enorme aantrekkingskracht op yachties, die met al dan niet lokaal gehuurde jachten de oostelijke Cariben langs zeilen. Veel Fransen die vanuit hun Caribische overzeese departementen Guadeloupe, Saint Barths of Martinique zee kiezen, maar ook Britten natuurlijk, Amerikanen en een keur aan andere nationaliteiten dobbert tijdens het seizoen langs de tot de verbeelding sprekende Caribische eilandparadijsjes.
      De Grenadines van Saint Vincent zijn voor velen een ultieme droombestemming: de eilanden liggen niet te ver uit elkaar, palmenstranden te over, een prachtige onderwaterwereld, goede ankerplekken en uitstekende voorzieningen.
      En bínnen die Grenadines zijn, zo vertelt menige gids, de Tobago Cays de absolute topbestemming.

Vanaf Mayreau stuurden we de catamaran oostwaarts naar de Tobago Cays, vijf onbewoonde eilandjes in een kraakheldere zee vol koraal en exotische vissen, veilig beschermd door twee enorme riffen, het Horseshoe Reef en het World’s End Reef.
      Langs wat verraderlijke ondieptes draaiden we tussen de eilandjes Petit Bateau en Jamesby door en ankerden tegenover Baradal eiland aan de rand van Horseshoe Reef.
      De eilanden waren weelderig begroeid en hadden allemaal idyllische strandjes. Omdat de Tobago Cays beschermd gebied is, woonde er niemand en was er geen bebouwing. Je zou er zo maar door een romantisch Robinson Crusoe gevoel overvallen kunnen worden.

Ware het niet dat er overal jachten lagen …

Werkelijk overal tussen de eilandjes en langs het grote rif lagen jachten. Het woord horizonvervuiling kwam bij me op. Het was een drukte van belang.
      Tussen de glimmende jachten scheurden boat boys heen en weer met hun boten die door de jaren heen steeds grotere buitenboordmotoren hadden gekregen.
      Het waren mannen uit Mayreau die goed verdienden aan de yachties door boodschappen voor ze te halen, vis aan ze te verkopen en verder alles te regelen wat er maar te wensen was.

De yachties zelf dobberden in hun dinghies tussen jacht en strand, of langs het rif om te gaan snorkelen. Dat deden wij ook natuurlijk. Ik zag het veelkleurige koraal en de scholen kleurige visjes, prachtige anemonen en lange naaldvissen die me met hun uitpuilende ogen verbaasd aankeken. Later klom ik naar het topje van Baradal eiland, waar ik een Duitser tegenkwam die er, clandestien, op een beschutte plek zijn tentje had opgezet.
      Voor veel mensen uit Mayreau was het zeiltoerisme weliswaar een welkome aanvulling op het schrale inkomen, maar de keerzijde van al die jachten is in de loop der jaren ook zichtbaar geworden: in de afgelopen tien jaar is de verontreiniging van het water en de kusten rondom de Tobago Cays enorm toegenomen. Maagdelijk zijn de eilandjes allang niet meer.

PALM & UNION

We lichtten het anker en voeren een paar kilometer naar het zuidwesten, naar Palm Island. Een klein eiland met drie heuveltoppen, een lang strand en een resort hotel.
      Het eiland werd ooit voor 99 jaar gehuurd door een rijke Texaan die het van Prune Island omdoopte tot Palm Island. Hij bouwde er een kleinschalig hotel dat hij tot zijn dood bleef runnen. Daarna werd het hotel overgenomen door een grote hotelketen, die er een luxe resort van maakte met comfortabele bungalows in de schaduw van een palmbomenplantage. We ankerden tegenover de steiger van het hotel. Erachter lag de receptie met een souvenirwinkel waar ik postzegels wilde kopen. Palm Island had ooit zijn eigen postzegels uitgegeven. Maar we waren te laat, de winkel was al gesloten.

Het is wat met die postzegels in Saint Vincent & The Grenadines. Het land gaf enorm veel postzegels uit, veel meer dan de 110.000 inwoners ooit voor frankering zouden gebruiken. Sterker nog, enige jaren terug was Saint Vincent & The Grenadines na Guinée en Guyana wereldkoploper als het ging om hoeveelheden uitgegeven postzegels. Allemaal voor de internationale filatelistische markt.
      Op het postkantoor in de hoofdstad Kingstown vond ik zegels waarop “Saint Vincent & The Grenadines” stond, maar er lagen ook zegels met alleen “Saint Vincent” en zegels waarop “Grenadines of Saint Vincent” stond vermeld. Bovendien hadden binnen de Grenadines de eilanden Mustique, Bequia, Union en Palm allemaal ooit hun eigen zegels uitgegeven.
      Ik wilde vanaf ieder van die eilanden een kaartje met de eigen postzegels versturen. Vanaf Saint Vincent en Mustique was dat gelukt, op Bequia hadden ze uitsluitend zegels van Saint Vincent & the Grenadines en toen we die avond op weg naar de Sunset Bar & Gril van het resort langs de receptie kwamen, kreeg ik te horen dat Palm Island, na die ene uitgifte, nooit meer zegels had uitgegeven. 

De ankerplaats werd bestookt door wind en golven waardoor de catamaran de hele nacht zwaar lag te rollen. Na een slechte nacht zetten we ’s ochtends vroeg koers naar het markante silhouet - waardoor het de bijnaam Tahiti of the Grenadines kreeg - van Union Island.

Union Island is met 2700 inwoners na Bequia het dichtstbevolkte Grenadine eiland. Het is het enige eiland in de Grenadines dat heeft geprobeerd zich af te scheiden van Saint Vincent. In de jaren zeventig was het er een poosje onrustig omdat opstandelingen op gewelddadige wijze aansluiting zochten tot Grenada.  De opstand werd onderdrukt door een speciaal uit Saint Vincent overgevlogen politiemacht.
      Er zijn twee dorpen op Union, Clifton en Ashton, die aan het begin van de vorige eeuw bijna geheel ontvolkt waren. Het bevolkingsaantal begon in de jaren zestig weer gestaag te groeien nadat een Fransman uit Martinique, André Beaufrand, bij Clifton een hotel, de Anchorage, bouwde en er een kleine airstrip bij liet aanleggen. Vliegveldje, beschutte ankerplaatsen voor jachten, een fijn hotel met uitstekend restaurant en de nabijheid van de parels van de Cariben, de Tobago Cays, bleken de juiste ingrediënten voor een succesvolle toeristische onderneming.

We ankerden in water van een ongelofelijke kleur en helderheid bij een groot rif in de baai van Clifton, het hoofdplaatsje van Union Island. Een eindje verderop stak de landingsbaan van het kleine vliegveld de zee in.
      We gingen aan land. De Anchorage was inmiddels een begrip geworden en het toerisme naar Union was enorm toegenomen. In het kielzog van al die toeristen had zich een heuse toeristenindustrie neergevleid in de smalle hoofdstraat van Clifton. Guesthouses, dive-clubs, excursiebureautjes, een bank, een tourist office, restaurantjes en barretjes stonden er zij aan zij.

Ook souvenirwinkels waren er natuurlijk en in één van deze winkels vond ik een aantal Philatelic Souvenir Sets, slordig in plastic verpakte kartonnetjes met niet alleen series kleurige Saint Vincent postzegels maar ook een aantal met zegels van Union Island én van Bequia.
      Navraag in het Clifton postkantoor in dezelfde hoofdstraat, leerde weliswaar dat het postkantoor geen Union Island zegels  verkocht, maar dat die zegels uit de souvenirwinkel wel gewoon voor post gebruikt konden worden.

En inderdaad, negentien dagen nadat ik een kaartje met Union zegels had beplakt en in de lokale brievenbus had achtergelaten, viel het op de deurmat van mijn huis in Utrecht.

We liepen het eiland rond. Naar Richmond Bay waar pelikanen indrukwekkende duikvluchten uitvoerden, tussen de bergtoppen Olympus en Parnassos door, waar geiten graasden op groene alpenweiden leek het wel. Naar het noorden toe waren er prachtige uitzichten over het ruige onbewoonde noordelijk deel van dit fraaie eiland.
      Ergens kwamen we een dame tegen die bloemetjes in de plooien van haar oogleden droeg. Echt waar. Probeer dat maar eens!

Toen liepen we Ashton in. Het stadje leek zich totaal van het toerisme te hebben afgekeerd. Geen restaurants of barretjes hier, geen souvenirwinkels, geen tourist office, geen toeristen. Slechts keurige huizen in lintbebouwing en aan de kust iets dat ooit als een groot project voor een marina moet zijn begonnen maar in de beginfase van de bouw al leek te zijn gestopt. Misschien wilden de Unionanen het wel zo houden: Clifton voor de toeristen, Ashton voor de Unionanen.
      Lopend langs de zuidkust terug naar Clifton zagen we beneden ons een aantal jongens cricket spelen. Vanaf het speelveld strekte een schitterend uitzicht zich uit tot aan het zuidelijkste eiland van Saint Vincent & The Grenadines, Petit Saint Vincent - in de volksmond Peesvee en ook al een resort - en het noordelijkste eiland van buurstaat Grenada, Petite Martinique.

We vertrokken. Noordwaarts zeilden we weer. Terug naar Saint Vincent en verder. Onderweg gooiden we bij Bequia het anker uit en kon ik met de dinghy aan wal om er een kaartje te posten met de op Union in een souvenirwinkel gekochte Bequiaanse postzegels die op Bequia niet te krijgen waren.

En inderdaad, het werkte: 21 dagen later lag het kaartje bij mij thuis.

Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld

 Klik HIER voor alle afleveringen

Details

Categorie: Reizen (518)

Gepubliceerd: 05 maart 2018

Winter 1984

Een impressie van Gerard Jacobs 

Gerard Jacobs(1953) is journalist en schrijver.

Hij werkte als correspondent voor De Volkskrant en voor radio & T.V in het Midden Oosten en Zuid Afrika.
        Publiceerde ondermeer drie boeken over Siberië en ontving voor zijn documentaire ‘Stalin had een brug beloofd’ op de Nederlandse Filmdagen een Gouden Kalf voor de beste korte documentaire.
       Begin 1984 waren wij samen in Zuid-Sudan.
De burgeroorlog tussen het Islamitische Noorden en het Christelijk-Animistische Zuiden was weer opgelaaid. Daar waren we nogal druk mee.

Maar er was ook ruimte voor relativering.
      Lees zijn hilarische bijdrage, die eerder verscheen in De Volkskrant.

 In Oorlog met een IKEA-pakketje

 Op zoek naar de bronnen van de Nijl arriveren wij na een slopende tocht door het onmetelijke Soedd moeras, in het dorp Yeï, een gehucht aan een onverharde weg in het grensgebied van Zuid-Sudan met Kenia, Oeganda en Zaïre.
      We hebben dagenlang tussen de Dinka’s verkeerd, een Afrikaans nomadenvolk, dat leeft van melk vermengd met bloed. We zijn uitgeput, vuil, hongerig en dorstig als we ons melden bij het kantoor van het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen in Yeï, dat verantwoordelijk is voor de opvang van duizenden vluchtelingen in de regio.

Het hoofd van de UNHCR, een Spaanse aristocraat met een markiezenbaardje, bekijkt ons neerbuigend, haalt de neus op en stuurt ons weg – ondanks de aanbevelingsbrieven van de Nederlandse ambassade in Khartoem.
      Nijdig huren wij – veeleisende verslaggevers die al maanden onderweg zijn van Alexandrië naar het hart van Afrika- een kamer in het plaatselijke hotel, tevens bordeel, een verzameling rondavels met rieten dak. Eten is er niet, wel lauw bier, vertelt de uitbater, en de douche wordt door de dames gebruikt als werkruimte.
      Als de avond valt en de douche nog steeds bezet is, rijdt een 4-wheeldrive het terrein op. De UNHCR-vertegenwoordiger nodigt ons, op last van zijn vrouw, zo bekent hij chagrijnig, uit voor de avondmaaltijd.

       ‘Een karig maal,’ waarschuwt zij, een beeldschone Filippijnse, glimlachend. ‘Rijst met vis.’ Het is een arm dorp'.
Zij kookt bij kaarslicht, buiten op het erf, op een primus en inspireert mijn collega tot het schrijven van gedichten bij sterrenlicht.

We halen samen water in de rivier. Ze had, vertelt ze zuchtend als we met koud water in een plastic teiltje de afwas doen, meer van het leven verwacht toen hij, deze edelman uit Aragon, haar ten huwelijk vroeg op de Filippijnen.
      Een kasteel, suggereren wij. Niet deze hut van aangestampt leem. Wij kijken hem bestraffend aan. Hij drinkt mokkend whisky. Er is geen ijs.
Ze heeft een verzoek. Met de diplomatieke koerier is onlangs gearriveerd – per vliegtuig in de hoofdstad Khartoem, toen per boot over de Nijl naar Juba, en verder landinwaarts met de camion naar Yeï -, een slaapkamerklerenkast. De bruine IKEA-dozen liggen op het erf, halfgeopend.

      ‘Mijn man kan geen wijs uit de gebruiksaanwijzigingen,’ bekent ze.
Of wij, in ruil voor het met liefde bereide maar karige maal, de kast in elkaar willen zetten?

Wij doen galant ons best. Maar helaas, zo blijkt ook na lang zoeken met een kaars op het erf, er ontbreekt een plastic zakje met schroeven en bouten.
      ‘Geen probleem,’ verzekeren wij de Spaanse edelman bij het afscheid. ‘Volgens de instructie, kunt u de ontbrekende onderdelen ophalen bij de dichtstbijzijnde IKEA-vestiging.
      Waarschijnlijk in Genève.’

Dagboekje

Ik heb er mijn dagboekjes uit die roerige tijd even bijgehaald. Daar staan die ''gedichten bij sterrenlicht'' niet in.
      Maar wel wat beschouwingen over de situatie daar en hoe dat vorm gegeven moet worden in reportages.
Een klein stukje. En dan volgt de ''vertaling''.

Hier staat:

Wat hebben we tot nu toe?
Hoe moet dat in elkaar worden gestoken?
Verwarring lijkt groot. Bij mij. Bij Gerard.
Hoe combineer je kikkers in de plee met een
dreigende burgeroorlog, vluchtelingen, en zoiets 
als armoedebestrijding en ontwikkelingssamenwer-
king.

De chaos compleet! Zoiets.

Zaterdag 4 februari

Ontmoetingen in de lucht:

1. Jevgeni, een Oezbeek
2. Mira, een Zuid-Afrikaanse
3. Harald, een Noor
4. Ilse, een Vlaamse
5. Jolande, een Hollandse
6. Joe, een Samoaan
7. Nor, een Singapore-girl
8. Mariah, een Braziliaanse

Ontmoetingen in de open lucht:

1. De kapitein, een Montenegrijn
2. Salomon, een Mozambikaan
3. Meri-Tuuli, een Finse 
4. Lama Tsultrim, een Bhutanees
5. De viskoopster, een Malta-ganger
6. Marco, een Boliviaan
7. Dominee Kiss, een Hongaar in Roemenië
8. Mevr. Sobolovic, een Joegoslavische
9. Uncle Basil, een indiaan in Guyana
10: Boris, een Siberiër
11: Mr. Omar, een Soedanees
12: Arvid, een Gotlander
13: Mr. T.F. Keohane Jr.,een Yank
14: Stefan, een Tovenaar
15: De Museumdirecteur, een Mauritiaan
16: Godfrey, een Zimbabwaan
17: Bassam Abu Sharif, een Palestijn
18: De oude schilder, een Cypriotische
19: Lucky, een hond te Lesotho 
20: Mulu, een Eritreeër 
21: De dierenarts, een Belg 
22: De taxichauffeur, een Egyptenaar 
23: De uitbater, een Bosniër
24: Piia, een Estlandse 
25; De wapendrager, een kolonist op de Westbank
26: De pizzakoerier, een Geluidsliefhebber 
27: Sigurd, een IJslander 
28: De opvarende, een Helsinki-ganger
29: De luitenant-kolonel, een militair in Mozambique 
30: Stan Aerts, een veehouder in een Schierenclave
31: De Jilkiankans, een familie in Kirgizië
32: Brigita, een Letse 
33: De intrigant, een Engelsman in Griekenland
34: De kapitein, een hoerenloper in Bremen
35: Van Lap Luong, een Vietnamees in Tsjechië 
36: De aristocraat, een Spanjaard in Zuid-Soedan

Details

Categorie: Reizen (518)

Gepubliceerd: 26 februari 2018

Voorjaar 2010 

Zomaar een stadje in de heuvels

Zuid-Bohemen Tsjechië

Mladá Vožice is een stadje in Zuid-Bohemen Tsjechië
      Nog geen 3.000 inwoners. Zo’n tachtig kilometer onder Praag.
Het is dromerig. Aangenaam. Verstild.
      Heuvels en bossen in de omgeving.
Vrijwel alles gebeurt op het centrale plein: Zižka Square.

Hotel

Een relatief groot hotel, een paar restaurants, terrasjes, een grote Coop, een kleine Coop en nog een paar winkeltjes.
      Een kerk met een mooie toren, een aantal karakteristieke huizen aan het centrale plein,  twee scholen, een standbeeld en een vervallen kasteel.

Plein

Alle wegen leiden naar het plein.

Entree

 In Mladá Vožice kom je niet per ongeluk, want het ligt bepaald niet aan een hoofdweg.

      Je kunt er eenvoudig een huis huren.
Met uitzicht op het dorp en uitzicht op heuvels en bossen. De mensen zijn aardig.
      Er komen vrijwel ieder weekend vrij veel mensen uit Praag , die hier een tweede huis hebben.
Men eet dan graag karper, die in de vijvers rond het dorp gekweekt wordt.

Vietnam-handel

Op zaterdag zijn de winkels dicht. Met uitzondering van de levensmiddelenzaak van de Vietnamees Van Lap Luong.
      Die is trouwens ook op zondag open.
En hoe laat hij op weekdagen open gaat, laat zich raden.
     
Vanaf januari 1950 kwamen er Vietnamezen van de toenmalige Democratische Republiek naar het communistische Tsjechoslowakije. De landen knoopten toen diplomatieke betrekkingen aan.
      De Vietnamezen kwamen om te werken en om te studeren. Ze openden ondermeer restaurants en winkeltjes. 
Zij zijn de op twee na grootste ethnische groepering -ca. 60.000- in het huidige Tsjechië.
      Na de Slowaken en de Ukrainers. 
Er zijn ook veel Roma in het land, maar die hebben veelal de Tsjechische nationaliteit.

Ontmoetingen in de lucht:

1. Jevgeni, een Oezbeek
2. Mira, een Zuid-Afrikaanse
3. Harald, een Noor
4. Ilse, een Vlaamse
5. Jolande, een Hollandse
6. Joe, een Samoaan
7. Nor, een Singapore-girl
8. Mariah, een Braziliaanse

Ontmoetingen in de open lucht:

1. De kapitein, een Montenegrijn
2. Salomon, een Mozambikaan
3. Meri-Tuuli, een Finse 
4. Lama Tsultrim, een Bhutanees
5. De viskoopster, een Malta-ganger
6. Marco, een Boliviaan
7. Dominee Kiss, een Hongaar in Roemenië
8. Mevr. Sobolovic, een Joegoslavische
9. Uncle Basil, een indiaan in Guyana
10: Boris, een Siberiër
11: Mr. Omar, een Soedanees
12: Arvid, een Gotlander
13: Mr. T.F. Keohane Jr.,een Yank
14: Stefan, een Tovenaar
15: De Museumdirecteur, een Mauritiaan
16: Godfrey, een Zimbabwaan
17: Bassam Abu Sharif, een Palestijn
18: De oude schilder, een Cypriotische
19: Lucky, een hond te Lesotho 
20: Mulu, een Eritreeër 
21: De dierenarts, een Belg 
22: De taxichauffeur, een Egyptenaar 
23: De uitbater, een Bosniër
24: Piia, een Estlandse 
25; De wapendrager, een kolonist op de Westbank
26: De pizzakoerier, een Geluidsliefhebber 
27: Sigurd, een IJslander 
28: De opvarende, een Helsinki-ganger
29: De luitenant-kolonel, een militair in Mozambique 
30: Stan Aerts, een veehouder in een Schierenclave
31: De Jilkiankans, een familie in Kirgizië
32: Brigita, een Letse 
33: De intrigant, een Engelsman in Griekenland
34: De kapitein, een hoerenloper in Bremen
35: Van Lap Luong, een Vietnamees in Tsjechië