Details

Categorie: Reportages (189)

Gepubliceerd: 15 april 2020

Het Moricaanse Bos

En toen kwam ik zomaar terecht in het Moricaanse Bos. Een gebied ten zuiden van het plaatsje Strijen op het Zuid-Hollandse eiland Hoeksche Waard.

Het is een jong kleinschalig bos, waar je rustig kunt wandelen en afstand kunt bewaren tot de medemens.

Paden zijn er aan weerszijden van een mooi watertje.  Verhard en onverhard.

                     OverigO

Tijdens die wandeling vroeg ik mij voortdurend af waar die naam Moricaanse Bos vandaan kwam. Op Internet kon ik het niet vinden.
      Dus benaderde ik de voorlichting van Staatsbosbeheer. Die schakelde boswachter Tara Schelling in.
Van haar kreeg ik dit antwoord:

Deze naam heeft mijn oud-collega ooit bedacht omdat het bos aan de Moricaanse weg grenst. Waar de naam van de weg vandaag komt zou ik helaas niet weten…

Dus: Als iemand het wel weet .......

Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Overigens kan je geen lid worden van Staatsbosbeheer!

Details

Categorie: Reportages (189)

Gepubliceerd: 12 april 2020

Polders, bos, kreken en open water

Ik heb weer een aardige coronavriendelijke wandeling gemaakt.  Afwisselend met volop vergezichten. Akkers, landerijen, kreken, haventjes, open water, bos, dijken en molens.
      Het speelt zich af in het westen van de Hoeksche Waard, een Zuid-Hollands eiland onder Rotterdam.
Rust, ruimte en de zekerheid, dat je erg weinig mensen tegenkomt.  
      En de lucht is -geloof me- nog nooit zo fris en zuiver geweest als nu.
Het gaat van het dorpje Piershil naar Goudswaard. Een kilometer of vier/vijf.
      Je kunt er een rondje van maken, maar ik prefereer een tocht vice versa.  

Haventje

Jeugdsoos

Je parkeert de wagen bij het haventje van Piershil. Plaats zat.
      Met het openbaar vervoer kan je er ook komen, maar dat is momenteel niet aan te bevelen. 
Je loopt langs De Spar, passeert een kinderboerderij, een ijsclub en de jeugdsoos Gunturwait.
      Dat lijkt een wat curieuze naam, maar het is plaatselijk dialect voor ginds (guntur) en wijd (wait). De jeugdsoos zat ooit in de kern van het dorp, maar er was wat veel geluid en toen werd deze enigszins afgelegen plek gevonden.
     

We gaan verder langs sportvelden en daar ligt aan de overkant de molen Simonia.

Molen Simonia

Je bereikt het Piershilse Gat, een kreek die gekanaliseerd werd omdat de haven door aanslibbing landinwaarts kwam te liggen.
      Piershil was ooit een eilandje omringd door open buitenwater.

Piershilse Gat

Je loopt hier over een verhard pad. Steekt het Gat over en komt bij het Piershilse Bos.
      Je kunt dan het pad blijven volgen of kiezen voor een onverharde route door het bos.

Piershilse Bos

Je bereikt Het Spui, een zijtak van de Oude Maas. Dit is een getijdenrivier met veel stroming.
      Aan de overkant ligt het Zuid-Hollandse eiland Voorne-Putten.
Midden achter: De toren van Zuidland.

Het Spui

Ook langs Het Spui loopt een verhard pad.

Spuipad

Je loopt hier deels boven op de dijk, deels onderdijks.
      Daar heb je uitzicht op landerijen met in de verte molen Windlust in Goudswaard.  

Molen Windlust

Welkom

En dan ligt daar het recreatiegebiedje met de veelbelovende naam Costa del Spui.
      Nog niet zo lang geleden stonden daar caravans en tenten, maar die heb ik nu niet gezien.

Costa del Spui

Je bereikt een andere getijdenkreek Het Sandee

Het Sandee

Je loopt langs de oever van de kreek en bereikt de haven van Goudswaard. 

Jachthaven

Je kunt nu dezelfde weg terug nemen. Het verveelt echt niet.
      Als je toch een rondje wil lopen -zie de kaart boven- moet je niet de blauwe route nemen. Dat is geen water, maar een provinciale weg zonder voetpad. Het lokale verkeer gaat hard daar. Je kunt dan beter de paarse route (2) volgen.

  

Details

Categorie: Reportages (189)

Gepubliceerd: 04 april 2020

Een gespleten dorp  

In de Volkskrant van gisteren stond een interessante reportage van Sacha Kester over het dorp Koewacht in Zeeuws-Vlaanderen. De gemeenschap telt ruim 2.500 inwoners verdeeld over Nederland en België, want het dorp ligt precies op de grens. Mensen hebben hier familie en kennissen aan beide zijden van de grens wonen. Maar omdat Nederland en België er in deze coronatijd verschillend beleid op na houden ontstaan er schizofrene toestanden.
      Kindertjes in Nederland bijvoorbeeld mogen wel buiten spelen; de Belgische kinderen niet. Boodschappen halen bij de bakker in België gaat voor de Nederlanders niet meer.  Op de grens bevindt zich een dranghek met een belletje, waar je een bestelling kunt doen. Tanken in België is veel goedkoper, maar ook dat mag niet meer.  Er wordt inmiddels door gezagsdragers scherp op toegezien dat de mensen zich aan de regels houden. Een eerste boete doet 250 Euro en bij herhaling kan er zelfs gevangenisstraf volgen.

En toch kan het altijd nog erger. Veel erger. Ook voor de kindertjes.
      Ruim honderd jaar geleden tijdens de Eerste Wereldoorlog vluchtten veel Belgen naar het neutrale Nederland. De Duitsers namen toen extreme maatregelen, die veel slachtoffeers kostten.
      Daar schreef ik in april 2017  dit stukje over.

De Doodendraad langs de grens

Onze boze medemens wil grenzen sluiten en hekken plaatsen. Onze boze medemens vindt namelijk dat er ongewenste medemensen zijn, die er bij ons niet in mogen. De boze medemens zou eens naar Koewacht moeten gaan. Dat is een grensdorp in Zeeuws-Vlaanderen. Deels Nederlands, deels Vlaams.
      Dat was al in de eerste Wereldoorlog zo.
Omdat wij neutraal waren en de Belgen ernstig onder het oorlogsgeweld te lijden hadden, vluchtten veel Belgen in die tijd naar Nederland.
      De boze Duitsers besloten in 1915 om hier een eind aan te maken. Ze legden langs de hele grens een hek van kippengaas aan. Toen dit niet afdoende bleek verstevigden ze het hek met prikkeldraad. Maar de Belgen knipten dat gewoon door en toen namen de boze Duitsers een zeer ingrijpende maatregel.

De Doodendraad

Ze zetten het hek onder stroom. Met 2.000 volt. Mensen die hiermee in aanraking kwamen waren op slag dood. Toen dat bekend werd hield het de vluchters tegen, maar spelende kindertjes wisten dit natuurlijk niet.
      De boze Duitser nam dat op de koop toe.
Naar schatting 1.000 mensen (veel kinderen) kwamen om het leven. Het hek kreeg de naam Doodendraad.

Klaproos

Op de grens in het centrum van het dorp bij de Kerkstraat zijn tegels aangebracht, die herinneren aan dit hek.
      De klaproos was het symbool van de eerste Wereldoorlog.  

Koewacht ligt niet alleen in twee landen, maar ook in drie gemeentes.
      Het Nederlandse deel valt onder Terneuzen, het Belgische onder Stekene of Moerbeke.

Elektriciteitspalen

Toen België zich in 1830 van Nederland afscheidde werd besloten dat Koewacht in tweeën werd gedeeld. En die situatie is anno 2017 nog steeds zo. Op diverse plekken zie je ineens een gietijzeren grenspaal, maar verder is het niet steeds duidelijk of je in Nederland of in België bent.
      Hoewel!  
Nederland heeft zijn elektriciteit vrijwel overal ondergronds, maar de Belgen zijn nog niet zover.  
      Als je dus elektriciteitspalen ziet, weet je dat je in België bent.   

Kerken

Het is behoorlijk Rooms in Koewacht. Vrij lang hebben de Nederlanders in België moeten kerken.
      Dat gebeurde in de Sint-Philippus en Jacobuskerk.  

   

In de eerste Wereldoorlog werd het dus moeilijk om in België naar de kerk te gaan. Aanvankelijk lieten de Duitsers nog een opening door het hek, maar daar werd een eind aan gemaakt.
      In het Nederlandse deel werd een noodkerk neergezet, die in 1922 vervangen werd door de H.H. Philippus en Jacobuskerk.

Gemeentehuizen

In de Nieuwstraat staan maar liefst drie voormalige gemeentehuizen.
      Hierboven het oudste, dat ooit een café annex raadhuis was.

Raadhuis uit 1907

Villa Mathilde.

De Villa was gemeentehuis tot 1970, toen Koewacht bij de gemeente Axel werd gevoegd.

Details

Categorie: Reportages (189)

Gepubliceerd: 05 december 2019

Jan Blokland: ''Meer bevers dan koeien''

Lichtopstand

Je wandelt wat langs het Hollandsch Diep in de buurt van het plaatsje Strijensas op het Zuid-Hollandse eiland Hoeksche Waard. Op zoek naar de vuurtoren, die ze daar de Lichtopstand noemen.  

Boomstronk

En dan is daar ineens deze omgezaagde boom.

      

Bevers

Of zou het een afgeknaagde boom zijn. Zou het kunnen dat hier een bever bezig is geweest?

Lucretia

Naast de lichtopstand is de Lucretia afgemeerd. Een vlet van zo’n vijftien meter lang, die in het seizoen van mei tot oktober dagelijks met fietsers en voetgangers een paar maal op en neer vaart van Strijensas naar Moerdijk.  
      Schipper Jan Blokland is aanwezig. Ook buiten het seizoen heeft hij veel te doen op zijn boot.

Schipper

‘’Kan het zijn dat die boom is omgehakt door een bever?”.

‘’Ja’’, zegt Jan Blokland. ‘’Er zitten hier veel bevers. Sterker: d’r zijn hier meer bevers dan koeien.
’s Ochtends zie je ze goed. Overal zijn burchten. Ze maken glijbanen en dan laten ze zich zo in het water zakken. Die mannetjes zetten sporen uit en dan weten de vrouwtjes waar ze zitten''.

''Maar ik hoor altijd dat bevers zo schuw zijn''

''Nou, hier niet hoor!''

Van alles

''Er zit hier overigens nog veel meer. Van alles eigenlijk. Zwanen natuurlijk. Maar ook lepelaars, zilverreigers. Visarenden zelfs’’.

Moerdijk

'’In mei gaan we weer naar Moerdijk varen. Dat is 20/25 minuten. Vooral fietsers. Ze gaan dan bijvoorbeeld via Moerdijk naar Willemstad. Het Hellegatsplein over en dan weer terug.
Weet je dat die fietsen steeds zwaarder worden. En het wordt steeds drukker. Soms blijf ik achter elkaar heen en weer varen. 
       Sommige wandelaars gaan alleen maar even naar de overkant.  Maar in Moerdijk is niet veel meer te doen.
Weet je dat daar een Hongaars winkeltje zit?
Hongaren zijn tegenwoordig goedkoper dan Polen en die man is blijven plakken.
      Maar er zijn ook lange afstandswandelaars. Afgelopen zomer kwam hier nog een Spanjaard. Die was helemaal uit Bilbao komen lopen''.  

Moerdijkbrug