Details

Categorie: Reportages (176)

Gepubliceerd: 05 juni 2018

Historisch waterrijk stadje

Appingedam is een aangenaam historisch plaatsje in Noordoost Groningen. Beschermd stadsgezicht.
      Winkelstraten, smalle doorgangen, rijksmonumenten, waterloopjes met onder meer het Damsterdiep en zijn opmerkelijke hangende keukens.
Er bestaat zogeheten vaarrecreatie.
      Maar het is vooral prettig om wat rond te struinen.

Raadhuis


Dit is het oude raadhuis van Appingedam. In het centrum. Er worden hier nog raadsvergaderingen gehouden en er kan ook getrouwd worden.
     Er is een besluit genomen dat Appingedam samen met Delfzijl en Loppersum de nieuwe gemeente Fivelingo gaat vormen.

Nicolaïkerk


Het raadhuis staat voor de oude Nicolaïkerk. Een gebouw dat bij de top honderd staat van rijksmonumenten.
      Om dat te begrijpen schijn je de kerk in te moeten gaan.

Hangende keukens


Ooit was Appingedam een havenstad. Maar dat veranderde toen bij Delfzijl een sluis werd aangelegd.
      De pakhuizen kregen toen een woonfunctie en om ruimte te besparen werden her en der aan de buitengevels keukens geplaatst.

Terras


Vanaf dit terras zijn de hangende keukens goed te bekijken.

Zwart


Niet alle hangende keukens zijn wit.
      Dit pandje staat overigens te koop.

Doorgang

Edele Heerden


Appingedam kent een geschiedenis van zogeheten Edele Heerden. Monumentale middeleeuwse huizen, waar bepaalde privileges voor golden.
      Bijvoorbeeld op het gebied van rechtsspraak en openbaar bestuur.
In dit Edele Heerd is een galerie gevestigd en appartementen.

De Zwaan

In De Zwaan woonde naar verluidt de stadsbeul.
      Er staat: Niet sonder God.

Details

Categorie: Reportages (176)

Gepubliceerd: 03 juni 2018

Uitgewoond, verrommeld, armoedig

Het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) kwam met verrassende cijfers. De Nederlanders zijn beter geluimd, hebben een groeiend vertrouwen in politiek, in politie, rechtsspraak en zelfs in Europa. Mensen zijn over het algemeen ook steeds meer tevreden over hun omgeving, hun behuizing en zelfs over de medemens. Wij zijn kortom gelukkig. Maar er zijn een paar uitzonderingen. Oost-Groningen bijvoorbeeld en dan met name Delfzijl.

Nu was ik toevallig onlangs een aantal dagen in Delfzijl. Te kort om echt een goede indruk te hebben, maar eerste impulsen kloppen vaak en die waren niet bepaald gunstig. Delfzijl maakte een uitgewoonde indruk. Zielloos, verrommeld, armoedig. In De Volkskrant kwamen een paar inwoners zelf aan het woord.
      Een paar citaten:

---“Niemand wil hier meer wonen”.  
---’’Jongeren trekken massaal weg’’
---‘’Nederland heeft Groningen in zijn sop gaar laten koken’’
---‘’Er blijven alleen ouderen en buitenlanders over’’
---‘’Buurtbewoners worden vreemden van elkaar’’

Cijfers bevestigen dit beeld.
      De gemeente Delfzijl heeft 25.000 inwoners. In 1995 waren dat er nog bijna 32.000. Door leegstanden in huizen zijn veel flats gesloopt. Het havengebied staat deels leeg en dat terwijl voor de realisering daarvan hele dorpen werden afgebroken.

Stad achter hekken

Politiek en overheid in Delfzijl realiseerden zich overigens goed, dat er iets moest gebeuren.
      Er komt een nieuw winkelplein, het Stationsplein wordt aangepakt, het theater- en congrescentrum De Molenberg wordt opgeknapt, het centrum gaat op de schop en moet nieuwe allure krijgen en dan is er nog een groot plan in uitvoering, namelijk de kust aantrekkelijk te maken voor toeristen, dagjesmensen en eigen inwoners.

Dijkverlegging

Over een lengte van meer dan 11 kilometer -van het stadscentrum naar de Eemshaven- wordt de zeedijk landinwaarts verlegd, versterkt en aardbevingsbestendig gemaakt. Het bestaande strand wordt op deze manier verbreed.

Boulevard

De zeedijk wordt een boulevard. Een nieuwe brug zal de dijk verbinden met het stadscentrum.
      Fiets- en wandelpaden worden over het hele gebied uitgebreid.    

Eemshotel

Als je logeert in het Eemshotel ervaar je die veranderingen alom. Het hotel staat op palen in de Eemsmonding.  Je hebt prachtige uitzichten op het water dat sterke getijdenwisselingen heeft  en steeds van karakter verandert.
      Maar als je het hotel wil bereiken moet dat over tijdelijke noodwegen, langs hekken en versperringen, langs kranen, bulldozers, tractoren en mannen in pakken met waarschuwingskleuren.
      Een absurde surrealistische omgeving.

Maar ook wel weer intrigerend en aantrekkelijk omdat je weet dat het er hier alleen maar beter en aangenamer op kan worden.
      Een uitnodiging kortom om er over een paar jaar nog eens naartoe te gaan.

Sunrise op de Eems

Details

Categorie: Reportages (176)

Gepubliceerd: 08 mei 2018

.

Polders, bos, kreken en open water

Ik heb nog wel een aardige wandeling voor u. Afwisselend met volop vergezichten. Akkers, landerijen, kreken, haventjes, open water, bos, dijken en molens.
      Het speelt zich af in het noordwesten van de Hoeksche Waard, een Zuid-Hollands eiland onder Rotterdam.
Rust, ruimte en de zekerheid, dat je geen toeristen tegenkomt.  
      Het gaat van het dorpje Piershil naar Goudswaard. Een kilometer of vier/vijf.
Je kunt er een rondje van maken, maar ik prefereer een tocht vice versa.  

Haventje

Jeugdsoos

Je parkeert de wagen bij het haventje van Piershil. Plaats zat.
      Met het openbaar vervoer kan je er ook komen. Met de metro naar het Zuidplein in Rotterdam en dan met bus 160 of 170 Connexxion.
Je loopt langs De Spar, passeert een kinderboerderij, een ijsclub en de jeugdsoos Gunturwait.
      Dat lijkt een wat curieuze naam, maar het is plaatselijk dialect voor ginds (guntur) en wijd (wait). De jeugdsoos zat ooit in de kern van het dorp, maar er was wat veel geluid en toen werd deze enigszins afgelegen plek gevonden.
     

We gaan veder langs sportvelden en daar ligt aan de overkant de molen Simonia.

Molen Simonia

Je bereikt het Piershilse Gat, een kreek die gekanaliseerd werd omdat de haven door aanslibbing landinwaarts kwam te liggen.
      Piershil was ooit een eilandje omringd door open buitenwater.

Piershilse Gat

Je loopt hier over een verhard pad. Steekt het Gat over en komt bij het Piershilse Bos.
      Je kunt dan het pad blijven volgen of kiezen voor een onverharde route door het bos.

Piershilse Bos

Je bereikt Het Spui, een zijtak van de Oude Maas. Dit is een getijdenrivier met veel stroming.
      Aan de overkant ligt het Zuid-Hollandse eiland Voorne-Putten.
Midden achter: De toren van Zuidland.

Het Spui

Ook langs Het Spui loopt een verhard pad.

Spuipad

Je loopt hier deels boven op de dijk, deels onderdijks.
      Daar heb je uitzicht op landerijen met in de verte molen Windlust in Goudswaard.  

Molen Windlust

Welkom

En dan ligt daar het recreatiegebiedje met de veelbelovende naam Costa del Spui.
      Nog niet zo lang geleden stonden daar caravans en tenten, maar die heb ik nu niet gezien.

Costa del Spui

Je bereikt een andere getijdenkreek Het Sandee

Het Sandee

Je loopt langs de oever van de kreek en een eerste bootje komt je al tegemoet  

Je bereikt de haven van Goudswaard, waar het behoorlijk druk is.

Jachthaven

Je kunt nu dezelfde weg terug nemen. Het verveelt echt niet.
      Als je toch een rondje wil lopen -zie de kaart boven- moet je niet de blauwe route nemen. Dat is geen water, maar een provinciale weg zonder voetpad. Het lokale verkeer gaat hard daar. Je kunt dan beter de paarse route (2) volgen.
      Als je iets wil drinken of een hapje eten kan dat in Goudswaard of Piershil. Je kunt ook naar het Wapen van Nieuw-Beijerland gaan. Aan het Spui.
Zo blijf je in dezelfde gemeente Korendijk vernoemd naar de oude Coorndyck.  

Details

Categorie: Reportages (176)

Gepubliceerd: 04 mei 2018

Een voormalig Durchgangslager

Soms denk ik zo langzamerhand alle belangwekkende Nederlandse cultuur-historische waarden wel te kennen.
      Maar vorige maand was ik op een tentoonstelling van Armando en herinnerde mij ineens dat zijn oorlogsmonument in het dorp Westerbork vorig jaar vernield werd.
      En tot mijn schrik moest ik toen erkennen nog nooit in Kamp Westerbork te zijn geweest.
Een omissie dus.  
      Vorige week heb ik dat goedgemaakt. Ik ging naar het Herinneringsmuseum en naar het iets verderop gelegen kamp Westerbork.
Een nog altijd imponerende ervaring.

Kamp Westerbork werd op 1 juli 1942 door de Duitsers in bezit genomen.
      Het werd een zogeheten Polizeiliches Durchgangslager, vanwaar tussen 15 juli 1942 en 14 september 1944 ruim 107.000 Nederlandse Joden naar vernietigingskampen werden getransporteerd.
      Iedere dinsdag ging een trein. Ze gingen naar Auschwitz, naar Sobibor, Bergen Belsen, Theresienstadt en Mauthausen.  
De mensen werden vaak direct na aankomst vermoord.
      

Herinneringsmonument

Dit herinneringsmonument staat in het museum.
      Het is van steen en staal en gemaakt door Nina Baanders-Kessler.
Dat gebeurde met steun van het Auschwitz Comité .

Radiotelescopen

Vanaf het museum kun je via het Melkpad langs twaalf radiotelescopen lopen naar het voormalig kamp.
      Ongeveer twee kilometer.

Slachtoffers

In Auschwitz werden meer dan 56.500 Nederlandse Joden vermoord, alsmede 200 Sinti en Roma. In Sobibor 34.295, in Bergen-Belsen meer dan 1700, in Theresienstadt ruim 175 en in Mauthausen 1749.

Naam & gezicht

Dit project heet ‘Een naam en een gezicht’.
      Foto‘s, namen en verhalen van weggevoerde en vermoorde Joden zijn hier verzameld.

Strafkamp

Achter prikkeldraad en een gracht bevonden zich de strafbarakken.
      Hier kwamen Joden terecht, die zich hadden onttrokken aan maatregelen van de bezetter. Met name opgepakte onderduikers.
Anne Frank zat hier in strafbarak 67.

Uitkijktoren

Alle barakken zijn verdwenen.
      Hier en daar is een wand opgetrokken om een indruk te geven hoe het was.
En er is een uitkijktoren opgericht.

Kampcommandant

Het huis van voormalig kampcommandant Albert Gemmeker is wel bewaard gebleven
      Het wordt gerestaureerd en is inmiddels een Rijksmonument.

Schoolkinderen

Kinderen komen er genoeg.
      Ook zij zijn na afloop opvallend stil.