Beelden (909)
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (909)
TIJDCAPSULE
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Tijdcapsule. Wel ooit van gehoord, wel eens iets over gelezen, maar er in gezeten: nee dus. Tot gisteren. En dat brengt je hoofd op hol, zelfs zenuwen houd je niet rustig. Hoe ging dit in werking, of heb ik het zelf in werking gesteld. Ik weet het niet meer.
In de jaren vijftig van die vorige eeuw zat ik op een middelbare school in ’s Hertogenbosch. Naam van die school: Rijks Hogere Burgerschool. Ik wist toen ook al niet wat nu precies Hogere Burgers waren. Waren die buiten te zien, was ik er één, wat zat daaronder; lagere burgers, mispunten school? Het bleef een raadsel en dat is het nu nog.
Maar goed ik zat er op. Een hele overgang van de lagere school naar dat onbekende systeem. Geen klassenleraren maar vakdocenten. Ik vond de meesten niet te pruimen. Namen die ik nog weet: Kuylaars (Nederlands), een oerlelijke dikke man die misschien wel eens een boek las; Truyens (Natuurkunde), een man met verschrikkelijke driftbuien, waarbij hij met een ijzeren liniaal op zijn tafel beukte; Plancken (Frans), een joyeuze vrouw die helaas veel ziek was; Cox (Wiskunde), als je zou mogen kiezen koos je de gevangenis boven hem.. Terreur en niet iets minder; Opstelten (Engels), bijnaam Het Slagschip vanwege de omvang, maar wel heel vriendelijk met haar Shakespeare; To Jansen (Aardrijkskunde), je zou zo met haar op vakantie willen; Ir Hopster (directeur), nooit les van gehad, had iets met de KNVB.
Dit om een paar namen te noemen, ik zie ze zo voor me al is het meer dan zestig jaar geleden. Maar toch: ondanks die vrij sterke herinneringen -je komt er niet mee dichtbij-. Tot gisteren dus. Door een ingeving of was het door de drank: ik begon me af te vragen wat voor soort mensen die leraren van toen waren. Als ze vergaderingen hadden, waarover ging het dan. Zijn daar soms notulen van en waar zijn die dan. Ik zou Christel eens moeten bellen, die woont niet ver van ’s Hertogenbosch.
Ik bel haar. De lieverd is niet voor één gat te vangen en zij belandt op het stadsarchief van ’s Hertogenbosch. En ja hoor DAAR is het archief van de RHBS terecht gekomen. Normaal mag je dat in het archief bekijken, maar omdat ze dit doet voor een vriend in Hongarije mag ze kopieën maken. Die stuurt ze op en ik stap na enige tijd in de tijdcapsule.
De notulen zijn met de hand geschreven; typmachines waren er wel maar die maakten te veel herrie. Moeilijk leesbaar al went het na enige tijd
Ik ben terug in negentienhonderdvierenvijftig. Wat blijkt? Ze hadden het uitsluitend over de schoolprestaties. Nooit over iets anders. Regelmatig wordt een leerling gewoon DOM genoemd en dat wordt ook nog opgeschreven. Ze zien niet of ze willen niet zien dat er meer met een kind is dan cijfers. Dat een kind verliefd kan worden, ziek kan zijn, de dood thuis op bezoek heeft gehad, sportieve eigenschappen najaagt, het foute pad maar net ontwijkt, schoonheid heeft, van dieren houdt. NOOIT ZIEN ZE DIT. Cox niet, Truyens niet en geen van de anderen. Omdat ik er nu toch ben vraag ik het woord. Ik houd het kort en zeg: ‘’WIE ZIJN JULLIE?’’
Klik HIER voor alle Photosophieën
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (909)
EEN DAG MET ALLES OF MET NIKS
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Ik heb er al eens eerder over geschreven, maar nu nog een keer. Alleen maar omdat onze gasten ALTIJD met die vragen komen. WAT DOEN JULLIE IN GODSNAAM DE HELE DAG? Of: DAT PLATTE LAND IS DAT WAT?
Daar gaan we dus weer, met een beschrijving van de dag van gisteren.
Gewoon opstaan, douchen en ontbijten. Men moet ergens mee beginnen. Er ligt een enveloppe op tafel. Het betreft een brief van Vodafone met twee rekeningen. De eerste is de maandelijkse afrekening, maar die wordt automatisch via een bank afgeschreven dus daar hoeven we verder niet op te letten. Maar de tweede rekening is wel heel erg raar; het gaat om een bedrag van honderdvijftig euro. Waar is dat voor. Bellen met vrienden. Kijk P. zegt één van hen, je bent weer eens buiten je bundel gegaan en dat brengen ze je in rekening. Het leek me wel mogelijk: elke dag een uur muziek beluisteren via Spotify en je bent zo over je limiet heen. Betalen dus. Maar hoe? Er staat geen rekeningnummer bij. Naar de Vodafone winkel in de stad. Ik heb er geen zin in, want het personeel daar is niet echt genegen je met wat dan ook te helpen. MAAR WE GAAN.
Het is ongeveer twintig kilometer verder. Onderweg een vrachtwagen met een lekke band; daar voorzichtig omheen rijden. In de winkel werken een man en een vrouw. De man tuurt op een scherm en wil me niet te woord staan, gebaart dat ik bij die vrouw moet zijn. Maar die is bezig met een zigeunerfamilie, die een niet werkend Wifitoestel willen omruilen. De zigeunerkinderen plukken ballonnen van een tafel en gaan daarmee voetballen. Als door de herrie niemand zich nog verstaanbaar kan maken begint de vader te schreeuwen en de kinderen gaan krijsen. Na drie kwartier ben ik aan de beurt. Ze is chagrijnig en vraagt om een code. De code die ik drie jaar geleden bij de aanschaf heb gekregen. IK weet die code niet en kan hem ook nergens vinden. Zij zou erover kunnen bellen maar dat doet ze gewoon niet, geeft me telefoonnummer van Vodafone en zoekt U het maar verder uit. Ik vraag haar nog of zij niet kan bellen, maar dat wil ze niet. Naar huis en daar bellen.
Twintig kilometer weer te gaan. Onderweg nog steeds die vrachtwagen met een andere lekke band.
Thuis gaan bellen. Drie minuten in het Hongaars met een standaard tekst. Laatste zin: If you want an English speaking operator press nine. Ik de negen ingedrukt. Vijf minuten rotmuziek. Dan komt er iemand. Ik vraag of hij Engels spreekt. Nee is zijn antwoord, maar hij maakt in de Hongaarse taal duidelijk dat hij een collega zal vragen om mij terug te bellen. Die collega belt inderdaad terug maar wel na twee uur. Ze hoort me aan en binnen drie minuten vraagt ze me de code, die ik dus niet heb. Verzin nu maar een code dan gaat die het worden, maar dat kan alleen als ik de naam van Uw moeder mag weten. Nou dat mag ze, ook als is die moeder meer dan veertig jaar dood. Code gemaakt. Wel opschrijven roept ze nog.
Ik ben die dag begonnen om tien uur en nu is het al weer bij 2 uur. In de auto fluks. Met die domme code. Onderweg een traumaheli op de straat. Kan men niet om heen. Wachten dus. Als ik maar niet te laat kom, want om half vier houden ze ermee op. Aankomst 3 uur 15. Ze heeft haar jas al klaar liggen. Haar collega, de man dus, tuurt nog steeds op een scherm en helpt niemand. Zij is naar buiten geroepen door haar vriendje en rookt met hem een sigaret. Klanten, ik dus in dit geval, moeten wachten. Opgewekt door dat vriendje of die sigaret komt ze terug en vraagt naar de code. Op haar scherm verschijnt mijn account. Daar is helemaal geen bedrag van 150 euro te vinden. Zij zegt dat ik die NIET moet betalen. U bent helemaal niet buiten uw bundel gegaan en ik zie nu ook waar U woont en daar doet de Vodafone het helemaal niet. Foutje van ons dus.
Niks excuus, niks wilt U koffie, een toffee misschien. Gaat U maar weer. Om half vijf ben ik thuis en besef dat ik me de hele dag heb ingehouden. Geen onvertogen woord, geen klappen, nee ik heb gedaan wat ik moest doen, namelijk niks.
Klik HIER voor alle Photosophieën
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (909)
Burgerwoningen; midden- en kleinbedrijven
Voorstraten vind je vooral in dorpen en stadjes op de Zuid-Hollandse en Zeeuwse eilanden. Maar ze zijn er ook in andere provincies. Veel in Friesland bijvoorbeeld. In België zijn er ook een paar net als in Zuid-Afrika. En er is er één op Sint Maarten in de Caraïben.
De Voorstraat, die vaak van de haven -of de dijk- naar het centrum gaat, is vrijwel altijd de belangrijkste straat. De mooiste panden, de beste winkels, het -voormalige- raadhuis en ook een kerk.
Aan de hand van oude ansichtkaarten en recente foto’s portretteer ik een aantal van die Voorstraten.
Hoe was het en hoe ziet het er nu uit.
Zwaagwesteinde Friesland
Dit is de Voorstraat in Zwaagwesteinde, een dorp in het noordoosten van Friesland.
Op zijn Fries: de Foarstrjitte in De Westereen.
Een lange brede enigszins voorname straat met een grote diversiteit aan bebouwing en activiteiten.
Naast het huis midden links is de spits te zien van het Doopsgezinde kerkje (Vermaning)
Er zijn nogal wat huizen verdwenen of drastisch verbouwd. De sloot is gedempt.
De spits is ook hier te zien, maar moet niet verward worden met de vlaggenmast ernaast.
Doopsgezinde Vermaning
De Westereen
Sinds 2009 worden in de gemeente Dantumadeel, waartoe Zwaagwesteinde behoort alleen nog de Friese namen gehanteerd.
Een mevrouw, die hier sinds 1975 woont vindt dat maar onzin. ‘’Waarom niet tweetalig. Ik heb familie aan de andere kant van de Afsluitdijk. Die moeten hier toch ook de weg kunnen vinden’’
Zij woont hier overigens wel naar haar zin.
Textielindustrie
Texo Baarsma was een textielatelier met een voorhuis.
Afwisseling
Ooit stonden er spitketen en woudhuisjes (plaggenhutten) in de Voorstraat.
Nu is het een mengeling van burgerwoningen, een paar boerderijen en midden- en kleinbedrijf.
Sake Store is een Friese keten van 15 winkels in kleding en schoenen
Supermarkt
Klik HIER voor alle Voorstraten; incl. de mooiste, kortste en langste
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (909)
CARMIGGELT ZEI HET AL
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Simon Carmiggelt. Dat was dus een schrijver uit de vorige eeuw. Ook onder de naam Kronkel. In het Parool. Ik las hem graag en vooral die ene keer. Hoe houd je een huwelijk in orde was het onderwerp. Heel eenvoudig, maar wel secuur toegepast. Je bent zeg maar een half jaar bij elkaar en de afwas moet worden gedaan. Je doet het, maar je laat wel een heel servies vallen. In duizenden stukjes. Hierna hoef je je hele leven NOOIT meer af te wassen, nooit meer. Die klus is geklaard.
Dan nog één volgende stap. Zij deed de administratie. Grijp in en maak haar geschreven betaalopdrachten in de war. Dan wordt er niets betaald en volgen de aanmaningen. Vanaf dat moment doe jij de admi. Zij komt er niet meer aan te pas. Heel haar leven niet. Met deze twee toch vrij eenvoudige tips neem je een hoop onrust weg.
Ik kan niet koken, dit imago heb ik zelf in werking gesteld door iets goed te laten aanbranden. Ik kan iets dat stuk gaat NIET repareren. Of de kwaal wordt steeds erger, of je kan het apparaat net zo goed meteen weggooien. Iemand met vakkennis lost het dan wel op.
Tot zover de inzichten van Carmiggelt.
Kom je door je zo te profileren jezelf wel eens tegen? Het antwoord is JA. En daarvan geef ik nu een treffend voorbeeld. Ik ben nu ongeveer tien dagen alleen. Zij is naar Nederland voor familieaangelegenheden. Dit keer geen crematie, begrafenis, ziektes. Verjaardagen, daar gaat het nu om.
Dus ik kook voor mijzelf, en nog redelijk ook. Soms haal ik echt een zeven of acht. Maar, en nu komt het: mijn imago kom ik nu zelf tegen. Er werken hier twee mensen uit het dorp. Schoonmaken, tuinonderhoud, reparaties, katteninjecties, van die dingen. Ik begin het koken rond het middaguur en om half zeven zit ik aan een smakelijke maaltijd. En tijdens die maaltijd komen zij ALLEBEI binnen en zetten twee maaltijden neer…
Ik bedoel maar.
Klik HIER voor alle Photosophieën
Subcategorieën
Beelden Aantal artikelen: 412
Pagina 8 van 101