Details

Hoofdcategorie: Beelden

Categorie: Beelden (907)

Gepubliceerd: 07 januari 2019

ZWAMBAD

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Het is echt simpel en zelfs meer dan dat. Was alles maar zo eenvoudig dan hadden we de wereldvrede onder handbereik.
      Laten we beginnen met een paar uitgangspunten dan wordt het daarop volgende meteen begrijpelijk.

-----Heel veel mensen vervelen zich te pletter of richten hun leven zo in dat de verveling wordt vermeden. Deze stelling moet waar zijn anders keek niemand ooit nog naar de Nederlandse TV.

-----Heel veel mensen hebben te veel geld en doen alles om nog meer te krijgen.

-----Heel veel mensen lachen nooit en als ze lachen is dat meer een soort geluid dan emotie.

-----Heel veel mensen maken nooit iets mee.

-----Heel veel mensen zijn nog nooit op de TV geweest en zijn met een natte vinger over te halen om op de buis te komen.

Het volgende plan gaat met deze gegevens aan de slag. We huren een grote evenementenhal. Kosten doen er niet toe want het gegenereerde publiek betaalt dat zelf. Via kranten en andere media is gecommuniceerd dat de tijd van de BN-ers voorbij is, de poel waaruit die voor de TV gevist werden is leeg of verrot.
      Het wordt tijd voor de Onbekende Nederlanders, de ON-ers dus. De ON-ers worden overgehaald om BN-er te worden via een in die hal op te nemen Tv-programma.
      Hoe worden ze daartoe aangezet?
Heel eenvoudig. Werkstudenten ontmoeten de deelnemers van te voren en zoeken naar een opvallend verhaal. Een man van zeventig met drie armen, een kleuter die kan pianospelen, oma in zelf gebreide soepjurk, tieners met onmogelijke liefdes, honden met een kunstje, Siamese goudvissen, gewelddadige motormuizen, valse liederen en ga zo maar door.
      Na de kennismaking in de hal volgt de opname van het TV-programma. Iedereen die uitgekozen is moet voor het feit dat men op de TV komt betalen. En zie daar: bakkers zien hun omzet stijgen, zus Carla lacht weer sinds dertig jaar, mevrouw Zus en Zo wil niet meer dood, man van even in de veertig gaat met plezier vreemd, Annet kan zingen en krijgt een contract, een inbreker ziet van zijn voornemens af.

 Klik HIER voor alle Photosophieën

Details

Hoofdcategorie: Beelden

Categorie: Beelden (907)

Gepubliceerd: 19 december 2018

ÉÉN BRIEF ZOU VOLDOENDE MOETEN ZIJN

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Dacht ik. Nu jij nog. Eerst maar eens de inhoud van die brief.

LS! (zetten ze vroeger vaak boven een brief).

IN DEZE VERWARRENDE EN ZEER SNELLE TIJDEN IS HET ONVERMIJDELIJK DAT IETS ER NIET MEER IS, STRATEN VAN NAAM ZIJN VERANDERD, PERSONEN DOOD ZIJN GEGAAN EN VERGETEN WERDEN, MUZIEK NIET MEER WORDT AFGESPEELD, ETCETERA ETCETERA. HEEL VAAK WORDT U DAT MET EEN BRIEF OF MAIL DUIDELIJK GEMAAKT, MAAR SOMS OOK HELEMAAL NIET.

DIT LAATSTE WORDT ONS NIEUWE BELEID. WIJ DELEN U NIETS MEER MEE, U ZOEKT HET MAAR UIT.

Die brief gaat U dus krijgen, kijkt U even mee? Postkantoren zijn verdwenen, brievenbussen spaarzaam, strippenkaarten zijn weg, autovrije dagen ho maar, paling bijna uitgestorven, keeshondjes uit het straatbeeld, bkr-regelingen opgeheven, gasgeisers binnenkort verboden, zelf groente snijden niet meer in de mode, geen keukens in nieuw te bouwen wijken, Nederlands als taal aan de verliezende hand, chansons? dat zoeken we even op.

PS (dat zetten ze vroeger onder brieven, als ze iets waren vergeten)

Vast wel iets vergeten, maar wat…..

Klik HIER voor alle Photosophieën

Details

Hoofdcategorie: Beelden

Categorie: Beelden (907)

Gepubliceerd: 12 december 2018

YOTAM OTTOLENGHI

 (Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

      Yotam Ottolenghi. Kok te Londen, schrijver van zeer fantastische kookboeken. Vegetariër, wel eens op de tv. Zij kookt uit Zijn boeken en je weet niet wat je proeft.
      Het is tien uur in de morgen als Zij mij in de keuken roept. Zij kookt deze keer niet met Hem maar Zij wil pekelvlees zelf maken, niet via Yotam want die is vegetariër. Op de lijst met ingrediënten stond salpeterzout. Of ik dit maar wilde gaan kopen.
      Waar? Geen idee. Eerst maar eens gaan vragen in het plaatselijke winkeltje. De alleroudsten wisten het nog, met salpeterzout maak je salami en die salami blijft door dat zout op kleur. Je moet naar een apotheek, daar kochten ze dat vroeger. Hoeveel vroeger? Nou ja vijftig jaar geleden. De stemming begon er in te komen.

      Naar de apotheek dus. Het was er druk en ik begin aan de eerste fout. Slechte Hongaarse vertaling en verkeerde klemtoon. Zij niks begrijpen, collega’s schieten te hulp maar die komen er ook niet uit. Om hen te helpen roep ik SALAMI.. Het wachtende publiek amuseert zich: een onhandige buitenlander die in een apotheek salami wil gaan kopen. De oudste apotheker grijpt in, geeft me een arm en voert me naar buiten.
      Om de hoek is een slager zie ik en begrijp dat we nu al helemaal de verkeerde weg op gaan. En dat gebeurt ook. De slager zegt dat hij geen salami heeft, maar morgen wel. Ik probeer hem uit te leggen dat ik helemaal geen salami wil maar een ingrediënt. Alsof je naar een garage gaat en twintig onderdelen wilt kopen om daar thuis een auto van de knutselen…Ik krijg een briefje van de slager met daarop de kiloprijs van salami.

      Goed, naar huis dus. Zonder salpeterzout zal het ook wel smaken.

Arbeiders bij een salpetermijn in Chili.

 
Klik HIER voor alle Photosophieën

Details

Hoofdcategorie: Beelden

Categorie: Beelden (907)

Gepubliceerd: 04 december 2018

TIJDCAPSULE

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

    Tijdcapsule. Wel ooit van gehoord, wel eens iets over gelezen, maar er in gezeten: nee dus. Tot gisteren. En dat brengt je hoofd op hol, zelfs zenuwen houd je niet rustig. Hoe ging dit in werking, of heb ik het zelf in werking gesteld. Ik weet het niet meer.

     In de jaren vijftig van die vorige eeuw zat ik op een middelbare school in ’s Hertogenbosch. Naam van die school: Rijks Hogere Burgerschool. Ik wist toen ook al niet wat nu precies Hogere Burgers waren. Waren die buiten te zien, was ik er één, wat zat daaronder; lagere burgers, mispunten school? Het bleef een raadsel en dat is het nu nog.
     Maar goed ik zat er op. Een hele overgang van de lagere school naar dat onbekende systeem. Geen klassenleraren maar vakdocenten. Ik vond de meesten niet te pruimen. Namen die ik nog weet: Kuylaars (Nederlands), een oerlelijke dikke man die misschien wel eens een boek las; Truyens (Natuurkunde), een man met verschrikkelijke driftbuien, waarbij hij met een ijzeren liniaal op zijn tafel beukte; Plancken (Frans), een joyeuze vrouw die helaas veel ziek was; Cox (Wiskunde), als je zou mogen kiezen koos je de gevangenis boven hem.. Terreur en niet iets minder; Opstelten (Engels), bijnaam Het Slagschip vanwege de omvang, maar wel heel vriendelijk met haar Shakespeare; To Jansen (Aardrijkskunde), je zou zo met haar op vakantie willen; Ir Hopster (directeur), nooit les van gehad, had iets met de KNVB.

Dit om een paar namen te noemen, ik zie ze zo voor me al is het meer dan zestig jaar geleden. Maar toch: ondanks die vrij sterke herinneringen -je komt er niet mee dichtbij-. Tot gisteren dus. Door een ingeving of was het door de drank: ik begon me af te vragen wat voor soort mensen die leraren van toen waren. Als ze vergaderingen hadden, waarover ging het dan. Zijn daar soms notulen van en waar zijn die dan. Ik zou Christel eens moeten bellen, die woont niet ver van ’s Hertogenbosch.
      Ik bel haar. De lieverd is niet voor één gat te vangen en zij belandt op het stadsarchief van ’s Hertogenbosch. En ja hoor DAAR is het archief van de RHBS terecht gekomen. Normaal mag je dat in het archief bekijken, maar omdat ze dit doet voor een vriend in Hongarije mag ze kopieën maken. Die stuurt ze op en ik stap na enige tijd in de tijdcapsule.

De notulen zijn met de hand geschreven; typmachines waren er wel maar die maakten te veel herrie. Moeilijk leesbaar al went het na enige tijd

Ik ben terug in negentienhonderdvierenvijftig. Wat blijkt? Ze hadden het uitsluitend over de schoolprestaties. Nooit over iets anders. Regelmatig wordt een leerling gewoon DOM genoemd en dat wordt ook nog opgeschreven. Ze zien niet of ze willen niet zien dat er meer met een kind is dan cijfers. Dat een kind verliefd kan worden, ziek kan zijn, de dood thuis op bezoek heeft gehad, sportieve eigenschappen najaagt, het foute pad maar net ontwijkt, schoonheid heeft, van dieren houdt. NOOIT ZIEN ZE DIT. Cox niet, Truyens niet en geen van de anderen. Omdat ik er nu toch ben vraag ik het woord. Ik houd het kort en zeg: ‘’WIE ZIJN JULLIE?’’

 
Klik HIER voor alle Photosophieën