Details

Hoofdcategorie: Beelden

Categorie: Beelden (916)

Gepubliceerd: 05 mei 2019

Zeer speciale vluchtelingen

Ik hou niet zo erg van chocolaatjes, maar toen ik er eentje nam uit dit doosje was ik vertederd door de verfijnde smaak. Zo kon het dus ook.

Prix d'honneur

Ik heb ’t doosje gekregen van mijn vriend en oud-VPRO-collega Stan van Houcke, die eind vorige eeuw naar Syrië ging om een aantal programma’s te maken. Daar in de hoofdstad Damascus was ook de Ghraoui chocoladefabriek.
       Er werkten zo’n 250 mensen. Kapje voor de mond, handschoenen aan en een soort badmuts op het hoofd om aan alle hygiënische wensen te voldoen.
       In 2005 won het bedrijf met zijn producten de Prix Spécial d’Honneur bij de Salon du Chocolat in Parijs.

De familie Ghraoui vestigde in 1805 een handelsfirma in Damascus. Het begon allemaal met de verkoop van koffie, thee en fruit. Het werd een succes en in 1931 werd de chocoladefabriek geopend. Dat was nogal bijzonder, want het Midden-Oosten kende geen enkele traditie op dit gebied.
      Maar er werden deskundigen uit Europa aangetrokken en bij de fabricage werd gebruik genaakt van typische Midden-Oosten-spullen als amandelen en pistachenoten.   

In 2012 vond ik het doosje terug en schreef er een stukje over. De fabriek was ondanks de burgeroorlog, de terreur en de verwoestingen nog steeds open. Dat verbaasde mij en ik benaderde Esseline van de Sande.   
      Zij woonde van 1999 tot 2005 in Syrië en studeerde een jaar Arabisch aan de Universiteit van Damascus. Werkte daar ondermeer voor de Nederlandse ambassade, voor Shell en de VN.

Zij schreef:

''Iedere familie heeft wel ergens een schaal met bonbons staan die zodra gasten zich melden rondgaat. Ghraoui vertegenwoordigt daar een bijzondere positie en wordt dan ook gegeten door de meer gefortuneerde Syriërs. De producten van Ghraoui worden niet alleen in het Midden-Oosten verkocht maar ook in London en Parijs. Met de huidige situatie in Syrië zal de geroutineerde eeuwenoude handelsfamilie inventief blijven om ergens door te gaan met de productie en distributie van deze verrukkelijke chocolade''.

Esseline had het helemaal juist. Later in 2012 werd de fabriek in Damascus gesloten en de familie Ghraoui besloot in Europa een nieuwe fabriek te vestigen.   
Waar?
In Budapest Hongarije!

Uitgerekend in Hongarije waar het vluchtelingenbeleid het strengst van Europa is. Syrische vluchtelingen bijvoorbeeld worden daar niet toegelaten.
Tenzij je kennelijk geld hebt en wil investeren.
De fabriek in Budapest draait inmiddels op volle toeren en in de binnenstad is een winkel van de firma waar de chocolaatjes verkocht worden. En binnenkort gaan nieuwe winkels open in Parijs en Doha Qatar.  

Details

Hoofdcategorie: Beelden

Categorie: Beelden (916)

Gepubliceerd: 01 mei 2019

Vergankelijk in eenzaamheid

Het bord ligt er al een aantal maanden. Vergankelijk in zijn eenzaamheid.
       Voorbode van andere energietijden.
De kabel van de Provinciale Zeeuwse Elektriciteits Maatschappij liep ooit bovengronds, maar werd om welstands- en esthetische redenen ondergronds getrokken.
      De energie kwam uit kolengestookte centrales, die één voor één verdwenen. Net als de olie- en gascentrales, die later in de 21^ste eeuw dicht gingen.
      De PZEM, die in haar honderdjarig bestaan al diverse fusies achter de rug had, ging over op windenergie, biomassa en zonnetaferelen.
       De molens staan gewoon bovengronds en zijn niet meer in strijd met welstand en esthetiek.
Het bord zal verder vergaan, want de PZEM heeft haar energie verlegt naar een hoger bestaan.

Details

Hoofdcategorie: Beelden

Categorie: Beelden (916)

Gepubliceerd: 27 april 2019

 
Keukenhof in eigen tuin

Oranje tulp: Maxima

Keizerskroon: Rubra Maxima

Dubbelkoppige wit-roze tulp: Maxima Maxima

Details

Hoofdcategorie: Beelden

Categorie: Beelden (916)

Gepubliceerd: 14 april 2019

Een geel-rood bollenveld in mijn achtertuin

Ik woon in een traditioneel landbouwgebied op het Zuid-Hollandse eiland Hoeksche Waard.
      Graan, aardappelen, suikerbieten. Soms uien, bloemkool of mais. Hier en daar fruitteelt.
Maar ineens verscheen er vorige week een rode gloed achter mijn huis. En het werd iedere dag roder.
      Er stopten ook mensen om foto’s te maken. Want wat blijkt…. Ik woon ineens in een bloembollengebied.

Geel-rood

Het gaat om een veld van zo’n 800 bij 400 meter achter mijn huis. Alleen maar geel-rode tulpen.
      Op de Hoeksche Waard is dit een nieuw fenomeen, maar op Goeree-Overflakkee, een eiland verderop is het al een aantal jaren gaande.

Bordje


Kennelijk gewaarschuwd door ervaringen in de Bollenstreek, worden de mensen met waarschuwingsbordjes op afstand gehouden.
      Hoe nieuw het verschijnsel is, blijkt uit deze bordjes, want die zijn geleend van de collega- bollenboeren op Goeree-Overflakkee (linksboven).

Rijen