Ronald van den Boogaard

2: Kiribati, 33 eilandjes in de Stille Zuidzee

8: Postzegels & een Internet-extensie

7: Mulitefala Tuvalu

9: Vertrek uit Tuvalu

Details: Categorie: Reizen (518); Gepubliceerd: 11 november 2016

Een bijzondere atlas (9)

Alle landen zijn van minst klein naar kleinst:

Deze weken stuurt hij mij diverse bijdragen. Vandaag: Vertrek uit Tuvalu

Why are you leaving?

(Door Rolf Weijburg)

Wat een fijn land toch, Tuvalu. Zelfs er uit vertrekken is een genot. De vriendelijke hotelstaf bood ons aan om ons met het hotelbusje naar de luchthaven te brengen, maar dat vonden we wat overdreven. We konden dat stukje best wel lopen.
Het hotel, Tuvalu's enige hotel, lag slechts honderd meter van de luchthaventerminal …

Getooid met een fraaie schelpenketting om onze nek, een vaarwel geschenk en geluks-token voor een goede reis, gingen we op pad.
Het was dinsdagochtend en net als op donderdag- en zaterdagochtend weet iedereen in het land dat iemand die dan met een tas of koffer over straat gaat, het land gaat verlaten.

Vanaf langskomende scooters wensten onbekenden ons een veilige reis toe: Have a safe journey!
Anderen lachten ons toe: Why are you leaving?
Kinderen zwaaiden en riepen Byebye!

Eenmaal bij het luchthavengebouwtje konden we, op uitnodiging van de douanier die een peukje aan het roken was, via de achterdeur naar binnen.
In de gang wierp de man een vluchtige blik in alleen mijn tas en mochten we via een soort keukentje door naar een lachende dame (Why are you leaving?) die onze namen op een handgeschreven lijst met 27 passagiers afvinkte.
We mochten zelf een stoel uitzoeken, kregen een met de hand ingevulde boardingpass en er werd een labeltje aan onze tassen geknoopt die vervolgens op een kar werden gezet.

In een andere kamer werden onze paspoorten voorzien van een exit-stempeltje, Sorry you're leaving!, en vervolgens konden we de terminal van Funafuti International Airport via dezelfde achterdeur weer verlaten.
De bagage was afgegeven, we waren ingecheckt en hadden volgens het exit-stempel in onze paspoorten Tuvalu al verlaten, maar we slenterden rustig terug naar het hotel.

Twee uur later hoorden we de sirene van de brandweerwagen (het vliegveld ligt midden in Funafuti, zonder hekken of andere afscheiding en de sirene moest er voor zorgen dat iedereen van de landingsbaan af ging) en zagen we het Fiji Airways toestel landen en taxiën naar de plek waar gisteravond nog een theatervoorstelling was.

We liepen weer terug het luchthavengebouwtje binnen. Daar konden we nog net worden gescheiden van de aankomende passagiers en via een gangetje aan de achterkant van het gebouwtje naar een maneaba, een grote overdekte ruimte die gewoonlijk als gemeenschapshal wordt gebruikt, worden geleid.
Daar bevonden zich ook alle 25 andere vertrekkende passagiers en hun begeleiders.

De meeste vertrekkers waren zwaar behangen met schelpenkettingen waardoor wij er met onze enkele ketting opeens wel wat karigjes uitzagen.
Sommige uitzwaaiers hadden zich voor de gelegenheid getooid met bloemenkronen.

Amper een kwartier later werden we nog even gefouilleerd en konden de trap op het vliegtuig in.
De douanier, de incheckdame én de stempelmeneer stonden op het asfalt te zwaaien toen het vliegtuig de propellers deed draaien, naar het begin van de baan taxiede, omdraaide, vaart maakte en dwars door Funafuti de lucht in trok.

Een bijzondere atlas:

2: Kiribati, 33 eilandjes in de Stille Zuidzee

8: Postzegels & een Internet-extensie

7: Mulitefala Tuvalu

Details: Categorie: Reizen (518); Gepubliceerd: 03 november 2016

Een bijzondere atlas (8)

Alle landen zijn van minst klein naar kleinst:

Deze weken stuurt hij mij diverse bijdragen. Vandaag: Tuvalu; Postzegels & Internetextensie

Zinkend 'schip' in de Pacific

(Door Rolf Weijburg)

Het op drie na kleinste land ter wereld heeft slechts één vliegveld, maar geen eigen luchtvaartmaatschappij, één haven en anderhalve passagiersferry, één hotel en een vijftal guesthouses.
Er ligt slechts 8 kilometer asfaltweg (ik tel de landingsbaan niet mee) maar er zijn nauwelijks auto’s. Vervoer gaat per motor, scooter of fiets.

De huizen zijn basic tot ronduit armoedig, een tweede verdieping is zeldzaam. Winkels zijn lokale eenmansbedrijfjes met weinig aanbod, of Chinees vol met goedkope Chinese spullen. Er wordt nauwelijks iets verbouwd en bijna alle voedsel moet worden ingevoerd, waarbij exporterende landen lange tijd niet schroomden om hun goedkoopste, slechtste en vetste producten in de eilandstaat te dumpen, met hartziektes, obesitas en diabetes als gevolg. Er is geen industrie en er is nauwelijks werk. De overheid is de grootste en één van de weinige werkgevers.
      Op basis van lijsten van het Bruto Nationaal Product van de Wereldbank, het Monetair Fonds of de CIA bungelt het land ergens halverwege de armste helft (echter zonder internationale schulden!).
       Maar wat wil je: grondstoffen zijn er niet, de grond is weinig vruchtbaar en met slechts twee vissersschepen is van een Tuvaluaanse vissersvloot nauwelijks sprake.
       Tuvalu is arm (“Maar rijk in geluk!”, glimlacht menigeen.)

Toch ankerden in de lagune van Funafuti steeds meer schepen. Eerst kwamen de moederschepen, later druppelden de vissersschepen binnen die langszij de moederschepen afmeerden. Na een paar dagen telde ik zestien schepen en brandden er ‘s avonds talloze lichten aan de anders zo donkere einder.
      Als belangrijke bron van inkomsten geeft Tuvalu licenties uit aan buitenlandse vissersschepen om in zijn wateren te mogen vissen. Tegenwoordig zijn dat een soort dagkaarten -je betaalt voor iedere visdag– en die zijn veel lucratiever dan de vroegere seizoen licenties, immers: ook als je niets vangt moet de volle dagprijs worden betaald.
      Vandaag zijn het schepen uit Japan, maar ook Amerikaanse, Koreaanse en Taiwanese schepen komen hier vaak. De vangst (hoofdzakelijk tonijn), de vistechniek, de verwerking als ook de arbeidsomstandigheden aan boord, worden net als in de meeste andere Pacifische staten in het kader van de zogenaamde Nauru Agreement regelmatig gecontroleerd.
      Afgezien van de verkoop van vislicenties leeft Tuvalu hoofdzakelijk van de internationale hulp en van het geld dat Tuvaluaanse zeelui en de Tuvaluaanse diaspora in Fiji, Australië en Nieuw-Zeeland, naar huis sturen.

Maar Tuvalu verdient ook een aardige cent aan het feit dat het Taiwan als onafhankelijke staat erkent.
China (de Volksrepubliek, Beijing) vindt dat Taiwan een afvallige Chinese provincie is, Taiwan, dat zich de Republic of China noemt, vindt zichzelf onafhankelijk, of sterker nog, vindt dat heel China onder zijn heerschappij zou moeten vallen.
Beide landen zijn in de Pacific voortdurend aan het touwtrekken en schuiven geld en goederen om de politiek in de diverse eilandstaten over de eigen streep te trekken.

Tuvalu werd al in 1979, direct na de onafhankelijkheid, in het Taiwanese kamp getrokken en sinds drie jaar is er een heuse Taiwanese Ambassade in Funafuti. De enige ambassade in het land.
Boven op de voorgrond: De ambassadeur en zijn vrouw

Als beloning voor zijn erkenning zijn er talloze door Taiwan gefinancierde ontwikkelingsprojecten, bouwde Taiwan Tuvalu’s enige hotel, het Vaiaku Lagi, is het bezig aan de uitbreiding en vernieuwing van het vliegveldgebouw en staan er nu overal lantaarnpalen met zonnepanelen waarop "Love from Taiwan" staat.
      Jammer dat ik vergeten ben daar in Tuvalu foto’s van te maken, maar in Nauru, dat Taiwan ook erkent, vind je dezelfde lantaarnpalen (maar dan met een Nauruaans vlaggetje naast het Taiwanese) en in het Afrikaanse São Tomé e Príncipe, ook één van de 22 staten die Taiwan erkennen, staat er “Amor de Taiwan” op de lantaarnpalen.
      Alle volkeren badend in het liefdevolle Taiwanese licht.

Droompostzegeltjes

In de loop der jaren is er getracht om diverse alternatieve bronnen aan te boren om de nationale economie financieel te stutten. Zo geeft Tuvalu al vele jaren prachtige postzegels uit die door filatelisten van over de hele wereld hoog worden gewaardeerd en voor een flinke bijdrage aan de staatskas zorgen.
Mooi natuurlijk die postzegels met “Internal Airservice”.
Zou een mooie oplossing zijn, watervliegtuigen, maar vooralsnog een verre droom lijkt me.

Maar ook minder conventionele middelen worden niet geschuwd. In 1996 bijvoorbeeld, werd tegen een jaarbedrag van enkele miljoenen Euro’s de capaciteit van de Tuvaluaanse telefoonverbindingen geleased aan een Hong-Kongse firma die de verbindingen vervolgens doorverkocht aan sekstelefoon exploitanten.
De telefoonnummers die begonnen met 688 (de Tuvaluaanse internationale toegangscode) werden in Japan, de VS en Groot Brittannië al gauw algemeen bekend als sekstelefoonlijnen. Hoewel de lijnen werden doorverbonden naar welwillend hijgende dames in Nieuw-Zeeland, ontstond er onder de godvrezende en preutse bevolking van Tuvalu na enige tijd toch wel wat gêne en in 2000 werden na oplopende protesten de contracten geannuleerd.

Ook Tuvaluaanse paspoorten werden op de internationale markt aangeboden. Voor 11.000 US Dollar (22.000 voor een gezin met vier kinderen) kocht je weliswaar geen volledige Tuvaluaanse nationaliteit, maar mocht je wel zonder vragen en ongelimiteerd in Tuvalu verblijven. Deze lucratieve inkomstenbron stierf echter een voortijdige dood: te weinig kapitaalkrachtige mensen waren geïnteresseerd in een verblijf in Tuvalu …

      De enige nieuwe inkomstenbron die tot op de dag van vandaag nog geld in het Tuvaluaanse laatje brengt is de verkoop van de internet domeinnaamextensie van het land.
      De extensie “.tv” werd direct na de creatie in 1999 geleased aan een Californisch bedrijf, dat de extensie wilde gaan doorverkopen aan televisie en mediaorganisaties over de hele wereld.
      Het bedrijf had er 50 miljoen Dollar (meer dan de helft van Tuvalu’s jaarlijkse bruto nationaal product) als eerste aanbetaling voor over en vele miljoenen zullen later nog volgen.
De “.tv”-lease is nu één van ’s lands belangrijkste inkomstenbronnen, maar ook hier zou de klimaatverandering en de stijgende zeespiegel wel eens roet in het eten kunnen gooien. Sommige doemdenkers waarschuwen sinds kort voor de risico’s die het investeren in “.tv” extensies met zich meebrengt.
Tuvalu is een zinkend schip, zeggen ze, en als Tuvalu eenmaal onder de zeespiegel is verdwenen zou ook de ".tv" extensie moeten ophouden te bestaan …

Postbeambte

Een bijzondere atlas:

2: Kiribati, 33 eilandjes in de Stille Zuidzeemulirefala tuvalu

7. Mulitefala Tuvalu

Details: Categorie: Reizen (518); Gepubliceerd: 29 oktober 2016

Een bijzondere atlas (7)

Alle landen zijn van minst klein naar kleinst:

Deze weken stuurt hij mij diverse bijdragen. Vandaag: Mulitefala Tuvalu

(Ex)-Ambassadeur op minuscuul eiland

(Door Rolf Weijburg)

Na Vaticaanstad, Monaco en Nauru, is Tuvalu het kleinste land ter wereld.

Zesentwintig vierkante kilometer verspreid over negen atollen in een verloren uithoek van de Central Pacific. De eilanden in de atollen zijn zonder uitzondering lang (tot meer dan 15 kilometer) en smal (een paar honderd tot hier en daar zelfs niet meer dan 20 meter).
Ze balanceren precair op het rif tussen de onophoudelijke branding van de eindeloze Grote Oceaan en het rustige turkooizen water van de lagune. Daarnaast zijn de eilanden ook nog eens laag: hoger dan drie meter boven zeeniveau komen ze niet

En de zeespiegel stijgt ...

Nu al loopt het hoofdeiland van Funafuti-atol gedeeltelijk onder water bij een combinatie van vloed en harde wind.
Dan staan de huizen blank, het vliegveld onder water en is de grond drassig.
Je moet er niet aan denken wat er gebeurt bij een flinke cycloon, of als er een tsunami op de eilanden af komt razen ...
Foto's: Laurent Weyl

Maar zo fragiel als deze eilanden zijn, zo standvastig, laconiek bijna, lijken haar bewoners.

We logeerden een paar dagen op Mulitefala (rechtsboven op de kaart), een minuscuul eilandje, een motu, op het rif dat de lagune van Funafuti omsluit.

We werden opgehaald door Afele Pita die ons behendig manoeuvrerend langs de ondiepten naar zijn eiland voer. Tussen de palmbomen stonden twee houten huizen die Afele zelf had gebouwd.

      Op de begane grond van het voorste huis was een eetkamer waar Lita, Afele's vrouw, ons vers gevangen en gegrilde vis met cassave en zoete aardappels voorschotelde.
      Aan de achterste wand van de kamer hing een aantal ingelijste foto's, waarop we Afele herkenden, met Lita, met hun vijf kinderen, allemaal keurig in pak of sjieke jurk en op iedere foto in gezelschap van Barack Obama alleen, of samen met Michelle.

Toen we ernaar vroegen vertelde Afele schoorvoetend en enigszins alsof het een trivialiteit betrof, dat hij jarenlang ambassadeur voor Tuvalu in de VS en bij de Verenigde Naties was.
Al die tijd woonde hij met zijn gezin in Manhattan en Washington DC en nu, gepensioneerd, wilde hij niets anders meer dan op dit eenzame eilandje zijn. De wereld kon hem gestolen worden.
Hij was niet gedesillusioneerd, hij had het paradijs opnieuw ontdekt.

De volgende dag kwamen er meer gasten op het eiland. Twee families met hun kinderen. De moeders hielpen Lita in de keuken, de kinderen speelden. De vaders zaten de hele middag in het water en hielden een opblaasboot boven zich voor de schaduw.
Toen het eenmaal laag water was geworden stonden de twee omvangrijke heren op en liepen naar een plek waar, ook bij eb, voldoende water was om te kunnen zwemmen. Hoewel, zwemmen ... De meeste Tuvaluanen dobberen eigenlijk meer. Uren achtereen kon je ze in het warme water zien dobberen, lange gesprekken voerend met dobbergenoten, of eenzaam naar de horizon turend.

Ook wij lieten ons op de lome golfslag heen en weer wiegen. De twee zwaargewichten dobberden onze kant op en stelden zich aan ons voor. Eén van hen bleek dé specialist in Tuvalu te zijn als het om klimaatveranderingsproblematiek ging. De ander was zijn neef. Gevieren dobberden we in het lauwe water van de lagune terwijl we de hot topics van de lokale milieupolitiek doornamen.
      "Neem nu het volgende simpele voorbeeld. Op Funafuti heb je vast wel gezien dat op diverse plaatsen de kustlijn wordt versterkt en verhoogd. Daarvoor is elders in de lagune zand afgegraven. Maar hier op Mulitefala heeft dat als gevolg dat het laatste jaar het strand voor de helft is verdwenen. De dynamiek van het water is onvoldoende bestudeerd. Er is té ondoordacht en vooral te snel, te paniekerig, gehandeld."
      Hij dompelde zijn hoofd even onder water en vervolgde zijn relaas terwijl hij de druppels van zijn gezicht veegde.
"We moeten alles in het werk stellen om ons volk zo lang mogelijk in Tuvalu te kunnen laten wonen. Maar wel goed overwogen, duurzaam en zoveel mogelijk met eigen middelen. Land aankopen in Fiji, zoals buurland Kiribati dat met hetzelfde probleem kampt, onlangs heeft gedaan om mensen eventueel te kunnen herhuisvesten op een veiligere, hogere, plek, is in Tuvalu geen optie.
      "Then we'll loose our identity, our culture, and we'll become climate refugees. No, we won't give in. We'll fight. We'll be prepared. But we'll stay. When it comes, it comes."

Even later verontschuldigden beide mannen zich. Het einde van de dag kwam in zicht en ze moesten zich om hun gezinnen gaan bekommeren. Ze zwommen richting eiland en waadden het laatste stuk door het water terwijl ze in tweestemmige samenzang een prachtig, ongetwijfeld eeuwenoud Polynesisch lied inzetten. Op de achtergrond zette de zon in een fel rode gloed zijn weg naar de ondergang voort. We konden de gegrilde vis al ruiken.

Een bijzondere atlas:

2: Kiribati, 33 eilandjes in de Stille Zuidzee