Reizen (502)
- Details
- Categorie: Reizen (502)
Najaar 2001
VERLOREN STAD OP VERGETEN EILAND
Het is begin september en het toeristenseizoen is voorbij.
Visby op het Zweedse Oostzee-eiland Gotland is een verloren stad op een vergeten eiland.
Verpletterend stil is het.
Buiten de stad is alles dicht. Binnen de prachtige kalkstenen wal moet je goed zoeken om iets te kunnen eten of drinken.
Het zijn klimmende klinkerstraatjes, die al eeuwen lang hetzelfde zijn.
In Visby is alles bij het oude gebleven.
Verloedering is overal aanwezig.
Tal van grafheuvels, vergane forten.
Ruïnes van kerken en kloosters.
In de stad en op de rest van het eiland. 
Gouden Hanzetijd
Ik ben hier met Stan van Houcke om een programma te maken over de Gouden Hanzetijd die deze stad meemaakte tussen globaal 1150 en 1400.
In die tijd was Visby schatrijk. Duitse koopmanshuizen en pakhuizen, kerken en kathedralen, torens en poorten; een prachtige burcht die machtig en statig uit zee verrijst.
‘De vrouwen sponnen er met goud, de varkens aten uit zilveren troggen’.
Zo werd het beschreven.
Wij lopen langs de goedbewaarde muur, die tot Werelderfgoed is uitgeroepen. Drie en een halve kilometer lang met 44 torens en poorten. Soms reikt de muur tot twaalf meter hoog.
Twee eeuwen deden ze erover om het bouwwerk te voltooien. De muur werd niet -zoals je natuurlijk direct denkt- gebouwd ter bescherming van aanvallen vanuit zee, maar tegen de eigen bevolking die buiten de stad woonde.
De handelslieden wilden hun rijkdom niet delen met de landarbeiders en de plattelandsbevolking. Die werden buiten de wallen gelaten.
Vikingschip
Al in het stenen tijdperk vestigden zich hier mensen.
Ze kwamen met vlotten vanaf het vasteland.
Vooral uit het huidige Zweden.
Midden op het eiland (100 km bij 60 km) aan de oostkant is een graf in de vorm van een Vikingschip.
Achttien meter lang en gebouwd op een granieten plateau.
Hier ligt Tjelvar begraven, de dienaar van de Noordse dondergod Thor.
Volgens de sages was het Tjelvar, die het eiland met vuur vastklonk.
Het graf ligt in het oosten omdat daar de zon opkomt.
Schatrijk
Gotland was in het begin van de Middeleeuwen zo belangrijk, omdat alle handelsschepen het aandeden. Op het eiland werd proviand en water ingeslagen. Duitse kooplieden vestigden zich hier. Visby werd de belangrijkste plaats van noord en midden Europa. Het was tweetalig. Duits en Gotisch.
Goten vanaf het eiland reisden naar Frankrijk, Italië en Byzantium. Sommigen gingen door naar Afrika, India en Ceylon.
Franciscanen, Dominicanen en Cisterciënzers werden binnen gehaald om de rijkdom, de weelde en de overvloed nog meer allure te geven.
Het duurde tot ongeveer 1400. De schepen werden beter en deden het eiland steeds minder vaak aan.
Lübeck werd de belangrijkste stad van de Hanze. Met Hamburg, Bremen en Rostock in zijn kielzog.
Visby werd armer en armer en werd uit de Hanze gestoten toen het een soort piratennest werd.
In de eeuwen die volgden verlieten steeds meer mensen het eiland.
Verpaupering was er alom.
De mensen leven nu van het toeristenseizoen dat zich tussen half juni en half augustus afspeelt. Die toeristen komen eigenlijk alleen maar voor de stranden en de kusten.
De grond is schraal. Graan en suikerbieten worden verbouwd, maar het is duur boeren.
Zweedse suiker
“Hier groeit uw Zweedse suiker’, staat ergens op een bordje in de buurt van het plaatsje Roma. Maar de suikerfabriek is verhuisd naar Skåne in Zuid-Zweden.
Dat betekent dat de bieten eerst naar Visby vervoerd moeten worden, dan verscheept worden naar Oskarshamn in Zuidoost-Zweden en vandaar met vrachtauto’s naar de suikerfabriek. Een uitermate kostbare manier van produceren, die slechts met grote steun van de Europese Unie in stand wordt gehouden.
Tot er natuurlijk in de buurt van die suikerfabriek bieten verbouwd gaan worden.
Het is de tragiek van Gotland.
Op het moment dat wij er zijn, zijn er nog maar vijftien vissers. Tien jaar daarvoor waren dat er nog 400. Overbevissing door nieuwe technieken heeft daarvoor gezorgd.
’Met een moderne trawler wordt tegenwoordig in een half uur net zoveel vis gevangen als wij vroeger in een heel jaar‘, zegt een werkloze visser.
Wij zijn in het kustplaatsje Slite. De man kijkt somber voor zich uit.
In de verte zien we nog de ook al vergane restanten van uitkijkposten.
In de koude oorlog lag de Sovjet-Unie niet verder dan 150 kilometer weg.
Verschrikkelijk drama
In dit oerlandschap speelde zich in 1361 een verschrikkelijk drama af.
De Denen landden aan de Westkust van Gotland en trokken vijf dagen plunderend, brandschattend en verkrachtend richting Visby.
Boeren en landarbeiders sloegen op de vlucht en trokken ook naar Visby.
Geheel volgens de heersende tradities werden zij niet binnengelaten en stonden letterlijk met hun rug tegen de muur.
Daar werden ze voor de ogen van de stedelingen stuk voor stuk afgeslacht.
De stadsbewoners gooiden het daarna op een akkoordje met de Denen.
- Details
- Categorie: Reizen (502)
Zomer 2001
Klinker-Metropool met Gildehuizen
Op de terrassen van het Domplein fibreert het om je heen.
Dit is de oude stad van Riga, hoofdstad van Letland.
Een ontegenzeggelijke metropool van net geen miljoen inwoners. Ongeveer de helft van de bevolking in de stad is Lets, de andere helft Russisch.
De oude stad heeft een labyrinth aan smalle straatjes met kinderkopjes. De mooie Kalku Iela verdeelt de oude stad in twee delen. Daaromheen brede boulevards met chique winkels. Parken aan de ene kant en de Daugava rivier aan de andere zijde.
Tien jaar na de hernieuwde onafhankelijkheid gaat het in een aantal opzichten goed in dit land.
De mensen in de stad zijn goed en modern gekleed, er zijn cafés, restaurants, terrassen volop, prachtige architectuur met veel Jugendstil, mooie gildehuizen uit de Hanzetijd, kerken, musea en winkels met exclusieve spullen.
Als je hier zomaar zou worden neergezet kom je nooit op het idee dat je in een Oost-Europese stad bent.
Fred Kamperman vindt dat bijvoorbeeld ook. Hij is een Nederlander, die hier al vier en een half jaar woont. Getrouwd met een Letse. Hij is manager van de Baltic Container Terminal. Hiernaar toe gehaald om de havenactiviteiten in Riga te bevorderen en te vergroten. En die mogelijkheden zijn er volgens hem volop.
De stad is booming, in de haven komen steeds meer activiteiten en het lidmaatschap van de Europese Unie lonkt. De haven is de grootste van de Baltische landen en kan zich opwerken tot een zeer belangrijke doorvoerhaven voor het grote Russische achterland. ’De mensen werken hard en zijn flexibel, zegt Fred. ‘En de bonden zijn niet zo sterk’.
Een uitgesproken mening dus.
Die heeft Brigita ook. Zij is een ravissante Letse met lange zwarte haren. 28 jaar. Modevakschool heeft ze gedaan.
Brigita heeft het niet op de Russen. Je pikt ze er zo uit. De vrouwen zijn hoerig gekleed. Teveel bloot, te rode lippen en te hoge hakken. En de Russiche mannen, ach de Russische mannen hebben ‘verkeerde snorren en verkeerde sokken’. Bovendien weigeren veel Russen om Lets te spreken. Sterker: ‘Ze kunnen het niet. Wij moesten vroeger Russisch leren en dan denken ze dat wij in het Russisch tegen ze gaan praten. Maar dat doen we niet. Niet meer’.
Zij neemt mij mee naar de Brivibas Iela. Dure elegante winkels met de bekende buitenlandse merken: Cardin, Armani, Benetton, Hugo Boss.
Maar ja. Wie kan zich dat in Riga veroorloven?
Alleen de steenrijke bovenlaag die vooral rijk geworden is door criminele activiteiten.
Brigita knikt bevestigend. Maar de eigen Letse mode-industrie komt eraan.
Fred Kamperman weet ook dat het verschil arm/rijk in dit land nog heel erg groot is.
De gemiddelde Let verdient -2001- zo’n 200 gulden per maand.
De prijzen voor levensmiddelen liggen in de winkels in de oude stad niet eens zoveel lager als in Nederland. Dat geldt ook voor de duurzame goederen.
Er zijn dus veel grijze circuits en veel mensen hebben een dubbele baan.
Wij gaan naar de Markt , die aan de oever van de Daugava ligt.
De grootste markt van Europa, weet Fred.
Vijf hangars, waarin ooit de Zeppelins werden gebouwd zijn daar voor die markt ingericht. Alles, werkelijk alles is hier te koop.
Ik zie vlees & vis, schoenen, kleding, toiletartikelen en veel drank. En buiten de hangars hebben zich mensen van het Letse platteland opgesteld.
Zij verkopen fruit, bessen en paddenstoelen, die ze in het bos gevonden hebben.
Sommige vrouwen verkopen plastic zakjes en tasjes, houten speeltjes, gedroogde bloemen.
Zowel Fred als Brigita vinden dat je de stad het best leert kennen door te lopen en goed om je heen te kijken.
Terrassen om even uit te rusten zijn er genoeg en ook in de parken rond het oude centrum kan dat goed. Riga is 800 jaar oud en daar kan een ieder zijn eigen feestje rond bouwen.
En zijn huis versieren.
Subcategorieën
Reizen Aantal artikelen: 88
Pagina 102 van 102