Media
- Details
- Hoofdcategorie: Media (502)
- Categorie: Media
De triomf van de Trommelaeren van Roesendaele
Eregasten
We zien hier uw bloghouder in smoking; 25 jaar oud.
Het was 16 januari 1970. Locatie: De grote Redoutensaal van de Hofburg in Wenen, het voormalige paleis van de Oostenrijkse keizers.
Daar werd op die dag de Wiener Fasching gehouden, een muziekgala waar naast de pas overleden Johannes Heesters die avond maar liefst 27 muziek-, dans- en balletgezelschappen optraden.
Eregasten waren De Trommelaeren van Roesendaele, een show- en dansorkest uit Roosendaal dat in die dagen grote triomfen vierde.
Ik was toen verslaggever bij het Brabantse Dagblad De Stem. En ik verzeker u dat het gezelschap in Wenen groot succes had.
Bovendien werd er -zoals u ziet- goed voor de pers gezorgd.
Foto's: Dick de Boer
De Trommelaeren in Wenen met dirigent Wim Laros
Wim Laros
Bij boekhandel De Boekenwurm in de Roosendaalse Molenstraat vond ik een boekje van C.J.Heeren, die de achtergronden van dit korps schetst in een uitvoerige en zeer gedetailleerde sociaaal/culturele beschouwing. De band werd in 1953 opgericht en groeide uit tot een internationaal vermaard gezelschap, dat bij de wereldmuziekconcoursen in Kerkrade in 1958 en 1962 wereldkampioen werd. Het korps bestond op enig moment uit 59 instrumentbespelers: negentien slagwerkers met een overslagtrom, twee pauken, acht parade- en acht concerttamboers, zestien jachthoornisten, vier tubaspelers, twee sousafonisten of bassisten, twee bekkenisten en zestien trompettisten.
Muzikaal leider was Wim Laros, een gedreven man. Aan hem vooral wordt het succes van de Trommelaeren toegeschreven.
Hij was niet alleen de dirigent, maar ook een componist, die voortdurend naar vernieuwing streefde.
Met grote ijver, enorme discipline, inspiratie en een ongekende inzet leidde hij het gezelschap. Soms werd zeven dagen per week geoefend.
Muzikanten die een keertje niet kwamen opdagen, werden eruit gezet.
Bij het eerste wereldmuziekconcours haalden de Trommelaeren 118 punten, slechts twee punten onder het maximum.
C.J.Heeren: ‘Voor een menigte van 30.000 toeschouwers etaleerden De Trommelaeren hun Rijsdijkmars. De band had amper de mars ingezet of bij de eerste exercitiefiguur ging er een golf van applaus door de rijen en dat hield niet meer op voor het korps de sintelbaan helemaal rond geweest was. De jury had reeds na enige minuten de formulieren ingevuld. Voor de rest keken ook zij vol bewondering toe!’
Nadat de band in 1962 opnieuw wereldkampioen was geworden, volgden steeds meer optredens in binnen- en buitenland.
Maar het absolute hoogtepunt was de voorstelling in Wenen, waarvoor Wim Laros een parafrase op het Weense carnavalssymbool ‘Der Lieben Augustin’ had gemaakt.
Na het Weense avontuur ging het door allerlei verwikkelingen, ruzies en onbegrip bergafwaarts met het orkest. Een paar jaar later werd het roemloos opgeheven.
Monumentaal eerbetoon
Veel mensen hebben zich in die jaren afgevraagd hoe er zo’n vermaard gezelschap kon ontstaan in een provincieplaatsje als Roosendaal.
Niet in de laatste plaats de Roosendalers zelf.
Het antwoord is steevast: Wim Laros.
De dirigent overleed in 2007 en dat was aanleiding om het initiatief te nemen voor een blijvende herinnering.
Dat werd een kunstwerk van Léon Vermunt; negentien in staal gesneden manshoge figuren, die geplaatst zijn op het dak van een winkelgalerij aan de Nieuwe Markt in Roosendaal.
- Details
- Hoofdcategorie: Media (502)
- Categorie: Media
Zeven mensen achttien uur ' vrijwillig' gijzelen
In 1981 voerden Ton van der Graaf en ik een geheim Radio Experiment uit.
Een soort Big Brother avant la lettre.
Het is verschenen op de site van het digitaal VPRO-archief, dat beheerd wordt door Nienke Feis.
Zij achterhaalde het programma, nadat een deelnemer haar het volgende briefje stuurde.
Beste Nienke,
Ik heb eind jaren ‘70 of begin jaren ‘80 meegewerkt aan een radioprogramma. Volgens mij was het een onderdeel van Villa VPRO. In een serie uitzendingen stond het thema Verzet centraal. Via een korte advertentie in de VPRO-gids werden lezers opgeroepen deel te nemen aan "het geheim radio experiment". Het werd een geweldig experiment. Alle 7 deelnemers werden naar de opnamestudio gebracht/gelokt. De ramen waren afgedekt met landbouwplastic. Een chemisch toilet in een hoek, een koelkast vol fris, te weinig stoelen, te weinig matrassen. En toen de deur op slot.
Het enige contact vanuit de opnamestudio bestond uit het doen van korte mededelingen, misleidende opdrachten en intimidatie. Het doel was om te zien in hoeverre 7 mensen -min of meer in een onvrijwillige situatie gebracht- zich in hun lot schikten dan wel in verzet zouden komen.
Na de uitzending heb ik bandjes opgestuurd gekregen maar die ben ik kwijt. Ik wil graag de uitzending (teruggebracht tot 3 uur, dacht ik) weer in mijn bezit krijgen. Ik hoop dat jij iets voor mij kunt betekenen. Op internet kan ik hier niets over terugvinden.
Alvast bedankt voor je inzet.
Vriendelijke groeten,
Eric Kattekamp.
Omdat Nienke aanvankelijk niets kon vinden benaderde zij mij omdat ik in die tijd eindredacteur van dat programma was.
Er kwamen bijzondere en dierbare herinneringen naar boven. Ik schreef haar:
Dag Nienke
Ton van der Graaf en ik voerden het experiment uit. Wij hadden een psychiater ingehuurd, die het proces begeleidde.
De deelnemers waren geselecteerd na een advertentie.
Zij werden uitgenodigd om mee te doen aan een van tevoren niet bekend experiment.
Er kon van alles gebeuren.
Zij kregen ondermeer te horen dat zij een handig mes en een paspoort moesten meenemen.
Zij hebben 18 uur vastgezeten, maar wisten dat niet omdat zij horloges etc. hadden moeten inleveren.
Via een intercom kregen zij af en toe instructies.
De klok in de studio was bewerkt en liep harder dan normaal.
Alle gesprekken en alle stiltes zijn geregistreerd.
Eigenlijk was het een soort Big Brother avant la lettre.
Een half jaar later hebben we nog een reünie gehouden.
Groet
Ronald
441 Brieven
Er kwamen 441 brieven binnen, waarin zich 563 kandidaten aanboden.
Met hulp van de Dordtse psychiater Paul Wisman werden 7 mensen uitgekozen. Dat waren:
Eric Kattekamp (26). Groepsleider in de zwakzinnigenzorg.
Zijn commentaar op de vraag naar de verwachtingen vlak voordat de studiodeur dicht ging.
‘Geen idee. Heb geprobeerd een combinatie te maken tussen zakmes, paspoort en horloge. We zien maar’.
Wim Bakker (26). Grafisch ontwerper.
’Ik weet het niet. Het zal wel een programma moeten worden over wat er gebeurt als je onbekenden bij elkaar zet’.
Nel Wever (30; twee kinderen). Huisvrouw.
‘Heb in de gids gekeken wat voor programma het is. Het thema is verzet. Heb me verder geen voorstelling kunnen maken wat er komt’.
Jeanette van Wetten (25). Secretaresse.
’Weet ik echt niet. Heb nog gedacht aan dropping vanwege zakmes; over de grens vanwege paspoort. Maar ’t zal wel iets heel mals zijn’.
Geerten ten Bosch (22). Studente.
’Ben tot conclusie gekomen, dat ik niets kon verwachten. Paspoort is om extra spanning te kweken. Ik wacht af en zie wel’.
Gerard IJzereef (32; twee kinderen). Archeoloog.
’Dacht: aantal mensen in een hokje; 24 uur lang. Ontstaan van bepaalde sfeer.’
Marijke Bakker (24). Journaliste.
’Sta er onbevangen tegenover. Gaat het in de richting van ontberingen dan ga ik zo weer naar huis’.
Compilatie
Er gebeurde veel in die 18 uur.
Wij namen alles op en maakten een compilatie van twee uur.
Luister HIER naar verwarring, berusting, opwinding, frustratie, woede, intermenselijke relaties en het totale groepsproces, dat uiteindelijk zo escaleert dat men probeert de studioruiten in te slaan.
Na afloop werd er nog vier uur hevig en geëmotioneerd nagepraat.
En inderdaad kwam er een paar maanden later een reünie waar alle reacties nog eens vergeleken werden.
- Details
- Hoofdcategorie: Media (502)
- Categorie: Media
Een half uurtje ‘lullen’ over honkbal
Ik werd vorige week uitgenodigd door de NTR om aan Fouad Sidali voor de radio uit te leggen waarom ‘wij ’ wereldkampioen honkbal waren geworden.
Dat was ‘s avonds van kwart over elf tot kwart voor twaalf in het programma Dichtbij Nederland.
Nu doe ik bijna niets liever, dus dat was een leuk cadeautje.
Het gebeurde aan de vooravond van de huldiging van ons nationale team, dat voornamelijk bestaat uit Antillianen.
Omdat ik inmiddels diverse aardige reacties heb gekregen, wijs ik u er alsnog op dat het betreffende programma hier te beluisteren is.
Ga naar het derde uur en dan begint het na ongeveer zestien minuten:
Het duurt een half uur (Waar vind je dat nog?)
Het programma Dichtbij Nederland is iedere werkdag ‘s avonds van negen tot twaalf uur op Radio V.
‘Verhalen over onze grote en kleine wereld’, is het motto van dit programma, dat meer in het algemeen handelt over onze multiculturele samenleving.
Als je een paar keer luistert, komt u -ondanks het gezeur en gedram van bepaalde types- tot de conclusie dat die multicultuur ons voornamelijk rijker, wijzer en minder provinciaal heeft gemaakt.
Prettig ook dat hier -in tegenstelling tot vrijwel alle publieke omroepen- mensen met een andere culturele achtergrond aan de bak komen.
Fouad Sidali
Mijn interviewer Fouad Sidali bijvoorbeeld komt uit het Noordoosten van Marokko.
Hij was drie jaar toen het gezin van vijf kinderen naar Nederland vertrok en in Bergen op Zoom terecht kwam.
Studeerde journalistiek in Utrecht, werkte bij de NOS en was woordvoerder bij de gemeente Amsterdam.
Hij is al lang actief binnen de P.v.d.A.
Anousha Nzume
Anousha Nzume is presentator en heeft een kleurrijke achtergrond.
Geboren in Moskou. Russische moeder en een vader uit Kameroen.
Groeide op in Amsterdam en volgde daar de Hoge School voor de Kunsten.
Speelde in diverse theaterproducties en in T.V. series als Vrouwenvleugel en Onderweg naar Morgen.
Dionne Pool
Dionne pool is ook presentator. Geboren in Suriname.
Was één jaar toen ze naar Nederland ging en terecht kwam in Venlo.
Zij ging -gelukkig voor haar- snel naar Amsterdam, waar ze ondermeer pedagogiek studeerde.
Zij werkt als freelance journalist voor bladen als Grazia, Glamour, Marie Claire en Cosmopolitan.
Funda Müjde
De vierde presentator is Funda Müjde. Geboren in Turkije, maar al sinds haar zevende jaar in Nederland.
Zij is cabaretière en actrice.
Speelde ondermeer in Zeg’ns Aaaa, Hallo Holland en Julia’s geheim.
Ze heeft een vrijdagcolumn in De Telegraaf.
- Details
- Hoofdcategorie: Media (502)
- Categorie: Media
Kroondag 11 oktober 1979: Een brute aanslag
Het KRO-Radioprogramma Theater van het Sentiment besteedt vier avonden per week aandacht aan één dag uit de tweede helft van de vorige eeuw.
Dat zijn lange uitzendingen van acht tot elf uur op Radio 2.
Gisteravond was de zogeheten kroondag 11 oktober 1979.
In alle kranten stonden toen uitvoerige berichten van een inval in de radiostudio van de VPRO.
Drie mannen stormden binnen en vernielden met een schaar de uitzendband.
Eén man stak een hand in een binnenzak alsof hij een wapen wilde trekken.
Ik mocht voor de KRO-microfoon tegen Marc Stakenburg nog eens vertellen hoe dat allemaal destijds in zijn werk ging.
Omdat het fragment opnieuw herhaald werd zat ik weer even te trillen van alle emoties, die dat toen opriep.
Martelingen
Het ging om een serie uitzendingen van het programma Villa VPRO, waarvan ik toen eindredacteur was.
In een programma dat een week daarvoor was uitgezonden lieten wij ondermeer horen hoe Palestijnse gevangenen gemarteld werden en lieten we ook uitvoerig Ludwina Janssen aan het woord.
Zij was een jonge Nederlandse vrouw, die een guerrilla-opleiding had gehad in Jemen.
Zij was drie jaar daarvoor op het vliegveld van Tel Aviv aangehouden op verdenking van een poging een vliegtuig te kapen.
De actie in de studio werd opgeëist door de Joodse Defensieliga Nooit Meer.
In een rechtstreekse televisie-uitzending van de VPRO de zondag daarop werd een zeer rumoerig rechtstreeks debat gevoerd.
Ik schreef hier eerder over.
Ga naar:
Media 40: Een Joodse aanslag in de studio
Media 41: Een verhit televisiedebat
Boekje
Roel van Broekhoven en ik, de samenstellers van de programma’s, schreven later een boekje over dit incident en natuurlijk ook over de uitzendingen.
In de hieronder afgebeelde inleiding leggen we verantwoording af en beargumenteren waarom we die programma’s gemaakt hebben.
Als u het leest zal het u verbazen hoe weinig er in feite in 32 jaar veranderd is.
Luister hier naar de uitzending van de KRO
- Details
- Hoofdcategorie: Media (502)
- Categorie: Media
NOS-Journaal en zijn slapende redactie
Dat was weer heerlijke journalistiek vandaag.
Vanochtend werd in het NOS-journaal diverse malen aangekondigd dat de bekendmaking van de Nobelprijs voor Literatuur vanaf één uur rechtstreeks zou worden uitgezonden op het digitale themakanaal Journaal 24.
Ik zat klaar.
We gingen inderdaad naar Stockholm.
Een man maakte in het Zweeds bekend wie de prijs gewonnen had.
Er klonk zeer luid applaus. Het leek wel of een Zweed gewonnen had.
Dat was nog waar ook.
Het bleek de dichter Tomas Tranströmer.
Bij Journaal 24 werd niets uitgelegd en niets vertaald.
Sterker: Direct na afloop kwam een nieuwe uitzending van het NOS-Journaal met daarin geen woord over de Nobelprijswinnaar.
Sterker: Daar werd om dertien minuten over één aangekondigd dat we om één uur naar de bekendmaking konden kijken.
Pas om 22 minuten over één werd het fragment herhaald in het NOS-Journaal. Het luide applaus was er opmerkelijk genoeg uitgehaald.
Presentator Jeroen Overbeek zei daarna dat hij eerlijk moest zeggen dat hij de naam van de winnaar niet goed verstaan had.
Niemand bij de redactie van het Journaal die dat even had nagetrokken, terwijl ze daar toch ruim twintig minuten de tijd voor hadden.
Laat staan dat er een literator/criticus gevonden was om een commentaar te leveren.
Pagina 7 van 20