Zomer in Het gebouw

Ik werd gebeld door Anne-Will Fisser van de VPRO. Zij beheert de radio-site van de Marathon-interviews en informeerde wat voor herinneringen ik had aan het vijf uur durende interview, dat ik in 1986 had met Jan Wolkers. 

      Een golf van nostalgische herinneringen spoelde door mijn gemoed. 1986!
Het roemruchte radioprogramma Het Gebouw was begonnen in september 1984 en was in die tijd uitermate populair. Een totaal-programma met een experimentele opzet. Geen studio’s meer, maar microfoons op bijna alle bureaus, verdeeld over drie verdiepingen in een oud wat aftands gebouw aan de ’s Gravelandseweg in Hilversum.
      ‘s Ochtends om zeven uur op vrijdag begon het en het eindigde pas ‘s middags om half vijf. Reportages, discussies, interviews, live muziek, woordgrappen uitgesproken door Arie Kleywegt en memo’s voorgedragen dor Cor Galis, commentaren, columns; het ging maar door.

Ik was in die tijd eindredacteur van dat programma en had er steevast een weekend voor nodig om een beetje bij te komen; ook al omdat we van donderdag op vrijdag met veel mensen de nacht doorbrachten in een hotel. Niet iedereen ging vroeg naar bed en er werd redelijk veel gedronken.  
      Voor de zomers werd een speciaal programma ontwikkeld. In 1985 hadden we met z’n allen een twaalf weken lange dolle tocht gemaakt met een zeilboot over de Middellandse Zee. Begonnen in Tunis en via Sicilië , Griekenland, Cyprus ,Turkije en Israël naar Egypte. Voor 1986 werd iets totaal anders bedacht.


MARATHON-INTERVIEWS!

We zoeken goede interviewers en interessante mensen en gaan daar urenlang mee praten.
      Roel van Broekhoven kwam met het idee en vond dat wij van de bazen in Hilversum toestemming moesten vragen om voor deze speciale gelegenheid 24 uur aaneengesloten zendtijd aan te vragen. Een etmaal lang iemand interviewen.

 
      HALLELUJA!.

De meeste medewerkers vonden dit iets te ver gaan, maar waren wel enthousiast over het idee.
Na behoorlijk veel overleg, waarbij de emoties soms hoog opliepen, werd besloten om interviews van vijf uur te houden. Van acht uur s‘morgens tot één uur in de middag.

Zou dit werken? Was er wel genoeg te bespreken? En wat als de betrokkenen het niet met elkaar zouden kunnen vinden?
Wat moest er gebeuren als er stiltes zouden vallen?
Moest er muziek gedraaid worden?
Kortom: Het leek een riskante onderneming , waarmee we ook wel eens behoorlijk de mist in zouden kunnen gaan..

Het eerste interview was op 4 juli. John Jansen van Galen in gesprek met W.F.de Gaay Fortman. Ieder uur na het nieuws werd een korte samenvatting gemaakt, die live werd voorgedragen door Cor Galis.
Al tijdens het interview wisten we het. De toon was gezet.

      DIT WAS EEN GOUDEN FORMULE.!

Dat bleek ook snel uit de reacties daarna van pers en luisteraars. Er zouden in die zomer nog 7 interviews volgen en in december nog eens twee.
      En nog steeds kunt u iedere zomer in De Ochtenden naar marathon-interviews luisteren. Jammer genoeg nog maar drie uur .

Op 19 december was ik aan de beurt. Vijf uur lang in gesprek met Jan Wolkers. 

U kunt er HIER naar luisteren. 

Lovend

De reacties toen waren behoorlijk lovend.
      En zo'n twintig jaar later  in 2007 verscheen deze recensie op de blog van Anne Frid  de Vries, een Nederlander die in Israël woont en een groot liefbhebber is van podcastst.

Vroeger duurde het marathoninterview vijf uur. Deze zomer was het ‘slechts’ drie uur.

Het is de vraag of dat zo’n achteruitgang is. Ik heb behoorlijk genoten van de interviews deze zomer en ik kan ze vergelijken met een aantal oude, doordat de VPRO ze eveneens ook als podcast on-line is gaan zetten. Zodoende kwam ik Freek de Jonge tegen, waar ik eerder over schreef. Ondanks een lichte teleurstelling begon ik vol goede moed aan de anderen. In de interviews met Kees Fens en Johnny van Doorn is men kennelijk op voorhand al moe van de lange zit en is lamlendigheid troef in het eerste uur, zodat ik het vervolg maar meteen heb opgegeven.

Ik begon al meteen te denken dat vijf uur in alle gevallen teveel van het goed is, maar toen begon ik aan het interview dat Ronald van den Boogaard in 1986 had met Jan Wolkers. Dat begint niet alleen goed, dat wordt ook steeds beter. Zo onvoorstelbaar goed zelfs, dat Cor Galis bij de aankondiging van een volgend uur de heren vraagt of het niet wat minder kan. Waarom zo’n oproep, dat begrijp ik niet helemaal, maar het is -hoe krom ook- wel een sterke indicatie hoe dit sprankelende radio dit is, die je aan je oordopjes gekluisterd houdt.

Wat mij geweldig bekoort in het interview is het onverstoorbare zelfbewustzijn van Wolkers. Hij stelt dat hij zich niet voorbereid heeft, en zo komt het ook over. En zo gedraagt hij zich impromptu en zo vers van de lever is hij geweldig authentiek en authentiek geweldig. Voeg daarbij dat de interviewer zich uitstekend ingelezen heeft en Wolkers waardeert zonder te vervallen in ademloze bewondering en de twee heren gaan geanimeerd op pad en laten elkaar niet meer los.

Op zeker moment laten ook de radiopauzes (nieuws op het hele uur en een kleine storing) de heren niet van hun a propos brengen. Je zit er als stille deelnemer aan het intieme gesprek bij. Wat een delicaat genoegen.