Zuid-Sudan kiest voor onafhankelijkheid

Vandaag en de komende dagen daarna gaat de bevolking van Zuid-Sudan in een referendum voor onafhankelijkheid kiezen. Dat gebeurt gegarandeerd met een zeer grote meerderheid. Er zullen grote rijen mensen voor de stembussen staan.
Als daarna andere resultaten bekend worden, kunt u er zeker van zijn dat de uitslag van het referendum gemanipuleerd is en dat de verkiezing corrupt verlopen is.
Geheel denkbeeldig is dat niet, want de machthebbers in het noorden willen dat het land een eenheid blijft.
Niet omdat ze zich zouden interesseren voor het wel en wee van de inwoners in het zuiden, maar vooral vanwege de aardolievelden, die in het zuiden liggen.

Sudan is in oppervlak het grootste land van Afrika. (60 maal zo groot als Nederland). Er wonen ruim 40 miljoen mensen.
Al vanaf 1955 is het uiterst onrustig in dit land. Hoewel de situatie in Sudan zeer gecompliceerd is, is de kern eenvoudig.
In het noorden wonen Arabische Islamieten; in het zuiden (een derde van het land) Christenen en Animisten.
De mensen in het zuiden zijn langdurig in allerlei opzichten gediscrimineerd, vervolgd en uitgebuit.
Van 1955 tot 1972 was er een bloedige burgeroorlog , waarbij aan Zuid-Soedanese zijde ongeveer 500.000 slachtoffers vielen.
Vanaf 1983 tot aan 2005 ging het er nog veel heftiger aan toe.
Er vielen in die periode twee miljoen doden, nog meer gewonden en er waren vier miljoen ontheemden.

Uw Bloghouder trekt door het land

In januari en februari 1984 ben ik door heel Sudan getrokken. (Hier in een uitgeholde boomstam op de Nijl).
Van Wadi Halfa in het uiterste noorden bij Egypte tot Yei in het uiterste zuiden bij Uganda ( ca. 3.000 kilometer).
Er was toen in Zuid-Sudan (twintig maal zo groot als Nederland) om maar één voorbeeld te geven vier kilometer verharde weg.
In de grotere steden Bor en Juba waren vrijwel geen jonge mannen meer te bekennen.
Zij waren naar het toen Marxistische Ethiopië uitgeweken waar ze werden getraind door Russische en Cubaanse troepen.
Het Sudanese leger trok in die dagen naar het zuiden om ‘’orde op zaken’’ te stellen.
Ze voerden bombardementen uit, staken dorpen en steden in brand en kruisigden sommige christenen om een angstaanjagend voorbeeld te stellen.

Ik schreef daar een kort verhaal over onder de titel: (Reizen 67: De slag van Zuid-Sudan) ).
Ondermeer over het paaltje van de oppergod Bang Deng.
De Dinka's die een meerderheid in het Zuiden vormen, offeren bij feestelijke gelegenheden een os.
Het beest wordt dan aan een paaltje gebonden en wordt in de keel gespeerd nadat het gepiest en gepoept heeft.

Ook Gerard Jacobs (Te gast 26 ) heeft over die reis een nogal hilarisch stukje geschreven

De Opstand

De opstand in Zuid-Sudan begon nog voor de onafhankelijkheid op 1 januari 1956.
Guerilla-strijders verenigden zich in de Anyanya-beweging. Zij meenden terecht dat het zuiden na die onafhankelijkheid achtergesteld zou worden.
De beweging ondervond veel tegenstand van het noorden, maar kende intern ook grote tegenstellingen tussen leden van oppositionele stammen en facties.
De situatie verergerde toen Kolonel Gaafar Nimeiry na een militaire coup aan het bewind kwam.
Toch werd in 1972 in de Ethiopische hoofdstad Addis Abeba een bestand afgekondigd waarin het Zuiden een vorm van autonomie kreeg.

In 1983 begon de tweede burgeroorlog.
Nimeiry, die -na een korte onderbreking- weer aan de macht was trok de autonomie in, verklaarde heel Sudan tot een Islamitische staat waar bijvoorbeeld ook de sharia (Islamitische wetgeving) gold.
De Anyanya-beweging hergroepeerde zich en vormde het SPLA , Sudan People’s Liberation Army.

Tweeentwintig jaar lang werd er in het land gevochten.
Het werd één van die vergeten conflicten in de wereld, waar het westen vrijwel geen aandacht voor had.
Tot er precies zes jaar geleden op 9 januari 2005 in de Keniase hoofdstad Nairobi toch nog een vredesakkoord werd getekend.
Het zuiden kreeg opnieuw autonomie en zou zich zes jaar later in een referendum over onafhankelijkheid mogen uitspreken.
De opbrengsten van de olievelden zouden fiftyfifty verdeeld worden en wederzijds zouden gewapende troepen even groot worden.
Het Noorden ging hier schoorvoetend mee akkoord, maar de afgelopen maanden zijn er tal van signalen geweest, dat het Noorden greep op het Zuiden wil houden.
Vertegenwoordigers van de regerende Nationale Congrespartij bijvoorbeeld hebben al gedreigd om de uitslag van het referendum niet te erkennen. En ook over de preciese grens zijn nog geen bindende afspraken gemaakt.
Nieuw geweld dreigt als de uitslag bekend zal zijn.

Nieuwe vlag

Inwoners van Zuid-Soedan vieren vooruitlopend op het referendum hun onafhankelijkheidsfeest met de nieuwe vlag van het nieuw te vormen land.