Gaten in haar kaakbot

Ze is 50 Josefien.

Woont met haar oude moeder aan de rand van Haarlem-Noord met uitzicht op landerijen en koeien.
Ze ziet terug op een bijzondere en enerverende vakantie: een cruise met vijf vriendinnen op de Middellandse Zee.

Voor’ t eerst van haar leven was ze verliefd geweest.

Dat was toen.

Nu is ze weer terug en heeft last van haar loszittende gebit.

Vandaag gaat daar iets aan gebeuren.

Tien spuiten in de onderkaak

Ze zit achterover in de brede stoel; Josefien. Het was een grote behandelkamer in het Spaarneziekenhuis van Haarlem.
De knappe kaakchirurg had tien spuiten in haar onderkaak gezet. Hij zou direct terugkomen om sneetjes te maken in haar tandvlees.
Dan zouden er gaten geboord worden in haar kaakbot.
Twee implantaten zou ze krijgen. Een soort kunstwortels.

De chirurg zou ze in de gaatjes schroeven.
Binnen een uur zou het allemaal gebeurd zijn.

Titanium 

De implantaten waren gemaakt van titanium. Een lichaamsvriendelijk metaal.
Josefien was een beetje geschrokken van de grootte. Ze waren wel twee centimeter.

Als de ingreep voorbij was zou ze zo’n tien weken moeten wachten. Een soort ingroeiperiode. Tot die tijd zou ze met een lege onderkaak moeten leven.
Pap, soep en yoghurt.
Misschien zou ze wel afvallen; Josefien.
Hoewel: liever niet want ze was al zo mager.

Daar is de chirurg. Josefien doet haar ogen dicht. Ze heeft zich voorgenomen om flink te zijn.

Ze zou haar leven gaan overdenken.
Even goed nagaan wat er nu precies fout was gegaan na die heerlijke cruisevakantie op de Middellandse Zee.

Zwoel & verhit 

Zwoel was het geweest. Verhit. Verwarrend.
Eerst was er die dikke Noor geweest, die haar overal achterna zat. Tot Ernesto was gekomen. De knappe Italiaanse kok, die haar ’t hoofd meer dan op hol had gebracht.
Mijn god; wat was ze verliefd geweest. Josefien.
Opnieuw ging haar hart bonzen.

‘Gaat het?’, vraagt de chirurg. Josefien knikt maar wat. Hij doet haar aan Ernesto denken.
Het is een nare ingreep. De chirurg heeft gevoelige handen, maar toch wrikt hij af en toe heel hard.
‘Flink zijn’, flink blijven’, denkt Josefien.

Nadat ze in Istanbul waren aangekomen had zij met Ernesto in een huurauto een tocht gemaakt door Turkije.
Haar buurvrouw Laila en haar Italiaanse stuurman Fabio waren er ook bij geweest.

Al snel bleek Ernesto een egocentrische man.
Hij flirtte bovendien heel openlijk met andere vrouwen.
En omdat zij beiden matig Engels praatten, was een goed gesprek ook niet mogelijk.

Aan boord van dat cruiseschip was dat niet zo erg geweest.
Ze waren verliefd en hadden nauwelijks woorden nodig.
Maar nu de magische glans ervan af was viel het tegen.

Smalle kaak 

‘Drink maar even wat;’, zegt de chirurg. ’We hebben er nu één in zitten‘

Josefien slikt. Ze kijkt hem aan ,maar hij heeft zijn blik gericht op de jonge assistente.

‘Ze heeft een smalle kaak’, zegt hij. ’Maar we krijgen ze er wel in’.

‘Natuurlijk’, zegt de assistente. ’Natuurlijk krijgt u ze erin’.

Onaangenaam 

Toen Josefien en Ernesto al na twee dagen terug waren in Istanbul hadden ze afscheid genomen.
Ernesto ging terug naar Sardinië , waar hij een restaurantje zou openen.
Niet met geleend geld van Josefien, want daar had ze toch maar van afgezien.
En eigenlijk was Ernesto vanaf dat moment zeer onaangenaam gaan doen.

Dat bedacht ze tenminste nu in die grote stoel. ’Natuurlijk!’.
Het was hem alleen maar om dat geld te doen geweest.
Intuïtief had ze dat natuurlijk steeds geweten, maar ze had het naast haar neergelegd.

‘Zo’, zegt de chirurg. ’We zijn klaar’.
U krijgt een receptje mee voor pijnstillers en antibiotica.
’Als u pijn krijgt is dat normaal’.

En als er verder niets bijzonders gebeurt moet u over veertien dagen even ter controle terugkomen’.