Cruisedagboek 5: Kusadasi- Izmir- Istanbul

Ze is 50 Josefien. Maar sinds een tijdje voelt ze zich tien jaar jonger.
Ze heeft haar ogen laten laseren.
Voorts heeft ze d’r haar laten blonderen en is ze naar een schoonheidsspecialiste geweest. Er kwamen nieuwe kleren, leuke hakschoentjes en een nieuwe push-up BH.
Ze maakt met haar vriendinnen Daphne, Rietje, Ria, Laila en Josje een cruise met de Ronnie Glass over de Middellandse Zee.
Een schip met meer dan 1700 passagiers.

Ze houdt voor mij een dagboek bij en mailt met bewonderenswaardige regelmaat.

 

Zaterdag 5 september: Kusadasi Turkije

Een spelletje Baccarat

Ik zal het maar bekennen. Ernesto en ik zijn vandaag weer uren in het casino geweest. Daphne vooral maakt zich daar nogal zorgen om. In het begin won ik regelmatig , maar vandaag ging het inderdaad een beetje mis.
      Ik ben nog net geen 1.000 Euro kwijtgeraakt. Ernesto, die schat, heeft met iets teveel risico gespeeld. Hij wil graag winnen, want hij heeft schulden.
      Daarom schiet ik hem wat geld voor.

Wij spelen baccarat.
Met een paar spelers tegen de bank.

 

Je krijgt twee kaarten en dan gaat het erom wie het dichtst bij negen is. 
Als je denkt te winnen, roep je Banco.
Dan speel je voor de hele inzet tegen de bank.

 

Het keerpunt -zo heeft Ernesto mij geleerd- ligt bij vijf in de hand.
Dan kun je passen of om een kaart vragen.

Bij minder dan vijf vraag je altijd om een kaart en daarboven pas je.

Simpel maar wel erg spannend.

Zes cruiseschepen 

Kusadasi is een drukke stad met een grote haven. Er liggen hier wel zes cruiseschepen. Ik ga met Daphne aan wal. Ze wil eens rustig met me praten. Dat kan omdat Ernesto moet werken en Heinrich, het vriendje van Daphne voelt zich niet helemaal lekker. Het is een wat oudere man met een ringbaardje. Grijs bijna wit haar. Hij ziet er enigszins aristocratisch uit. Maar ik geloof niet dat het erg serieus is tussen die twee. Ik denk dat Daphne mij de les wil lezen over dat casino. Nou ze gaat haar gang maar.

20.00 uur

Ik wist het wel. Daphne maakt zich zorgen. Ze heeft er met de anderen over gesproken. Zelfs met Josje van Dijk. Nou vraag ik je. Ik heb haar meteen maar verteld, dat Ernesto een eigen restaurant wil beginnen in Cagliari.
Dat is de hoofdstad van Sardinië .
Daar komt ‘ie namelijk vandaan.

 Hij wil dat ‘t liefst samen met mij doen, maar als ik nog in Holland zou willen blijven begrijpt hij dat ook. Of ik hem dan geld wil lenen om te kunnen opstarten.

Daphne vond dat een idioot plan. “Iddiootttt’, zoals ze zegt. ‘Hij gaat je kaal plukken’, zei ze. ‘Uitbuiten.
Eigen restaurant, toe maar! Je ziet toch aan die gozer, dat hij je gaat inpakken.
Kind, doe niet zo naïef’.

En toen ik zei, dat ik dat ook had bedacht, maar dat je wel eens risico’s in je leven neemt of een gokje waagt werd ze echt kwaad.
Niet normaal zeg.
Ik denk dat ze jaloers is. Zij zit met die ouwe mof en ik ben met een jongere knappe Italiaan. :Logisch dat je dan jaloers wordt.

‘Hopeloos’, zei Daphne. ‘Je bent hopeloos.
‘Hij palmt je in en jij ziet het niet.
Je wilt het niet zien’.

Ze was toen opgestaan en naar de boot teruggegaan.
      Nu zit ik in mijn hut alles een beetje te overdenken.
Ik weet het ook niet meer.

 

Zondag 6 september: Izmir Turkije.

Zakelijke overeenkomst  

Daphne heeft het -zoals ze dat uitdrukt- in de groep gegooid. Iedereen weet nu dat ik misschien met Ernesto een restaurantje ga openen op Sardinië . Zij waren het bijna allemaal met Daphne eens, maar ik kreeg ineens steun van Laila.
     Zij vindt dat je af en toe eens iets bijzonders in het leven moet kunnen doen. ’Maar dan moet je je wel indekken’, zei ze. ‘Neem een financieel expert in de hand en laat alles vastleggen als je hem geld leent. En leg ook vast dat je deelt in de winst. Dan wordt het gewoon een zakelijke overeenkomst‘.

Ernesto heft de hele nacht gewerkt. Hij blijft vandaag aan boord. Dan kan ik het hem ook niet voorleggen.

Ik zit nu op een terrasje in Izmir. Dat heette vroeger Smyrna. Je weet wel van die tapijten. Overal zie je ze hier in de winkels. Hartstikke goedkoop. Eigenlijk zouden we er een zooitje moeten kopen en voor veel geld in Holland weer verkopen. Dan zou ik Ernesto nog beter kunnen helpen met zijn restaurantje.

We zijn hier vroeg aangekomen. Er was mist en het regende.

Maandag 7 september: Istanbul Turkije

Eind van de reis 

Vandaag gaan we naar Istanbul. Het einde van de reis. Ze vliegen bijna allemaal naar huis, maar Laila, Fabio, Ernesto en ik blijven daar nog een paar dagen. Hun werk zit er dan op.
Ernesto wil met me praten, met me lachen, met me vrijen.
Iedereen maakt zich zorgen.

Ze vinden het maar vreemd dat Ernesto in Istanbul kan leven op mijn kosten.
Nou ze gaan hun gang maar.
Voor ’t eerst van mijn leven ben ik los, heb ik het fantastisch naar mijn zin en geniet ik met volle teugen.

Dat gaan ze mij niet afnemen.

Van zijn lang zal ze leven nooit niet.

 

Dinsdag 8 september: Istanbul Turkije

Les Ottomans

Het regent hier heel hard.

Er zijn overstromingen en er is chaos in het verkeer.

 

We logeren in Les Ottomans, een prachtig hotel aan de Bosporus.

 

 

Heerlijk eten, mooi terras, prachtig uitzicht.

 

Zelfs met die regen.

Ik moet nog met Ernesto praten over zijn restaurantje in Sardinië .

 

Maar vandaag niet.
Vandaag gaan we weer lol beleven.

 

 

En dit is ons bed.

Ons bed ja!

Woensdag 9 september: Istanbul Turkije.

Aya Sofia

Het is nog vroeg. Gisteren zijn we ook nog naar de Aya Sofia geweest.

Vandaag gaan we een auto huren en het land in.

Als de wegen tenminste begaanbaar zijn.

En dan; ja dan gaan we praten.
Dat moeten we echt eens doen.
Echt.