Noot, artisjok of truffel

We hebben aardperen in de tuin.
      Een weinig opvallende plant, maar met mooie wortelknollen.
In Engeland heten ze Jeruzalemse artisjok en in Frankrijk Topinamoer.
     Dat klink inderdaad vriendelijker dan het wat neutrale aardpeer.

 Een knol, die op een aardappel lijkt en ook oorspronkelijk uit Noord Amerika komt.

UIT DE GRATIE  

Je kunt ze eten: aardperen. In mijn toch vrij uitgebreide verzameling kookboeken kom ik ze niet tegen, maar op Internet vind je tal van recepten. En ook Johannes van Dam besteedt er in zijn Dikkevandam uitgebreid aandacht aan. Vier bladzijden lang gaat hij door.
      Je kunt ze rauw eten en verwerken bijvoorbeeld in een salade. Je kunt ze -niet te lang- koken. Bakken kan ook. De aardperen werden vroeger veel gegeten, maar zijn uit de gratie geraakt. Vooral vanwege hun grillige vorm.

Ze zijn NIET uit de gratie geraakt door hun smaak. Ze smaken namelijk volgens sommige bronnen nootachtig. Anderen denken aan artisjokken en de vermaarde Franse topkok Bernard Loiseau vond dat de geur van walnoot in combinatie met aardpeer zelfs aan truffel deed denken.

      Toe maar!

Van Dam meent op grond van deze waarnemingen dat kip met walnoot en aardpeer had kunnen uitgroeien tot een klassiek gerecht.
      Ik heb het geprobeerd.

 KLASSIEK GERECHT

  Een scharrelkip aan het spit gegrild. Daarbij een Waldorf-salade met walnoot en aardpeer.
       De peren zijn vijf minuten gekookt.

Je kunt het schilletje er dan makkelijk afhalen.

Ze waren inderdaad smakelijk, maar nog aan de harde kant.
      Het kan beter.

  
BETER

Gisteren heb ik ze eerst tien minuten gekookt. Geschild; in partjes gesneden; overgoten met truffelolie en een kwartier laten bakken in een oven van 200 graden.
      Ze blijven dan stevig, worden knapperig en smaken inderdaad naar noten.

Heerlijk!