WANTIJ(DEN)

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije) 

Ineens was het moment daar. Eigenlijk zonder tekenen vooraf. Wel wat beschaamd, maar de wetenschap dat er iets onafwendbaars te gebeuren stond zorgde ervoor dat ik me er bij moest neerleggen. Na bijna dertig jaar mijn vak te hebben uitgeoefend, het maken van radioprogramma’s, wilde ik niet meer voor een microfoon. En dat is op zijn zachtst gezegd nogal een handicap. Studio’s begon ik te mijden en thuis zette ik alleen radiostations op waar niet of bijna niet gepraat werd. Een midlifecrisis? Zoiets in ieder geval. Ging ik naar een bedrijfsarts? Nee, die man die één keer per jaar langs kwam en dan steeds vroeg of ik het druk had, die man wilde ik niet.
      Er deed zich een andere oplossing voor. Het was 1992 en al een paar zomers deden we aan een soort zomerprogrammering. De reguliere programma’s werden geschrapt en speciale projecten opgestart. Dit jaar acht weken door Nederland varen op een gehuurd schip en in estafettevorm iedere week groepen verslaggevers aan boord laten komen die van maandagmorgen tot en met woensdag van boord gingen om reportages of interviews vast te leggen op hun bandrecorders. Iedere dag, zodra ze een vangst hadden gedaan, kwamen ze aan boord terug en leverden hun bandjes bij mij in. Ik was technicus geworden en hoefde helemaal niets te zeggen. Ik was echt opgelucht.
      We sliepen ook allemaal aan boord, wat heel genoeglijk was, met alleen het gevolg dat we wat later dan normaal opstonden. Het schip heette OP HOOP VAN ZEGEN en had een uitstekende bemanning. De vaarwegen voerden ons van hot naar her, en Nederland bezien vanaf het water is spectaculair.

Na een paar weken had ik het gevoel op het water te wonen, voelde er me thuis en ontdekte dat de overeenkomst tussen het leven op een schip en de eigenlijke persoonlijke levensomstandigheden verrassend zijn. Zie maar: de koers kwijt zijn, in slopende sluizen terecht komen, water maken, bakens niet opmerken.
      Als er iets met mijn leven aan de hand was, dan waren het wel deze begrippen die me dit duidelijk maakten. Ik woonde alleen, beleefde een verhouding die nog het meeste leek op een sluis die niet meer open wilde. Avonturen die je beter maar in de boeken kan laten. Ingaan op een datingadvertentie en vooraf laten weten dat je geen seks wilde. Mijn schip was uit de koers geraakt en de wind kwam van voren.

 
                          De vastgelopen ''Op Hoop van Zegen'' met in de mast de VPRO-vlag

Het meest overweldigende gebeurde op de Waddenzee. Het schip miste een baken en liep aan de grond. Na uren kon je zo uit de boot stappen en midden op die Waddenzee gaan lopen. De schipperse legde ons uit wat er aan de hand was. We hadden te maken met het WANTIJ. De bodem van de Waddenzee is niet plat maar golft. Bij hoogwater merkt je daar niets van, maar is het eb dan kan je vast komen te zitten. Het is een kwestie van wachten.
      Op dat moment wist ik waar ik was in mijn leven met verliefdheden, liefdes, ruzies en misverstanden. Vastgelopen was ik, en moest gaan wachten. Hoogwater komt altijd.

Klik HIER voor alle Photosophieën