REKENUURTJE

(Door Theo Uittenbogaard)

 

Eén van de eerste -zwart/wit!- documentaires die ik voor de tv maakte ("En verder geen bijzonderheden", KRO, 1972) ging over de opleiding tot marinier.
      Of eigenlijk over de belevingswereld van die blozende blagen uit de polder, die mekaar leerden uitkafferen en in de modder douwen en D-Day naspelen bij De Mok op Texel.
      Het bleek geen sinecure om toestemming tot het filmen te krijgen van de autoriteiten. Want het tijdsgewricht was toen behoorlijk 'anti-autoritair', en dus anti-militair.
      Het medium televisie stond inmiddels bekend als gevaarlijk te-kakken-zettend -na het VPRO-programma Hoepla- en ik had daarenboven (net zoals de makers van dat programma) eveneens tijdgeestig lang haar.
      Dus vreesde ik een resolute afwijzing, toen men mij, na mijn aanhoudende verzoeken tot toestemming, in persoon ontbood op het Plein te Den Haag, waar het Ministerie van Defensie gevestigd was. Daar werd ik ontvangen door de Bevelhebber der Zeestrijdkrachten, een opvallend klein mannetje, in een indrukwekkend uniform, wiens naam mij ontschoten is, maar het was niet Piet de Jong.
      Hij nam mijn handdruk warm over, hield mijn hand vast en sprak langzaam en zacht:

"UIT-TEN-BO-GAARD, hè ?"

"Ja, meneer", zei ik, onbekend met de gangbare titulatuur, als zijnde afgekeurd voor de wapenrok.

"WILLEM UITTENBOGAARD, komt die naam u bekend voor ?"

"Ja", riep ik opgelucht, "dat was mijn grootvader. Hoofd der School in Arnhem. Stichter van het MULO-onderwijs".

"Wat hèb ik die man gehaat", zei de Bevelhebber even vriendelijk.

"Hoezo, meneer ?", vroeg ik.

"Hij schreef toch ook 'Het Rekenuurtje', het lesboekje voor het rekenonderwijs " herinnerde de Chef van de Marinestaf zich.

"Jaja", beaamde ik, blij met zoveel gemeenschappelijks.

"Wat heb ik daarop gezwoegd", zei de Vice-Admiraal, " Rekenen. Ik kon er niks van".

De toestemming tot het maken van een documentaire over de Opleidingsklas der Mariniers K3 te Rotterdam, werd mij diezelfde middag zondermeer verleend.

PS