(Ontvangen van Theo Uittenbogaard)
Heel even, eind jaren '60, was het 'klm-koffertje' hip en graag (mee) gezien in Hilversum. Een mooi vierkant koffertje van blauw karton met twee aangenaam klikkende slotjes. Het had de ideale maat om LP's, die grote vinyl grammofoonplaten, krasvrij mee te vervoeren, en elke Ad Visser in de Randstad waande zich al snel een disc-jockey met zo'n koffertje. Ook 'een weekendje Londen' kon ermee worden gesuggereerd. Het koffertje werd zelfs eenmalig, in een foute zwart bedrukt neplederen uitvoering, gekozen als verpakking van het Omroep-Kerstpakket, en verloor pardoes zijn hipheid.
Maar toen ik de zomer daarvoor, voor het eerst met de auto naar Spanje reisde, waarbij wij de achterbank vol met klm-koffertjes met daarin onze verse vakantiekledij hadden geladen, om in Barcelona dek-kaartjes te gaan kopen voor de nachtelijke veerpont naar een obscuur eilandje in de Middellandse Zee, parkeerden we de auto voor de imposante kantoren Compañia Trasmediterránea, en constateerden na aanschaf van de tickets, terug bij de auto, dat ál onze koffertjes met álles van de achterbank gestolen waren. Omdat ik uit het 'Wat&Hoe in het Spaans' snel het zinnetje "me han robado las maletas" uit het hoofd had geleerd, vermoedde de dienstdoende politieagent dat ik vloeiend Spaans sprak en beantwoordde desgelijks. Nooit meer goed gekomen. Spraakverwarring. Geen aangifte. Geen proces verbaal. Geen dief. Geen koffertjes. Drie weken lang dezelfde kleren gedragen op Ibiza. Of helemaal niks. Dat kon toen nog