De upgrade van Kleutertje Luister

In veertig jaar journalistiek heb ik menig persconferentie bijgewoond. Ik hield daar niet zo van, maar soms kon je er niet onderuit.
       Op een persconferentie doen mensen, die een bepaalde functie bekleden mededelingen aan  mensen van de pers. Die schrijven of nemen dat op en maken er een verslag van voor de krant, de radio of de televisie.

      Vaak is tevoren al bekend wat er ongeveer gezegd gaat worden. Een journalist, die iets meer weet dan zijn of haar collega’s zal daarover tijdens die persconferentie niets vragen. Dat gebeurt later in een 1 op 1 gesprek.

      Het begrip is het laatste Coronajaar gedevalueerd. Rutte en een secondant nemen plaats achter een katheder en delen mee wat ze moeten meedelen.  Er is pers aanwezig. In een door de voorlichter bepaalde volgorde mogen ze om beurten vragen stellen. Omdat van tevoren al is uitgelekt wat er gezegd gaat worden, zijn die vragen uitermate voorspelbaar.

      De persconferentie wordt rechtstreeks uitgezonden. Er kijken iedere keer zo’n acht tot negen miljoen mensen naar. Dat is heel veel. Het zijn dus eigenlijk geen persconferenties maar mensconferenties.
      Het volk kijkt, luistert, slikt. Geeft de premier gelijk en besluit om in maart op de goede man te stemmen. Soms geeft men de premier niet gelijk en besluit men om iets anders te gaan stemmen.
       Kritische mensen gaan naar de P.v.d.A., Groen Links of de S.P.
Kankeraars, betweters, tuig, zonderlingen, racisten en fascisten gaan naar F.v.D. of de PVV.

      Gisteravond was er een zogeheten kinderpersconferentie. De woordinflatie is nu compleet.
Kinderen horen niet bij de pers. Ze zitten nog op school, waar ze onderwezen dienen te worden in persvrijheid. Vroeger had je Kleutertje Luister. Die kinderen luisterden alleen maar. Gisteravond mochten ze ook vragen stellen.
       Noem dat dan gewoon bij naam. Bijvoorbeeld: Vragenuurtje voor kinderen. Maar laat de pers er alsjeblieft buiten.