Zakdoekje leggen

Ze is inmiddels 57 Josefien. Woont met haar oude moeder in een bescheiden huisje aan de Vondelweg in Haarlem-Noord. Onhandig, altijd twijfels, verlegen, een leven lang vrijgezel.

      Broeken, bloesjes & platte schoenen. Bleek haar, dunne lippen.
Kent veel kinderliedjes uit haar hoofd. Bijvoorbeeld zegt ze dan ineens:

Zakdoekje leggen, Niemand zeggen
Ik heb de hele nacht gewaakt
Twee paar schoenen heb ik afgemaakt
Eén van stof en één van leer
Hier leg ik mijn zakdoekje neer

Een injectie in haar oog

Vanmiddag om half vier zou het gebeuren. Ze zou een injectie in haar rechteroog krijgen, Josefien.  ‘’Mijn god’’ had ze tegen haar moeder gezegd. ‘’Mijn god’’. Maar haar moeder had lauw gereageerd.
‘’Stel je toch niet altijd zo ontzettend aan. Een spuitje in je oog. Nou en’’.

      Dat was nu weer typisch haar moeder. Nooit eens meevoelen. Nooit eens empathisch reageren.
Josefien had zich afgewend. Als dat mens het niet begreep moest ze dat toch zelf weten. Ze kijkt in haar zakspiegeltje en bedekt haar linkeroog met de palm van haar haar hand.  

      Ze had al een tijdje last van haar rechteroog, Josefien. Het zicht werd steeds minder en op advies van haar huisarts had ze een afspraak gemaakt bij de oogheelkundige hulp van het Spaarne Ziekenhuis in Haarlem-Zuid. Er waren allerlei testjes geweest, haar ogen werden bedruppeld en verdoofd. Na drie visitaties was het duidelijk geworden.
Ze had macula-degeneratie. Een soort slijtage van het netvlies.

      De oogarts, een charmante man die sprak met een Spaans accent, had het haar geduldig uitgelegd. Het was erfelijk. En je had droge en natte macula. Haar rechteroog was nat en om te voorkomen dat het zicht steeds minder zou worden, moest ze die injectie ondergaan. En daarna nog drie keer. Iedere maand. Ze zouden Avastin inspuiten.  Dat zou het aftakelingsproces remmen. Er was zelfs een kans dat het zicht beter zou worden.
      Erfelijk dus. Haar moeder had het ook. Zij kon nauwelijks nog de krant lezen. Dat deed ze met hulp van een loupe, die in een liniaal was geconstrueerd.  
      ‘’Weet je dat jij het ook hebt’, had Josefien geroepen. ’’En nog veel erger dan ik’’. Maar ook daar had haar moeder nauwelijks op geregeerd. ‘’Doe toch niet zo opgewonden kind. Ik kan nog prima lezen met die liniaal. Er is niets met mij aan de hand. Niets’’.

Ze had verder maar haar mond gehouden Josefien. Las nog eens de informatie, die ze van het ziekenhuis gekregen had. ‘’Het voornaamste doel van de behandeling is het tot rust brengen van afwijkende of lekkende bloedvaten door het blokkeren van de lichaamseigen stof VEGF (Vasular Endothelial Growth Factor").
       Ze had het drie keer gelezen, Josefien. Zonder het te begrijpen. Maar ze had wel degelijk begrepen, dat ze meerdere keren verschillende druppels toegediend zou krijgen. Druppels om het oog te verdoven en druppels om het oog te desinfecteren. Bovendien moest er iemand mee om haar na afloop te begeleiden. Ze had haar collega Elvira gevraagd. Die had aarzelend toegestemd.

Elvira zou haar namelijk helpen bij het uitzoeken van een nieuwe bikini voor haar cruise naar Noorwegen. En nu moest ze mee naar dat ziekenhuis. ‘’Een injectie in je oog’’, had Elvira geroepen. ‘’Bah. Verschrikkelijk. Dat lijkt me verschrikkelijk. Moet dat nou echt?’’.
      Ze mocht twee dagen van tevoren geen make-up gebruiken. Dat vond ze niet erg. Josefien, want ze gebruikte vrijwel nooit make-up. Maar een dag na de behandeling mocht het wel. En dat zou ze doen ook. Ze zou een make-up app installeren en een wijnrode lippenstift opbrengen. Een grunge-lip zou het worden. De trend van het jaar. En daarna ging ze met Elvira een nieuwe bikini uitzoeken.
      Het werd niet die gele met push-up gebeuren, maar misschien wel een zeegroene met ruffles. Dat vond Elvira beter bij haar passen.