Bizarre feiten & vragen
Ze is inmiddels 52 Josefien. Woont met haar oude moeder in een bescheiden huisje aan de Vondelweg in Haarlem-Noord.
Onhandig, altijd twijfels, beetje verlegen, een leven lang vrijgezel.
Broeken, bloesjes & platte schoenen. Dun haar.
Kijkt graag in atlassen en kent bizarre feiten.
Verwondert zich over bepaalde dingen en vraagt zich dan altijd af hoe dat komt.
Waarom bijvoorbeeld -denkt zij- waarom doet een Centraal Aziatisch land als Kazachstan mee aan de voorrondes van het Europees kampioenschap voetbal?
Vrijdag de Dertiende
Ze ligt in bed, Josefien. Dekens over haar hoofd getrokken. Eigenlijk wil ze het liefst in bed blijven, want het is Vrijdag de Dertiende.
Het is net zeven uur. Ze moet eruit, want om tien uur wordt zij verwacht bij haar eclectisch therapeute Rina van Schagen.
Toen de afspraak werd gemaakt had ze tegengestribbeld, Josefien. Maar Rina had haar op andere gedachten gebracht.
’Als er die dag iets gebeurt, kan dat ook in bed Josefien. Maar je bent fysiek sterk. Een hartstilstand zit er echt nog niet in. Verder is zo‘n dag alleen maar voor gekken, kapitalisten & neuroten.’
‘Wat is het toch een verstandige vrouw’, denkt Josefien. ’Ze zegt altijd de juiste dingen’.
Hoe zou ze ernaar toe gaan?
Het was van haar huis aan de Vondelweg naar de praktijk aan de Gedempte Schalkburgergracht in Haarlem-Noord niet meer dan vier kilometer. Ze zou haar autootje thuislaten. Fietsen was vandaag toch een beetje gevaarlijk; dus ze zou gaan lopen. Een uurtje maar. Ze kon afsnijden door hier en daar een steegje of een poortje te nemen, maar dat leek haar vandaag niet verstandig. Rechts op de stoep blijven lopen en extra uitkijken bij het oversteken. Dan kon haar eigenlijk niets gebeuren. Toch?
Gisteren had ze met haar moeder gesproken over vroeger. Vooral over haar vader, die weggegaan was toen ze negen jaar oud was. Het werd een vervelend gesprek, dat eindigde in ruzie. Een vorige keer had haar moeder gesuggereerd dat vader vertrokken was naar Toronto in Canada. En dat hij daar naartoe was gegaan met een zoals moeder dat fijnzinnig uitdrukte ‘jonge del’.
‘Hoe weet je dat?’, riep Josefien.
‘Wat’, schreeuwde haar moeder.
‘Nou dat ‘ie in Toronto woont’.
‘Ik weet helemaal niet dat ‘ie in Toronto woont. Hoe kom je daar nou toch bij?’
‘Je hebt ‘t gezegd; dat verzin ik toch niet’.
‘Kind je hebt gedroomd. Dat deed je vroeger ook altijd. Dromen en dan mij een beetje aanvallen en overal de schuld van geven.
Wordt toch eens volwassen. Weet je wat jij kan? Je kan de torren krijgen met je Toronto’.
Nog niet zo lang geleden zou Josefien in huilen zijn uitgebarsten, maar deze keer niet.
Die therapie begon kennelijk haar vruchten af te werpen.
‘Zeg het nou maar gewoon, dan ben je voorlopig van mij af’.
Toen was haar moeder weer weggelopen en had zich in haar kamer opgesloten.
Dat begon een knap vervelend spelletje te worden.
Josefien liep de deur uit en klopte aan bij haar buurvrouw Laila Hensen.
En legde het allemaal uit.
‘Ze heeft iets te verbergen ’, zei Laila. ‘Dat is duidelijk’. Misschien heeft ze wel brieven gekregen. Misschien zelfs wel brieven voor jou.
En die heeft ze verstopt. Je moet gewoon op die kamer gaan zoeken. Dan komt er vast wel iets tevoorschijn. Zoekt en gij zult vinden.
En toen:
'Misschien heeft ‘ie wel kinderen gemaakt daar. Heb je nog een zus of een broer’.
Josefien bedacht dit allemaal toen ze uiteindelijk de deur uitging. Ze vond het heel opwindend. Stel je voor dat ze een jonger broertje zou hebben.
Lopen dan maar. Naar de Gedempte Schalkburgergracht.
‘Waarom zou die gracht eigenlijk gedempt zijn?’, dacht Josefien.
‘Raar toch. Eerst een gracht graven en dan weer dempen’.
Ze zou het gewoon vragen. Tijdens de sessie, Ze moest immers altijd alles zeggen wat in haar opkwam.
Dat was nou eclectisch. ''Out of the box denken'', noemde Rina dat.
Maar ja. Stel nou dat zij ‘t ook niet zou weten.
Dan zou ze haar misschien wel ernstig in verlegenheid brengen.