FEESTBOEK (vervolg)
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Waarom willen zoveel mensen, waarvan ik nog nooit heb gehoord, vrienden met me worden.
Ze willen wereldwijd hun contacten hebben, ze vervelen zich, ze hebben in de werkelijke wereld bijna niemand, ze worden gehaat of geliefd.
EN ze kennen me dus ook niet, ze weten niets van mijn vreemde gedachtes of soms wel verlangens.
EN hebben ze zoveel tijd…
EN ik moet ook iets toegeven… Een derde van alle tijd breng ik in bed door. Een derde gaat op aan beslommeringen. Weer bijna een derde aan zaken die er helemaal niet toe doen. En de tijd die dan nog over is? Geniale invallen. Al zeg ik het zelf, iemand moet het doen.
Ik ben dus nu verstrikt in dat vermaledijde facebook. Brieven in het Albanees! Zo slecht vertaald dat je het nog beter in het Albanees kan lezen. Vriendschapsverzoek van ene M . die een uitdagende foto meezendt. Hank Onrust meldt zich, wie was dat ook al weer. En ook veel lui waarmee ik vroeger nogal close omging. Waarom moest dat ooit eindigen of MOEST dat niet eindigen maar eindigde dat. STOM: ik belde er één van meer dan dertig jaar geleden op. Een uur daarvoor was zijn vrouw met een ernstig herseninfarct via de ambulance afgevoerd. Wat stamel je dan nog.
Genoeg geklaagd. Ik kwam ook iets moois tegen. Zij was de vrouw van collega N, tekende en schreef boeken. Die tekeningen fascineerden. Ze geven iets onbestaanbaars weer, maar zijn ook grappig. Ik vond haar nogal verlegen, maar in die prenten ontmoette ik haar. Naam: Yolande Nusselder.
