VERDRINKEN IN DE TIJD

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Pas later zie je het. Ik ben te vroeg geboren. En nog niet eens uit liefde, maar uit vergeetachtigheid.  Waarom komen die gedachtes, nu ik tachtig ben, zomaar op. Ik zal het uitleggen, zo goed als dat gaat.
      We waren in Brabant. Voor een feestje, en dat is in Brabant niet moeilijk. Na afloop een autorit. De route loopt via den Bosch. Die stad wil ik binnen. Ik moest nu in die stad zijn. Heb daar jaren gewoond. Eerst toen ik kind was en later met een partner.

Geboren in Groningen in 1938. Vader bij de NSB (een politieke stroming die Duitsland zag als de redding van de wereld). Broer bij de SS. (Joden afvoeren en vergassen).

Geen leuke jeugd, niemand wilde met me spelen en ik wist niet waarom. Er werd thuis nooit over de toen heersende politiek gesproken, althans niet met mij. Na de oorlog kwamen vader en broer in de gevangenis. Het leven in Groningen hervatten was geen optie toe ze eenmaal vrij kwamen. We verhuisden naar den Bosch.
      Maar opnieuw keerde de tijd zich tegen me. We waren protestant en dat was geen voordeel in het katholieke Brabant van toen. Pas op de middelbare school vond ik aansluiting bij de andere kinderen.

 Den Bosch is autoluw gemaakt, zie ik nu. De stad zomaar binnen rijden gaat niet meer. Aan de randen zijn grote ondergrondse parkeergarages gegraven en van daar loop je de stad in. Al bij het uitstappen voel ik de tijden op me afkomen. Er is een oplossing. Gemakkelijk kan je er niet van zeggen, maar ik splits mijzelf op in twee persoonlijkheden. De eerste wandelt al keuvelend met het gezelschap de stad in en de tweede vol heimwee en herinnering.
      We strijken neer op de parade, aan de voet van de basiliek Sint Jan. Toen ik kind was een plein vol met geparkeerde auto’s en kramen met Bosche Bollen, een soort slagroomgebak. Nu een leeg plein met wat geparkeerde fietsen en scooters. Al bij het gaan zitten voel ik sterk dat ik hier niet meer bij hoor. Jonge bakfietsouders, mannen in de kracht van hun leven, af en toe toeristen die hier ook niet horen. IK KOM HIER NOOIT MEER TERUG.

 Gelukkig gaat mijn gezelschap even de stad in en ben ik alleen. Persoonlijkheid twee dient zich meteen aan. Hoe oud was ik toen het gebeurde, misschien zestien. Met een vriendje klom ik in de toren van de Sint Jan, de gids die altijd mee ging bleef die keer beneden en we waren verder alleen. Op driekwart van de hoogte bevindt zich het uurwerk. Ook aan de binnenkant zitten er van die grote wijzers. Je hoeft niet naar buiten om de tijd in te stellen. We wachtten tot het uurwerk aan zijn tweede halfuur was begonnen en kwam dit uurwerk op kwart voor, JA DAN gingen we aan die wijzers hangen en zetten we de klok met een kwartier terug. Eenmaal weer terug op de parade zagen we diverse mensen hun horloges bijstellen.

In het nu van nu begrijp ik pas wat ik deed. Ik probeerde de tijd terug te zetten. Als het met een kwartier kan kan het misschien ook wel met de jaren. Dan verdrink je niet meer in de tijd. Dan leefde de muziekleraar Frans van Amelsfoort nog die het bestond op de middelbare school les te geven aan drie klassen tegelijk in de aula. Hij met een grammofoon op het podium en maar plaatjes draaien. En wij overal doorheen kletsen, want die man had toch niets te zeggen.

Dan leefde mijn moeder nog en iedere week op de Bosche markt ging kijken of ze niet met een echte Rembrandt naar huis kon komen.
      Achterop haar fiets.
Dan leefde Janus Kiepoog nog, een stadsfiguur die iedereen schrik aanjoeg met zijn misnaakte hoofd.

Ik begrijp nu ook dat de tijd nu wel heel dicht achter me zit. Even nog en ik zal afscheid moeten nemen van allen die ik lief heb.

Nog een koffie P? 
      Ja toe maar.

Klik HIER voor alle Photosophieën