(Door Peter Flik, phtosooph te Hongarije)

Een stad die loodzwaar op je gaat liggen, niet onprettig overigens. Al die geschiedenis daar. Geschiedenis die nooit te omvatten is al leefde je tien keer je leven. De beslissingen die er zijn genomen, de zinnen die er gesproken zijn, de muziek. Al bij aankomst moet ik eerst even gaan zitten en zie de stromen touristen als water door een goot voorbijkomen. De laatste keer dat ik er was is twintig jaar geleden, ik kom er dus niet elke dag. Vriend Jan was op 1 mei van dat jaar 1989 onwel geworden in zijn hotel en een paar dagen later overleden. Zijn vrouw had mij in Nederland gebeld en gevraagd of ik het stoffelijk overschot wilden gaan zoeken en naar Nederland laten brengen. Het eerste wat wij (Rik Zaal en ik) deden was het hotel Alcron bezoeken waar Jan en ik altijd logeerden als we in de stad waren. Het hotel klampte zich nog altijd vast aan de negentiende eeuw, al waren er tekenen dat de omhelzing spoedig zou oplossen.
      Wij vonden mensen die zich hem herinnerden van ongeveer een week daarvoor. Waaronder Jirzi, de chauffeur die hem altijd door de stad reed en ook naar de rivier als Jan zijn handen in die rivier wilde houden. Zijn kamer was nog niet opgeruimd en ik vond de oude maar goed werkende bandrecorder waarop Jan tijdens zijn reizen muziek en omgevingsgeluiden vastlegde. Later in Nederland speelde hij die banden af en ging dus opnieuw op reis, zonder kosten. Op één van de banden stond een toespraak van de toenmalige president van het toenmalige Tsjechoslowakije, Husak. Door die toespraak heen hoorden wij Jan een astma-aanval krijgen. Hieraan overleed hij. Met veel navraag vonden wij Jan in het Na Frantisku ziekenhuis, althans zijn bed. Hij was kort daarvoor naar een mortuarium overgebracht. Later in de week vlogen wij met Jan terug naar Schiphol, hij weliswaar in de laadruimte. Als de stewardess ons vraagt wat we willen drinken is het antwoord drie wodka.

Nu dus weer in Praag en ik herken geen enkele straat meer. Pas na bestudering van en plattegrond begrijp ik het : we logeren gezien vanuit het Wenceslas plein aan de overkant van de rivier, een gebied dat ik nooit eerder betrad. Ik heb een gedachtegang die nogal ingewikkeld is en misschien zelfs wel onwaar. Maar ik denk dat ik hier in deze stad de bevestiging kan vinden.
      De gedachte is dat er nooit eerder in de geschiedenis in de architectuur zo'n enorme breuk is opgetreden dan is gebeurd in de overgang van de negentiende naar de twintigste eeuw. Al die eeuwen daarvoor bouwde men in de architectuur min of meer voort op de vormgeving van de dan aan de orde zijnde eeuw. De twintigste eeuw kon geen voortzetting zijn van de negentiende en maakte men gewoon veel kapot om iets nieuws te doen verrijzen. De wereldoorlogen hielpen daar mooi een handje aan mee.

Station Hlavni Nadrazi

Deze worsteling om de continuiteit is goed zichtbaar op het station Hlavni Nadrazi. Een groot negentiende eeuws als kathedraal opgezet gebouw met een prachtige koepel als men binnenkomt. Een gebouw dat verbonden is met weggaan, verlangen, opwinding en weerzien, kortom met alles dat de mens verbindt met het op reis gaan. Maar mannen in pakken die meer in geld zijn geïnteresseerd zijn dan in gebouwen besluiten tot een modernisering.
      En dat kan helemaal niet met de architectuur van de negentiende eeuw. Die laat zich alleen onderhouden en zich zelfs wel tot kleine aanpassingen verleiden om er nog jaren te blijven maar die die laat zich niet omvormen tot de sfeer van kopen en consumeren. Architectuur die niet voor lange tijd bedoeld is. De koepel is er nog wel maar is een herinnering geworden en de rest is volgeplempt met Hoog Catharijne achtige winkels. Met enige moeite kan men de treinen nog wel vinden, maar het liefst haalden ze die ook nog weg.

(ERNSTIGE WAARSCHUWING)

Apple computers stonden er tot nu toe om bekend dat ze minder spamgevoelig en beter tegen inbraak bestand waren dan de Windows PC's.

Maar pas op:

Ik maakte in Praag gebruik van Internet  in een hotel via het beveiligde WIFI systeem.. Om wat mail te bekijken. De Ipad die ik bij me had is beveiligd met een code. Zodra je hem afsluit door de hoes dicht te doen is hij op slot. Als je hem later open doet wordt er naar een code gevraagd. Zonder die code kom je niet verder. Ik dacht dat ik voldoende beveiligd was, MAAR MOOI NIET DUS. Ik liet de IPAD op slot achter op de hotelkamer en keerde na enkele uren terug. Iemand had op het apparaat ingebroken via het WIFI systeem. De beveiligingscode was verwijderd en diverse instellingen gewijzigd. E-mail ontvangen was onmogelijk geworden. Het advies is: maak zo kort als mogelijk gebruik van een openbaar WIFI-systeem, ook al is dat met een wachtwoord beveiligd en sluit daarna die hele IPAD af, niet in de slaapstand dus. Met behulp van Apple is nu alles weer hersteld en heb ik de wachtwoorden vervangen.

Klik HIER voor alle Photosophieën