(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Ook in het geval van het vermoorde meisje Marianne Vaatstra waren er vooraf veel gewone dagen waarin er niets aan de hand was, waar gewoon gepraat werd, waar iemand om de pot pindakaas vroeg, waar iemand geeuwde, waar niemand een voorgevoel had van de dingen die nog moesten komen, de verschrikkingen.
      Maar nu ligt het hier anders.
We zijn nu in die gewone dagen, maar het meisje Moni ,16 jaar, is gewoon zoek en iedereen heeft wel een voorgevoel van de dingen die misschien zullen volgen. De verschrikkingen wellicht. Hoe begon het. Ze werd veertien en wilde eigenlijk niet naar school. Maar uiteindelijk onder veel dwang koos ze een vakopleiding in een dorp ongeveer twintig kilometer verderop. Dat klinkt niet zo ver, maar de werkelijkheid ligt ingewikkelder. Uit het dorp waar we wonen gaat om half zeven in de morgen een bus naar de stad. Daar moet ze overstappen om tegen half negen bij de school in het dorp K. aan te komen. De lessen zijn dan al begonnen, want het afstemmen van lesroosters op de bussen, dat doen de Hongaren gewoon niet.
      Op school overnachten durft ze niet of heeft te veel heimwee. Om drie uur gaat er weer een bus naar de stad, de lessen zijn dan nog niet afgelopen. Om half zes is ze weer terug in het dorp. Dit gaat een tijdje goed, maar een jongen in het dorp ziet ze liever dan de school.
      Het spijbelen begint. Laten we zeggen dat het eerste schooljaar is verknald. De school komt met straffen die aan de ouders worden opgelegd. Een boete voor schoolverzuim van ongeveer 100 euro. Die ouders kunnen dat niet betalen, de boete wordt gewoon verhoogd. Het tweede jaar begint aanvankelijk goed, maar na drie maanden is het weer raak. Ze komt soms niet thuis en zegt dat ze bij een vriendin in de stad slaapt. Maar op school verschijnt ze niet.
      We zijn nu halverwege dat tweede jaar en ze is weggelopen. Komt misschien wel weer terug, maar misschien ook niet. Haar kansen keren zich tegen haar. Ze woont in een klein boerendorp waar niets voor kinderen wordt georganiseerd. Ze is van zigeunerouders en dan ben je in Hongarije al bij het begin min of meer kansloos. Altijd is er geldgebrek of soms ook honger. Ze is ook nog mooi en dat is geen voordeel in haar situatie. 
      Maatschappelijk werk staat hier nog in de kinderschoenen of heeft geen schoenen. Sommige meisjes van haar leeftijd staan langs de grote weg. Ook hier woont een Jasper.S.

Photosophieën 60: Het lot van Moni (1)