(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije) 

      Het is me twee keer overkomen: verzuipen in over het paard getilde kunst. Eénmaal in een klein dorpje in Limburg. Er zou een opening zijn in de één of andere galerie, maar dat heette toen weer niet opening maar vernisage. Bij binnenkomst verblind door hel neonlicht. Mensen in witte pakken, de muren wit en de wijn ook wit, maar daar mocht je niet aankomen. Er zouden eerst toespraken volgen. Bent U uitgenodigd werd er op wantrouwige manier gevraagd. Natuurlijk niet antwoordde ik zo gevat mogelijk, ik zag ergens licht branden en dacht daar zal wel iets te snaaien zijn. De vragensteller keerde zijn rug naar me toe. Ik verliet deze verschrikking.
      Nam me voor dit soort bijeenkomsten nooit meer te bezoeken. Maar het noodlot slaat altijd toe als je even niet oplet.

      Er was bij de radio, waar ik werkte iemand ziek geworden. Om acht uur in de avond zou er een rechtstreekse radiouitzending plaatsvinden uit een gebouw dat een naam had die leek op Musis Sacrum. Een naam die je zelf nooit kon verzinnen of onthouden, het was zes uur, twee uur dus voor de uitzending. Wat ik dan toch moest doen, vroeg ik nog. En had ik maar naar het antwoord geluisterd, dan was ik zeker niet gegaan. Het drong tot me door dat ik in een zaal op de eerste rij moest gaan zitten en vanaf acht uur verslaan wat zich op het podium afspeelde. Het zou allemaal met avantgardistische kunst te maken hebben. De opening om acht uur zou een installatie zijn. Een woord wat in die kringen vaak gebruikt werd, maar dat verder helemaal niks voorstelde. Maar ik zou er niet over zeuren, zo nam ik me voor. Bij binnenkomst was ik meteen weer in dat Limburgse dorpje van jaren terug. Muren wit, hel neonlicht en witte wijn in dichte flessen.
      Mijn hond Pepijn was mee, want die had verlatingsangst en moest dus altijd mee. ''Er mogen hier geen honden naar binnen'', meldde de gastvrouw.''

       "Als de hond weg moet, ben ik ook weg en hebt U geen uitzending en bovendien is dit helemaal geen hond". Hij mocht blijven. Er werden prorammaboekjes uitgereikt waarin ik kon lezen hoe de Poolse kunstenaar heette die de opening zou verzorgen: Jirzi Gutschrawahüderschwung. Hij beklom het podium waarop een met een wit kleed gedekte tafel stond waarop een witgeverfde grammofoon. Op dat apparaat een grammofoonplaat die was bewerkt doordat er kruislings stroken plakband aangebracht waren. Dit meldde ik allemaal nog op de radio en toen tilde de Poolse kunstenaar de arm van de grammofoon op en liet die op de draaiende plaat zakken. Er volgde een Johan Strausswals die gruwelijk erminkt werd door die stroken plakband. De hond gaf een blaf en ik zei: "Kom Pepijn deze onzin gaan we niet langer bijwonen, we gaan".
      De uitzending was niet meer te redden en in Hilversum zullen ze wel een muziekje gaan opzetten. Dat was mijn enige gedachte, het eerste uur.

Klik HIER voor alle Photosophieën