Een brief van de Nederlandse Ambassade te Boedapest. Of ik samen met mijn eventuele partner wil verschijnen op een bepaalde dag om samen met Geert Mak te vieren dat zijn boek IN EUROPA in het Hongaars in vertaald en uitgegeven. Voor het begrijpen van het volgende verhaal is het noodzakelijk dat ik U iets over mijn karakter onthul.
      Ik ben allergisch en doodzenuwachtig voor officiële bijeenkomsten en ga om dit dan te maskeren RAAR doen. Vaak met succes maar ook wel eens desastreus. Desastreus was het in Wellington, Nieuw Zeeland, op een bijeenkomst met koningin Beatrix en hoogwaardigheidsbekleders in een te warme zaal met hapjes.
      Raakte in gesprek met de vrouw van de Nederlandse ambassadeur en vroeg haar of ze ook betaald werd als ze haar man vergezelde op dit soort bijeenkomsten.
      Dit werd gehoord door een medewerker van de RVD en die nam mij mee naar buiten en maakte duidelijk dat op deze bijeenkomsten uitsluitend over koetjes en kalfjes wordt gesproken en zeker niet over gevoelige issues. En boverdien zei hij wat hebt U toch in Godsnaam met Uw das en Uw boordje gedaan! Ik keek in een spiegel en zag dat ik iets geprobeerd had wat helemaal niet kan met zo'n das en zo'n moordenaarsboordje. Terug naar de bjeenkomst en ik hoor mezelf zeggen tegen een charmante vrouw: heeft u nog een koetje voor me?

Raar doen

Het is nu waarschijnlijk volkomen duidelijk waarom mijn partner die mee zou gaan naar het treffen op de Nederlandse ambassade mij van te voren inprentte niet RAAR te gaan doen. Zij kent mij.

In de grote ontvangsthal staan ongeveer twintig mensen in een halve cirkel opgesteld, de glazen om je een houding te geven zijn nog niet uitgereikt. Ik kom terecht naast de Nederlandse anbassadeur en begin met de koetjes en de kalfjes. Hij begrijpt de code en begint over het weer. Toch stokt er iets; de vrouw van de ambassadeur ontbreekt.  We dralen een half uur zo als er plotseling een oersterke parfumgeur van de trap naar beneden komt. Daarachter de vrouw van de ambassadeur. Niemand kijkt elkaar nog aan want de slappe lach ligt op de loer. Niet RAAR doen Peter, ik besef het ten volle. Maar toch vliegen de woorden uit mijn mond: wat ruikt U lekker mevrouw. Er wordt gelachen en de sfeer is gezet. Pfft.

De rest van de bijeenkomst gaat in een ontspannen sfeer en ik begin mij zelfs enigszins op mijn gemak te voelen en ook dan blijft het oppassen geblazen. De val gaat open als de vrouw van de ambassadeur mij uitnodigt de fotogalerie te gaan bekijken.
      Ik had onmiddellijk moeten zeggen dat ik mijn bril thuis heb laten liggen of een andere smoes, maar nee hoor, hij gaat mee. Vijftig foto's op een wand. Op iedere foto haar man met een bezoeker. Zij noemt namen en ik luister.
       Bij foto vijfendertig zie ik Balkende met een glas in zijn hand en roep uit: wie is die engerd.
      Toch in de fout gegaan.

Klik HIER voor alle Photosophieën