(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Wat ben je nou helemaal als je zestien bent?
      Als je zestien bent vind je het al heel wat, maar GODNOGANTOE achteraf stelt het niks voor.
Lees maar.

Ik zag haar voor het eerst ergens bij Tilburg, toen we met die jeugdvereniging aan het wandelen waren. Dat werd toen nog gedaan, nu misschien ook nog wel maar ik zie het nooit. Dichtbij een grote vlakte met koolzaad. Een onbekend opwindend gevoel kwam op. Nog nooit had ik een meisje ontmoet met deze adembenemende schoonheid.
      Andere, wat oudere jongens hadden wel eens tegen me gezegd dat je meer op het karakter moest letten, want schoonheid verdwijnt op den duur, het karakter niet. Ik had daar bij dat koolzaad helemaal geen zin in, en bovendien hoe moest je dat dan aanpakken. Ik besloot een foto van haar te nemen, maar daar bij dat gele veld zou iedereen zien dat ik haar fotografeerde. Er zou zich wel een gelegenheid voordoen. En die kwam ook toen er in dat jaar met de Pinksteren een volleybaltournooi zou worden gehouden in Tilburg. Tijdens de wedstrijd nam ik de foto. Een week later kon ik de foto's bij de fotograaf ophalen.
      Maar o, ongeluk... Ze stond er wel op, maar haar hoofd was onzichtbaar omdat er een bal voor zat. Het duurde tot de zomer dat ik de gelegenheid kreeg om haar te zien. Ik leende van mijn vader een brommer en wilde uit 's Hertogenbosch daarmee naar haar huis aan de Lovensedijk in Tilburg gaan. Maar er was een conditie door mijn vader gesteld. Ik moest zijn Charles Lindbergh leren jas aan met dito pet. Het was vijf en dertig graden.
      Ik had geen keus en arriveerde dus als die vliegenier bij haar huis. Haar moeder deed open en leidde me naar de tuin. Zij zat daar samen met een vriendin. Nog geen sekonde nadat ik in die tuin was aangekomen kregen die twee de slappe lach. En die hield niet meer op. Ik stamelde maar wat en moest echt na korte tijd besluiten maar weer weg te gaan. Zelfs toen ik de brommer gestart had hoorde ik hen nog lachen.

      Ik heb haar nooit meer gezien. Er gaan jaren voorbij, veel jaren. Op een dag neem ik een besluit haar te vinden.
Er was toen nog geen televisie die je daarbij helpt. Via de telefoon en hulp van vrienden vind ik uit dat ze getrouwd en wel in Houston, Texas woont. Een brief wordt opgesteld. Vol lof schrijf ik over de tijd dat we allebei in die jeugdvereniging zaten en het incident met die volleybalwedstrijd bleef niet onvermeld. Al na twee weken kreeg ik een brief van haar met een uitgebreid verhaal over haar leven in de Verenigde Staten. Ook over haar verlangen naar Nederland. Zodra ze komt zal ze me willen ontmoeten. Haar laatste zin: Die nachten met jou op de boot naar Amerika zal ik nooit vergeten. Rita.

Ze verwisselt me dus met een andere Peter.

Klik HIER voor alle Photosophieën