In het algemeen schrijf ik iets gemakkelijk op. Maar deze keer niet. En de reden is dat ik er bijna van overtuigd ben dat het voor een ander dan ik niet te volgen is. Dat het eruit ziet als aanstellerij, raar doen, leugenachtig misschien wel. En als je eenmaal op dit punt bent aangekomen, schrijf je het niet meer op. Dan blijven de gedachten liggen, ergens achter in het hoofd. Zo gaat het al een aantal jaren; de gedachten blijven aanwezig. Maar door een volstrekt toeval gaat de put nu open. Waar in godsnaam te beginnen. Op de Aartshertogenlaan nummer 14 in 's Hertogenbosch. Daar woonde ik met mijn al flink op leeftijd zijnde ouders, die maar weinig waardering konden hebben voor de muziek die ik graag hoorde, popmuziek uit de jaren vijftig. Dus bouwde ik op de grote zolder een goed geisoleerde kamer waar ik naar de radio kon luisteren. Een raam was er niet, dus schilderde ik een raam met uitzicht op de muur.
      Uit boeken had ik geleerd dat de korte golf ontvangst het beste te beluisteren was als de antenne exact dezelfde lengte had als waarop het station uitzond. Radio Luxemburg zond uit op 208 meter en ik kocht 208 meter antennedraad en spande dit op de zolder! Het boek had niet vermeld dat men dit draad ook op een klosje kon winden... De volstrekte onvoorwaardelijke liefde voor radio was geboren. Uren bracht ik met die radio door. Zeer geliefd waren verre stations, waarvan ik de taal niet kende. Mijn fantasie maakten er beelden en gevoelens bij. De mexicaanse hond was mijn vijand niet, een fluittoon door alles heen. De wereld aan mijn voeten.
      Er kwam een jaar dat er plotseling teevee was, het deed me niets. Alleen al die rare omroepsters deden me griezelen. De liefde voor radio bleef en kreeg een prachtig vervolg toen ik later zelf bij de radio mocht werken. Er volgden prachtige jaren die maar geen einde schenen te nemen. Maar toch kwam dat einde, sluipend. Je zou het woord dat nu volgt echt niet kunnen verzinnen, maar het kwam te voorschijn: de gezamenlijkheid. De diverse omroepen moesten de gezamenlijkheid de voorrang geven boven het uitstralen van hun eigen identiteit. Daarnaast kwam nog een ander verschijnsel: de verloedering.
      Luistercijfers en marktaandelen bepaalden wat en op welk tijdstip er kon worden uitgezonden. Ook de omroep waarbij ik werkte, de vpro, ging mee in de neerwaartse spiraal. Uiteindelijk kwam het zover dat ik de radio nooit meer aanzette. Om niet meer verveeld te worden met prietpraat, verkeersinfo, weerberichten, stomme reklame, schreeuwende presentatoren en middle of the road muziek. Zelfs de klassieke muziek zender radio 4 werd besmet. Laat ik het maar eerlijk zeggen het was tot gisteren al jaren zo. Ook als ik bij vrienden op bezoek ging vroeg ik of "dat ding"uit mocht.

      Ja het was gisteren dat ik de liefde terug vond. In de jaren zeventig werkte ik een paar maanden bij een radiostation in New York en was verbijsterd door het onamerikaanse geluid dat er werd uitgestraald. Het station kende geen reclame en werd door de luisteraars betaald.

      Ik woon nu al geruime tijd in Hongarije en vertelde een vriend dat ik graag nog eens zou willen luisteren naar dat radiostation in Amerika. Dat was geen enkel probleem zei deze vriend en kwam gisteren met een doos. Daarin een internetradio. Daarin kan je duizenden radiostations van over de hele wereld programmeren, waaronder mijn geliefde WBAI. De wereld lag weer aan mijn voeten zoals op de Aartshertogenlaan.

En het allermooiste van dit toestel? Ik heb er radiostations in gezet waarin niemand ooit iets zegt! Alleen muziek. Of vogelgeluiden. Mag deze radio aan!

Klik HIER voor alle Photosophieën