BRETAGNE, BREIZ

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Dit verhaal loopt niet goed af, U weet het nu. Maar het moet worden verteld. Voor Bretagne waren we gewaarschuwd, er zou daar een bijna magnetische sfeer hangen; een sfeer waar zaken een onvoorspelbare wending konden nemen.
       Voor de radio werkend volgde ik mijn favoriete aanpak: niets voorbereiden maar ergens zo maar naar toe gaan en dan met iets dat de moeite waard is terugkomen. Dit was in dit deel van Frankrijk een fluitje van een cent.
      We vonden een zeer authentieke harpiste die liederen in de Bretonse taal kon zingen. De opnames werden buiten op een verlaten camping gemaakt. 

Tot zover gaat dit verhaal nogal gewoon, vindt U ook niet. Maar hier komt de wending.
      We waren de enige gasten op die camping, geleid door een Frans echtpaar Louise en Jacques. Dit echtpaar benaderde ons met de mededeling dat zij de volgende dag met vakantie zouden gaan en we konden rustig blijven als we iedere avond de poort maar zouden sluiten.
      En, o ja, nog een verzoek. Zij hadden als gewoonte om iedere dag de foto's die zij die dag gemaakt hadden, polaroids, naar huis te sturen. Of wij die dan uit de brievenbus wilden halen en op een bepaalde plaats wilden neerleggen. Die volgende dag brak aan en we waren van plan om er nog tien dagen te blijven. Museum hier, kerkje daar, U kent het wel.
      De foto's komen inderdaad iedere dag binnen. Op de vijfde dag komt de politie het terrein op en moet ons dringend spreken. Of wij familie van Louise en Jacques zijn. Ze aarzelden om nu verder te gaan aangezien wij geen familie waren, maar gezien de toestand was het toch beter om ons maar in te lichten. Louise en Jacques waren op de vijfde dag van hun vakantie bij een auto-ongeluk omgekomen bij Lyon, verbrand in hun auto. Wij lieten hen de binnengekomen polaroids zien. Zij namen deze mee.
      Maar dan gebeurt het verschrikkelijke. Alle dagen die volgen blijven die polaroids binnen komen.... Louise en Jacques levend en wel. We worden er angstig van. De politie reageert koel, er zal iets fout zijn gegaan, maar we weten nog niet wat. Zelfs op de tiende dag als wij naar huis gaan komt er nog een polaroid, uit Algiers. Eenmaal in Nederland bel ik nog één keer naar het politiebureau om iets te weten te komen. Er is niemand die ons iets kan vertellen.

(Luister HIER naar authentieke opnames van de harpiste Morgan, die voor deze gelegenheid in het Engels zingt)

Klik HIER voor alle Photosophieën