Irkoetsk 1985;

Staatspersoneel en staatsgedrag

 (Van Peter Flik, photosooph te Hongarije)

''Last van mijn hart''

Weer tegen de tien geboden van vriend Jan in gegaan, om precies te zijn het negende: het gaat om de reis zelf en niet om de aankomst ergens. Het reisdoel is ondergeschikt aan de reis. Geboekt had ik een treinreis naar Irkoetsk en een hotel aldaar voor drie nachten. Dat boeken van het hotel was dus de fout; Jan zou zeggen dat het beter was om meteen om te keren. De reis zelf van Moskou naar Irkoetsk is voor de liefhebber. Taiga's en berkebomen. En dat vier dagen lang. De soep die in Moskou aan boord van de trein gebracht was werd gaandeweg steeds meer verdund om te eindigen als gekleurd water. De trein en alle stations houden de tijd van Moskou aan waardoor je na een paar tijdzones niet meer weet hoe laat een ontbijt mogelijk is. In de coupee is overdag altijd Russische muziek die wel regelbaar is, maar alleen harder. Men was deze keer vergeten Irkoetsk aan te kondigen en ik kwam er pas na vijf minuten achter dat ik beter kon uitstappen.

Het hotel was, we spreken over 1985, een staatshotel met staatspersoneel en staatsgedrag. Op een aangeschafte ansichtkaart moesten zoveel postzegels dat er geen adres meer kon worden opgeschreven. -Dan stuurt U hem maar niet! was de oplossing van het loket op mijn klacht.

De stad zelf was goed verschrikkelijk. Lamlendig lopende militairen likkend aan een ijsje. In een winkel iets kopen, forget it. Je moest eerst naar de kassa en daar vertellen wat je wilde kopen en afrekenen en dan met een goor bonnetje de spullen gaan halen.

Ik nam een kloek besluit. Weg hier en wel meteen. Aan de balie van het hotel kwam ik met een verhaal dat ik last van mijn hart had gekregen; niet gevaarlijk zei ik er wel bij, want ze stoppen je zo in een ziekenhuis... Mijn Hollandse dokter had mij gezegd, dat, als zich dit op de reis voordeed , ik terug naar Nederland moest. De balie had geen zin om iets aan die snelle terugkeer te gaan doen, want dan moet er worden opgetreden. Maar toch na enige druk ging men iets doen. Na een uur kwam er een grote zwarte auto en die ging mij naar het vliegveld brengen. De auto reed tot onder de vleugel van het toestel, waar een paar honderd mensen stonden te wachten. Te wachten tot eerst de zieke aan boord was. In Mokou herhaalde zich dit in omgekeerde volgorde; eerst de zieke eruit en dan de meute. Weer stond daar onder het vliegtuig een zwarte auto...

Gelukkig wist het hotel waar die auto mij heen bracht niets af van mijn komst en kon ik rustig een sigaret opsteken.

Klik HIER voor alle Photosophieën