DE SNELWEG NAAR DE KRANKZINNIGHEID
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Zit IK al lang op die weg? IK vrees van wel!
Laten we bij het begin beginnen, anders is het eind zoek. We noemen IK “HIJ”, want er is ook nog een wat normaler deel van de persoonlijkheid en dat noemen we IK of de ikheid.
HIJ was kind en zag de buitenwereld niet zoals de meeste kinderen. Voor hen was een fiets een fiets, maar voor hem kon het net zo goed een boot zijn als je er het water maar bij dacht. Ook een muziekinstrument was mogelijk: een paar wasknijpers tussen de spaken en klaar was je.
Op school kreeg HIJ het er moeilijk mee, vooral bij vakken als geschiedenis en aardrijkskunde. De onderwijzer of later de leraar vertelde iets en HIJ hoorde totaal andere verhalen. Bonifatius bij Dokkum vermoord. HIJ hoorde toch echt Goejanverwellesluis en zag rennende paarden en op hol geslagen koetsen.
Later kwam IK bij de radio, IK kon er niks van. Nog geen bladzijde goed voorlezen. Hoe hadden ze me ooit aangenomen. Maar IK had hem bij me en dat redde me. HIJ kon van alles, behalve het gewone. En daar wassie goed in.
En: als je graag van hoofdwegen af wilt dan kan er van alles gebeuren. Dat gebeurde ook.
Ook vond HIJ dat we ons moesten abonneren op NEUES DEUTSCHLAND, de communistische krant van de voormalige DDR, de Deutsche Democratische Republik. IK vond er geen zak aan, steeds maar weer verhalen hoe goed het ging in het arbeidersparadijs.
Toen in '89 viel de muur en IK vond dat we daarbij moesten zijn, HIJ ook. IK organiseerde een interview met de hoofdredacteur van die vreselijke krant, maar HIJ ging het doen.
HIJ zei tegen die man dat hij slechts één vraag had en of dat goed was. Dat was goed, fragen Sie mal. Kônnen wir die letzte vierzig Jahr zusammen fassen mit einem Wort. Das Wort ist Scheisse.
De man antwoordde, dat dit volgens hem een goede samenvatting was. Einde gesprek.
Nu is het jaren later en IK heb hem nog steeds bij me. HIJ wilde graag een snelweg op en IK wist meteen dat die weg naar de krankzinnigheid zou leiden. Maar hoe desastreus de aankomst ook zal zijn, er zijn altijd afslagen. En vaak haal IK hem over eerst maar weer eens een afslag te nemen. WE eten dan meteen bij een benzinestation een slappe frikandel. Het gerecht of hap tegen verbeelding.
WE zijn nu al weer lange tijd op de snelweg. HIJ wil niet meer stoppen en IK krijg angst dat we de laatste afslag zullen missen. Wat er tot nu toe op die weg is gebeurd? IK leg het uit.
Pareidolia is het verschijnsel om gezichten, dieren of monsters te zien in foto’s van planten, muren of zomaar stoffen. De pareidolia die iedereen kent is het zien van een gezicht in de maan.
Hier een onschuldig voorbeeld: cappuccino, die je aankijkt. Daar is niets verontrustends aan. Tot nu toe niet…
Maar na een paar afslagen op deze heilloze weg, stelt HIJ voor om de Pareidolia’s te vervolmaken en de resultaten zijn hier. IK noem ze 1, 2 en 3.
1 is de tekst die op een tuintegel ontstaat na een hevige hagelbui. Het is een boodschap, maar welke.
2, de gekruisigde aardbei. Ook vruchten hebben soms extreme gedachtes of verzinsels
- Oneindigheid is niet te benaderen, maar de oneindigheid ziet jou wel.
Het is nog 2 kilometer voor de laatste afslag. HIj spreekt: Peter IK ben bijna bij het einde. De beste Pareidolia bestaat niet. Het is een denkbeeld in je hoofd en er hoeft ook geen tekst bij.
IK ga hem overhalen deze laatste afslag te nemen.
Klik HIER voor alle Photosophieën