IRKOETSK

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije) 

Dat ik daar vrijwillig naar toe ging, het is onvoorstelbaar. Altijd fantasieën gehad over die Trans Siberische spoorlijn. Wodka, mooie vrouwen, adembenemende uitzichten en Russische sentimentele muziek. Maar deze fantasie had zich niet laten stoppen en was overgegaan in de werkelijkheid. Hans Dorrestijn zou mee gaan. Lachen kon je wel met hem, dat scheelt altijd in de trein.
      Eerst met de trein naar Moskou; twee dagen of zoiets. In Moskou begint die Trans Siberische spoorweg. Hij duurt vier dagen, en ook dus nachten.

Laten we beginnen met de uitzichten. Kort gezegd: stomvervelend. Als je tussen Utrecht en Amersfoort reist zie je vaak alleen maar berken. Wel, dit waren vier dagen berken. Stomvervelend gaat dan op den duur wel over in een prettige berusting, dat wel.
      De reisgenoot kwam raar om de hoek kijken. Als je de hele dag een coupé deelt zie je direct alles van elkaar. Hans deed geheimzinnig met een pilletje. Wat is dat vroeg ik hem.
      Ik had je het niet willen vertellen, maar ik heb hartproblemen… Dat  had je wel eens van te voren kunnen zeggen, riep ik hem toe. Dan had je me niet meegenomen, antwoordde hij. WE ZITTEN GVD NU IN DE TAIGA MET EEN HARTPROBLEEM! Hans loste het de volgende dag of de dag daarop op met de mededeling dat de pillen tegen aambeien waren…

Als er iets is dat deze treinverbinding doet is het aan de tijd knagen. De trein en dus ook de stations houden de Moskou tijd aan. Tussen Moskou en Irkoetsk is een tijdsverschil van vijf uur, men doorloopt diverse tijdzones. Op den duur is het ontbijt om twee uur in de middag, het avondeten om 12 of 1 uur in de nacht.
      Incidenten? Ja daar kan je op wachten.
Voor alle ramen hangt een soort vitrage, waardoor je niet goed naar buiten kan kijken. Onmiddellijk naar de wagon-begeleidster. Of die gordijnen niet weg kunnen. Nee dat kan niet, Moskou wil ze dicht hebben. Of ze reservegordijnen aan boord heeft. Nee. ''Ik gooi er één direct naar buiten''. Zij kwaad, maar met een paar nylonkousen is alles weer op de rails…

Dan dit. In ALLE coupés is muziek. Tjaikovski en erger. Er is wel een volumeknop, maar die kan die muziek alleen harder zetten. Dat is op den duur niet vol te houden. Iedereen in de belendende coupés begint daarom steeds harder te praten en te drinken. Hoe deze toestand te verbeteren zonder met schroevendraaiers aan de slag te gaan?
      Ik bedenk dat ergens in die trein een studio moet zijn en begin aan een lange wandeling. Nu moet U weten dat de deuren in die trein LOODZWAAR zijn en ja hoor ik krijg mijn hand er tussen. Net bij een wissel, dat maakt de wond groter. Ik vind de studio en word meteen door de daar ook aanwezige arts verbonden. De pijn is hels. Hij geeft me een halve liter VALERIAAN. Door de versuffing die snel optreedt vergeet ik het hele doel van mijn bezoek en slaapwandel terug naar onze coupé. De daarop volgende uren heb ik geen berkenbomen meer gezien, noch iets gezegd.

Aankomst uiteindelijk in Irkoetsk. Veel communistische flats en grote pleinen met te veel verveling. Hotel, van het type nou ja. Hans stelt voor om maar te beginnen met het verzenden van ansichtkaarten, dan zijn we daar van af. In de hotellobby zijn twee loketten. Souvenirs en een soort van postkantoor. Kaart gekocht, nu nog de postzegel.
      Het postkantoor gaat over een uur open zegt het mormel van de souvenirshop. Na een uur: hetzelfde mormel in het postkantoor. Er moet drie roebel op, maar ze heeft die zegels niet en plakt de hele achterkant van de ansichtkaart vol met kleinere waarden. ER IS GEEN RUIMTE MEER VOOR HET ADRES… Ik vraag haar hoe het verder moet. De kaart niet versturen is haar oplossing.

In de middag naar een supermarkt. Witbrood en iets er op, kaas of zo. Maar wat we ook proberen we krijgen niks voor elkaar. De kassa ziet ons broodje wel en ook de kaas, maar tot afrekenen komt het niet. Wat blijkt? Het Siberische systeem is hier EERST naar de kassa en zeggen wat je wilt, afrekenen en dan met het kassabonnetje naar de schappen. Kom daar maar eens uit.
      Irkoetsk begint ons de keel uit te hangen, maar hoe kom je hier eerder weg… Het communistische reisbureau INTOURIST staat  niet toe dat je van het van te voren ingediende reisplan afwijkt. Vier dagen Irkoetsk zijn vier dagen Irkoetsk, klaar uit. Het wordt tijd voor een list, maar het blijft oppassen geblazen.

Ik zet hartproblemen in.

Naar de hotelbalie en meedelen dat ik hartritmestoornissen heb en direct naar huis moet gaan. Ze reageren meteen. Kamers ontruimen en in de hal wachten op de dingen die gaan komen. NIET ROKEN DUS. Binnen een uur komt er een grote zwarte Wolga voorrijden. In dat ding. Naar het vliegveld. Daar staat een grote Toepolev met onder de vleugels honderden mensen. De patiënt mag als eerste instappen. Dan komt de rest. De vliegmachine gaat naar Moskou. Bij de landing zie ik dat ook daar weer een grote zwarte auto klaar staat. Patiënt als eerste naar buiten. Naar hotel. Gelukkig is het hotel in deze verzorgingsketen niet op de hoogte gebracht van de hartproblemen. ROKEN DUS.

Het werd tijd voor wodka en conclusies.
      WEG UIT DIT LAND.

Klik HIER voor alle Photosophieën