UP THE HILL

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Het moest er maar eens van komen. Een zware wielerkoers. En dat met een werkelijk matige training. En veel in de horeca verbleven. En roken. En nog veel meer.
      Maar goed, ik zal de zaak zo gunstig mogelijk voorstellen. Iemand moet dat doen, als niemand het doet.
Wat was het geval. Ik was, eigenlijk voor de eerste keer in mijn leven, ALLEEN. Ik was verlaten door haar. En dat lag aan mij. Tenminste zo zag zij dat.
      Ik ben iemand die graag in gezelschap is, zijn leven met iemand deelt. En oude invalide mensjes help ik graag de straat over. Dus een goed karakter zou ik zeggen. Maar niemand deed zich voor, en de tijd van spontane ontmoetingen lag inmiddels al jaren achter me.
      Door de week ging het nog wel. Ik werkte in een sympathiek bedrijf waar altijd een soort familiesfeer hing. Maar de vrijdagavonden begonnen zwaar te worden. Vooral met het vooruitzicht op de eenzame weekenden.
      Natuurlijk tref je dan maatregelen, je nodigt mensen uit, je laat je uitnodigen om bij hen te komen. Dat gaat een tijdje goed, maar het blijft knarsen: in de avond toch weer alleen in een groot bed.

Dus, er moest een plan komen. Ik plande de grootste emotionele wielerkoers die ik maar kon bedenken: het vinden van een partner. Het parcours was goed te vergelijken met dat van de Tour de France. Cols van de eerste, tweede, derde en vierde categorie. Ook nog af en toe een HC, de buitencategorie. Hier behoorde de Alp d’Huez toe. Die Alp zou en moest ik halen. Een partner met goede gesprekken, sensueel, een glas op zijn tijd en een zonnig humeur. Veeleisend vind ik dat echt niet. Kleine onvolkomenheden, daar zat ik niet mee.
     
De start ging al meteen mis. Via via was ik er achter gekomen dat een buitensporig aantrekkelijke vrouw bediende in onze bedrijfskantine. Koffie dus bij deze start, daar hoef je niet lang over na te denken.

Terwijl ik de kantine binnen ga zie ik haar meteen. Oogverblindend mooi en hoe ik het voor elkaar kreeg weet ik niet: een andere vrouw wilde mij bedienen, maar door wat gestamel bereik ik dat zij het doet. Zij brengt de koffie die ik per ongeluk helemaal over haar rok gooi. Blozen van mijn kant is niet tegen te houden, maar ik krijg een stralende glimlach. De eerste etappe was dus niet zo soepel begonnen maar ik reed hem zeer opgelucht uit.
      De tweede etappe had een Col van de vierde categorie. Zij bleek namelijk getrouwd. Zie daar maar eens tegenop te komen. Dat kon alleen door ook met hem kennis te maken. Nu weet ik wel dat het in verhalen zo gaat dat de hoofdpersoon in zulk een situatie meteen in huis valt met teksten als: Joop het wordt tijd voor je om maar eens te vertrekken, zij en ik gaan morgen naar de Canarische Eilanden. Maar we zaten niet in die verhalen en Joop bleek ook nog niet een onaardige man maar wel oersaai. Ik haalde de Col maar net op tijd en was vergeten dat er in deze etappe nog een paar Cols kwamen. De volgende had te maken met haar afkomst. Zij kwam uit wat ik noem EEN RAAR LAND. Om mannen niet in de verleiding te brengen dienden vrouwen hun lichamen te bedekken. Zij waren er toch vooral om kinderen te krijgen, het liefst jongens. Meisjes werden weliswaar niet afgemaakt, maar wel in het gelid gezet.
      Natuurlijk sprak ik daar wel met haar over en kwam te weten dat ze haar RAAR LAND had weten te ontvluchten. Lopend door de bergen. Ik dacht: we kunnen nu wel aan de afdaling beginnen. Dat ging ook wel, alleen er zat een groot stuk vals plat in. Ik verstond haar slecht. Ze had een raar taaltje bij elkaar gesprokkeld. In de taal van haar RAAR LAND wordt er geen verschil gemaakt tussen vrouwelijke en mannelijke personages. Ze sprak geruime tijd bijvoorbeeld over een neef van haar en zei: ZIJ is eigenlijk een ex neef van ik. Pas zinnen later kon ik achterhalen wat ze precies bedoelde en bleef de vraag liggen hoe iemand een ex neef kon worden.
      De volgende dag was een rustdag en kreeg ik de tijd om na te denken. Dat is met mijn karakter een ernstige handicap; ik wordt er rusteloos van. Haar naam betekende in de taal van haar RAAR LAND droom en was dit geen waarschuwing? De volgende dag weer zo fit mogelijk op de fiets. Er was een fout gemaakt bij het tekenen van de route die dag. Er verscheen zo maar uit het niets een zeer zware Col. Zij zou bij me komen eten en nam zonder welke aankondiging dan ook een man mee. Dit is mijn nieuwe klusjesman was haar tekst. De betreffende man was charmant en geestig, die zou de klusjes zeker klaren. Kinderen maken, op bezoek gaan naar haar RAAR LAND en de hele dag koekjes eten.

U ziet het al aankomen: ik haalde de Col niet. Kansloos heet dat in de sport en helaas daarbuiten ook. Zou ik nog wel verder gaan in deze monstertocht. De Alp d’Huez was wel heel hoog. En daar winnen….

Nu kende ik nog van heel vroeger E. Die had alle eigenschappen die ik zo fel begeerde bij een partner: sensueel, gemakkelijk in de omgang en in het bezit van een grote vrieskist. Met haar zijn was een droom. Die Alp met zijn verschrikkelijk imago van afzien, vallen in ravijnen en de hongerklop, die Alp wilde ik bereiken. Met de fiets in het grootste verzet begon ik er aan. Ook zij was getrouwd. Maar pas een jaar geleden.

Hoe ik uiteindelijk boven ben gekomen is weg uit mijn herinnering. Je wilt deze beproevingen gewoon vergeten. Maar wat ik nooit zal vergeten is de roes van de eindzege. Ik won mijn droom. Haar naam liet ik aanbrengen op de flanken van de Alp de Huez. Of ik doping had gebruikt? Vanzelfsprekend.

Klik HIER voor alle Photosophieën