DE LESSEN

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Als iemand al veel jaren je partner is dan weet je op den duur wel waar de klippen liggen. Wat je wel en vooral wat je niet moet doen. Dit is geen uiting van spijt of teleurstelling, maar de weergave van een bekende toestand. Natuurlijk, je kan niet altijd op scherp staan en dus dient zich wel eens iets aan waarvan je denkt: OEI.

Het OEI kwam een maand geleden, nog voor de ochtendkoffie. Teletekst liet weten dat de belastingdienst binnenkort geen blauwe enveloppen meer gaat versturen. Alles wordt digitaal.

Nog voor die koffie dus vertelde ik dit aan haar. En daar was de vloedgolf, nergens golfbrekers. Haar tekst: dit komt er ook nog bij, mensen als ik willen ze weg hebben, we horen er niet meer bij.

Ik moet U iets over haar vertellen. Behalve dat ze een schat is, een mens boven zichzelf verheven, kookt ze ook nog de sterren van de hemel. Dat er nauwelijks meer sterren zijn komt door haar toedoen. Goede eigenschappen te over dus.

Er bestaan mensen die een onverklaarbare afkeer van bijvoorbeeld techniek hebben. Vooral de onzichtbare techniek en de daarmee verbonden ondoorgrondelijkheid.

Zij heeft een andere innerlijke afkeer: de afkeer van alles dat met de ITwereld te maken heeft.

Schrijft nooit e-mails, internet bestaat voor haar niet, het woord digitalisering zegt haar niets.

Nee, brieven met de hand schrijven is haar stiel. Maar nu dus die blauwe enveloppe….

Ze heeft geen smartphone, geen ipad. Dus belt ze op naar de belastingdienst en vraagt hoe het met mensen moet uit de vorige eeuw die nog analoog hun boterhammen eten. Het antwoord is dat ze bij het invullen maar naar de buren moet gaan.

Ik hoor dat allemaal aan en als partner voel ik me geroepen om digitale hulp te gaan verlenen. Koop een ipad voor haar en stel voor lessen te geven. Het is nu veertien dagen geleden. Die veertien dagen vat ik nu samen in een dialoog. Alles wat ik zeg is cursief afgedrukt. Cursief omdat zij op vele momenten veronderstelt dat ik iets cynisch bedoel, wat niet zo is.

Ik: Hier is je apple. Hij is de eenvoud zelve.

Zij: Ja dat zeg jij.

Ik: Ja natuurlijk zeg ik dat, iemand moet dit zeggen, de hond kan alleen blaffen.

Zij: Nou, begin nu maar. Ik heb nog meer te doen.

Ik: Les 1 dus.

Zjj: Nou, begin dan.

Ik: Er is geen aan of uit knop, als je hem open doet issie aan.

Zij: Daar heb je het al, geen aan en uit knop, ik had me er zo op ingesteld.

Ik: Kijk eens op het bureaublad.

( Zij tilt de ipad op en kijkt eronder)

Zij: Ik zie een leeg bureaublad.

Ik: Nee, duifje, het bureaublad is het scherm dat je voor je ziet.

Zij: Zeg dat dan.

Ik: Ik zeg het dus nu, kijk naar de icoontjes.

Zij: Zijn dat die schilderijen uit de Griekse oudheid?

Ik: Die symbolen op het scherm.

Zij: Ik ben moe en de kippen moeten nog eten.

Ik: Einde les 1.

Heel veel jaren geleden leerde mijn vader mijn moeder behangen. Na een uur zaten ze onder het stijfsel en er was geen behang op de muur. Het is nu nu, maar er moet worden behangen en nog digitaal ook.

 
Klik HIER voor alle Photosophieën