HET PLEIN VAN DE ONGEWISHEID

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije) 

Laat ik het zo zeggen: het leven kan het beste begrepen worden als een route die via lanen, straten, pleinen, zijwegen, doodlopende stukken, stegen en gangetjes wordt afgelegd. Zoekraken en aandoeningen moeten worden vermeden alsmede een te lang oponthoud op zinloze plekken. En plattegrond bestaat er niet van, hoogstens vermoedens en aannames op een leeg vel papier. Nou ja leeg, er staat wat op maar wat.
      Al deze woorden waren echt nodig om tot begrip te komen voor de plotselinge stilstand op het plein van de ongewisheid.
       U kent mij misschien een beetje, maar dit wist U niet van me. Al jaren kijk ik trouw naar BELANGRIJKE BEGRAFENISSEN. John F. Kennedy, Luther King, Diana, Claus, en ga zo maar door. En wat heet kijken? Het trekt aan me voorbij en tegelijkertijd bevind ik me in een film waarin ik helaas de hoofdrol moet spelen. Alle emoties zoals verdriet, opwinding en berusting krijgen hun plaats.
      Nu weer dus de begrafenis van koningin Fabiola. Het regent in Brussel maar de ceremonie gaat voor het weer. Ik zie de kist langzaam een soort kathedraal worden binnen gedragen terwijl er zware muziek uit die kerk komt, het zal wel weer Bach zijn. 

      Ik wandel mee op de grote boulevard en zie mijn vader lopen. Hij kijkt me wel aan maar kan niets zeggen. Dat geeft niet want ik weet toch wel wat hij wil zeggen. Het leven is geen lolletje. Dat was in zijn aardse leven een belangrijke boodschap voor me naast de aanbeveling dat ik vooral er voor moest zorgen dat mijn haar goed zat. Mijn moeder liep naast hem en verborg haar gevoelens, dat zal ze wel geleerd hebben door haar man. Ook zag ik Feike Salverda, beroemd door zijn onthullingsjournalistiek. Hij at vis uit een krant. Zo hoor je vis te eten vertrouwde hij me ooit toe.
                              
De kist wordt gewoon op de grond gezet en de kardinalen in jurken beginnen aan hun voorstelling.
      Zonder enige overgang ben ik zelf aangekomen bij de Sint Jans basiliek in ’s Hertogenbosch op een groot plein in die stad, Parade genaamd. Was ik tien? Ja, ik was tien en ik weet nu zeker dat ik geen idee had wat daar de betekenis van was. De basiliek was indrukwekkend, vooral door dat grote oog boven in een koepel. GOD ZIET ALLES, werd me later uitgelegd. Dat maakte me werkelijk niet rustiger. Bij de uitgang stonden veel mannen die maar ten dele binnen waren gekomen. Ze zijn echt wel binnen verzekert een priester me; ze houden wel het café scherp in de gaten terwijl wij ons werk doen.
      De wijn veranderen in het bloed van Christus en het brood in zijn lichaam. Kannibalen, dacht ik wel, maar ik was te jong om die gedachte in een café weg te drijven met drank. Dat kon later wel, maar toen waren dit soort gedachtes er niet meer.
      Jurk Daneels heeft het woord en richt zich tot Fabiola op de grond. Weest U er van overtuigd dat U op weg bent naar God en Uw man Boudewijn. Op weg….. Hoezo op weg… Ik weet nu echt niet mee waar ik ben op dit plein. De jurken geloven nu al bijna tweeduizend jaar in deze onzin. Gesteld dat ik eerder overlijd dan mijn huidige vrouw. Ga ik dan op reis naar mijn vrouw voor haar. Jezus, daar moet ik echt niet aan denken. Is er drank daarboven?
      Op dit plein van de ongewisheid neem ik maar een aandoenlijke steeg, niet wetend waar die steeg heen gaat. Muziek komt uit een woning op de tweede etage. DANCE ME TO THE END OF LOVE.

Klik HIER voor alle Photosophieën