Arrogantie van de macht; krachtig verbeeld
Ik werd benaderd door Radio Rijnmond. Of ik voor een microfoon een verhaaltje wilde vertellen.
Een Rotterdams getint verhaaltje van drie hooguit vier minuten.
Niet voorlezen; nee vertellen. Uit het hoofd.
Dat vond ik wel leuk en ik wist direct waarover het zou gaan.
Mei 1974.
In Rotterdam was André van der Louw net aangetreden als nieuwe burgemeester.
Het college van b & w besloot om op 1 mei de Rode Vlag uit te hangen en alle ambtenaren kregen een vrije dag.
Dit gaf stampij. Niet alleen in Rotterdam; in heel Nederland.
Maar deze stampij zou nog veel groter worden.
Diezelfde maand werden er gemeenteraadsverkiezingen gehouden.
De P.v.d.A. haalde 24 van de 45 zetels en veroverde dus een absolute meerderheid.
En toen maakte de partij een grote en historische fout.
In plaats van in goed overleg met de andere partijen een college te formeren waarin ze heel sterk vertegenwoordigd zou zijn, werd de absolute meerderheid aangegrepen om de almacht te verkrijgen.
Er kwam een college van louter P.v.d.A. wethouders.
Geen zeven -het maximum volgens de wet- maar er werd een truc bedacht om maar liefst negen wethouders te benoemen.
Vooral om twee overgelopen D’66’ers ook nog in het pluche te helpen.
Zelden heb ik de kreet ‘Arrogantie van de Macht’ sterker verbeeld gezien.
In de Rotterdamse wijken -vooral op Zuid- viel dit niet goed.
Sterker: men was kwaad over dit machtsvertoon.
En volgens mij werd toen de basis gelegd voor een anti P.v.d.A.-stemming die onder de opkomst van Pim Fortuyn in Rotterdam haar hoogtepunt bereikte.