Samen
(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)
Ik houd van geschiedenis, van dingen waar een verhaal aan kleeft, mensen die iets te vertellen hebben. Van oude meubeltjes in de kringloopwinkel, erfstukjes uit mijn familie, het bootsmansfluitje van mijn opa. Bibliotheekleden met een gouden randje, mensen die je niet vergeet.
Er was eens… een echtpaar van 70 jaar jong. Wibo & Annie.
Hij was in zijn arbeidzame leven docent Aardrijkskunde en Nederlands aan het Dollard College in Bellingwolde. Zij zorgde voor haar man en hun twee kinderen, een jongen en een meisje. Ze waren zeer gelukkig met elkaar, hun ogen lichtten nog steeds op als ze naar elkaar keken. Bij toeval kwamen ze eens kijken wat er eigenlijk in hun dorpsbibliotheek te beleven was; ‘we zijn hier nog nooit geweest, gek hé, eigenlijk.’ Met deze opmerking kwamen ze 4 jaar geleden bij ons binnenlopen. Ze hadden mijn hart onmiddellijk gestolen, dat heb ik soms.
Na een rondleiding en een kopje thee waren ze blij verrast over onze informatieve naslagwerken, de Groningana collectie, thrillers, romans, Top Tien boeken en onze activiteiten. Een blik op de uitgebreide tijdschriftencollectie ontlokte ‘oh, wat hebben jullie veel keuze en hier staan ook literaire romans!’
(Wibo & Annie in de ''oude'' bibliotheek aan de thee.)
Een condoleancekaart
Geen twijfel meer te bespeuren; ze wilden graag lid worden en of dat vandaag nog kon. En zo werd dit bijzondere echtpaar trouwe bezoekers van onze bieb. Wibo wist eigenlijk niet zo goed wat hij nou leuk vond om te lezen, er was zo veel om uit te kiezen - of ik hem wilde helpen zijn geliefde genre te ontdekken. Natuurlijk!
Zodoende liepen we iedere week met z’n tweetjes tussen de boeken te struinen en te praten, op zoek naar aangenaam leesvoer. Dit schiep een bijzondere band, ik werd langzamerhand een beetje deelgenoot gemaakt van hun wel en wee. Annie wist al snel dat ze zich ging storten op de historische romans, ze hield ook van geschiedenis. Voor de korte leesmomentjes leende ze de tijdschriften Libelle, Landleven, Happinez en Groei & Bloei.
Ze gingen samen deelnemen aan ons Digitaal Café, samen - alles samen.
Hun wereld werd groter, rijker en ze genoten ervan. Totdat…. Wibo ongeneeslijk ziek werd. Eerst was er de ontluistering, schrik, onzekerheid, verwarring en toch ook hoop. Plots verscheen een bed in de woonkamer. Wat waren we allemaal aangeslagen. Toch bleef Annie iedere week naar de bieb komen voor wat afleiding, een praatje én met het verzoek van haar man of ik toch een boek voor hem wilde uitzoeken. Graag! Een paar weken later zat ik met haar verdrietig te zijn achter een kop koffie aan de leestafel. Hun samenzijn zou niet lang meer duren …ach….
Na het overlijden van Wibo stuurde ik een condoleancekaart namens ons hele bibliotheekteam; dat doe ik soms. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Het sociale gezicht van de dorpsbieb, ook daarom hou ik zo van mijn werk. We missen ze, zó samen.
Blij verrast zag ik Annie na een tijdje weer onze bibliotheek binnen wandelen. Zo broos, maar sterk! Zelf voelde ik me onzeker, hoe treed je iemand met zo’n groot verdriet tegemoet, wat zeg je. Zij maakte het me gemakkelijk, liep op me toe om te vertellen hoe goed het haar gedaan had een kaart van ons te ontvangen. En ja hoor, daar zag ik een kleine twinkeling in haar ogen, ze kon het nog.
We hebben gehuild om het gemis en gepraat over het oppakken van het leven zonder ‘samen.’ Ze is dapper en zit nu iedere week achter een laptop bij onze cursus Klik & Tik. Hoe mooi! Mevrouw doet weer kleine stapjes naar buiten en wij mogen daar een beetje bij helpen. Ook samen, maar dan anders.
Annie bij de cursus Klik & Tik, Powervrouw!
(De bovenste foto staat nu thuis op haar theekastje. ‘Hij kwam zo graag bij jullie’, zegt ze.)
Klik HIER voor alle biebverhalen