Speerpunten & deadlines


(Door Iris Driessen)

Eindelijk heb ik dan tijd gevonden om dit stuk te schrijven. Ik heb twee tussenuren en zit nu op het terras van een nieuw tentje in Amsterdam, net om de hoek van school. Ik heb een colaatje en een broodje kroket besteld en zit in de zon. En nu heb ik pas tijd. Nu pas. En niet omdat ik het zo druk heb, maar omdat er pas echt iets uit mijn vingers komt als ik juist géén tijd meer heb. Voor dit soort dingen. Ik hou van deadlines.

Ik heb een topbaan vind ik, wat tijd betreft. Mijn lessen beginnen pas om negen uur. En om kwart over drie ben ik alweer klaar. Als ik thuiskom, ga ik op de bank of in bed liggen. Een beetje Netflixen. En daarna ga ik koken, eten en na het eten kijk ik televisie. Veel televisie. Ik heb zes weken zomervakantie en nu weer vrij. Mijn man, die arts is, heeft het minder goed getroffen. Hij heeft niet eens tijd om te koken. Maar dat doe ik dan weer. Na mijn siësta.

Toch is ‘tijd’ één van de speerpunten in het manifest ‘Randvoorwaarden voor de verdieping van Onderwijs 2032’, inmiddels ondertekend door meer dan duizend docenten uit het PO en VO. ‘Geef ons tijd en autonomie’ en ‘Docenten hebben nu al fors te weinig tijd’. Ik heb eens rondgevraagd wat het begrip ‘tijd’ oproept bij mijn collega’s. Enkele kreten: piekmomenten, werk wordt voor je bepaald, alles staat vast, druk van examenprogramma, vormende periode, contacturen, onderwijstijd, toetsen nakijken, onderwijsvernieuwing. Allemaal deadlines. En dus nooit genoeg tijd. Meer tijd. Dat willen we.

Maar.

Mijn tijdstekort uit zich vooral in de dingen zonder deadline. Als ik een gesprek met een moeder wil inplannen omdat ze zich zorgen maakt over haar kwetsbare zoon, maar dat lukt me niet omdat ik acht uur achter elkaar heb lesgegeven en nog een vergadering heb over de kampweek. Of als ik drie huilende meisjes niet zomaar mijn klas uit kan sturen omdat ik meer tijd nodig heb om ze te troosten. Of als ik een mooi gesprek heb bij het koffieapparaat met een collega over lessen die goed gingen. Of wanneer die nieuwe collega die hulp nodig heeft met de lamlendige werkhouding in klas vier mij om tips komt vragen. Of om gewoon even een praatje te maken met de conciërge over het weekend op camping Bakkum. Of als ik heel hard moet lachen om de verhalen van klas vijf. Ja, dan heb ik te weinig tijd. Want ook al stel ik mijn Netflixsiësta een uur of twee uit, dit zijn nou net de dingen die ik niet vanaf de bank kan doen. En het zijn wél de dingen die ik belangrijk vind in mijn onderwijs. Dingen die ik goed wil doen en waar geen deadline voor mag zijn.

Ik dacht dat de leerlingen dit nieuwe tentje nog niet kenden. Maar inmiddels zijn er vijf leerlingen bij mij aan tafel geschoven. Ik heb ze op een stiekem colaatje getrakteerd. En ik luister, al typend, naar hun verhalen over vriendjes, scooters, Ariana Grande en over te veel huiswerk.
                                                                                                                     Ariana Grande

Deze tussenuren mogen van mij nog wel wat langer duren. Ik lever dit stukje morgen wel in. Ik hou blijkbaar toch niet echt van deadlines.

Zie HIER voor alle Juffen