Een gevuld postvakje

(Door Iris Driessen) 

In mijn postvakje vond ik een mooi doosje gevuld met paaseitjes. Er zat een post it op geplakt: Juf Driessen. 
      Verder niks. 
Mijn collega had het in mijn vakje gelegd toen ik er niet was. ‘Een meisje kwam het brengen. Ze wilde het je geven, maar je was er niet. Ze wilde niet dat andere collega’s het zagen, dus ik moest het stiekem in je postvakje leggen.’

      Ze vertelt me van wie het is. En ik voel de tranen in mijn ogen springen. Ik heb nooit gehuild om Bambi en ook tijdens mijn maandelijkse Braziliaan blijft mijn gezicht in de plooi, maar dit raakt me. 
In een pauze zie ik haar. Ik pak haar heel stevig beet en geef haar een dikke zoen. 
      ‘Geen probleem’, zegt ze, ‘geen probleem juffie.’ 
      ‘Waarom geef je me zoiets?’, vraag ik. 
      ‘Omdat je mijn favo juffie bent, juf.’

Of zij zich wel eens laat waxen, weet ik niet. Maar áls ze dat zou doen, zou ze ook geen kik geven. En huilen om Disney films zie ik haar ook niet doen. Wat dat betreft lijken we op elkaar. Soms zijn we allebei te stoer. 
      Maar we raken elkaar. En daarom krijg ik paaseitjes en zij een flinke omhelzing. 
Geen probleem. 

Zie HIER voor alle Juffen