Een ontluisterende ervaring

Gerard Zuyderhoff is beroepsmusicus. Sinds kort heeft hij zich volledig toegelegd op de basklarinet.
Hij speelt in het Clarinet Choir Mpingo en het Midas Ensemble. Woont in een grote boerderij even buiten Dalfsen, een plek waar talrijke concerten, theatervoorstellingen en exposities plaatsvinden. 
      Werkt voorts als (stem)-acteur en is betrokken bij twee verschillende muziektheater producties, waarvan één over Winterreise (Schubert en Müller), die mooi aansluit op de voettocht, die in zijn bijdrage aan de orde komt..
      Gerard volgde ook de professionele opleiding tot Feldenkrais-docent. Een methode om op respectvolle wijze om te gaan met bewegen en functioneren.

Vijf jaar geleden liep hij in Frankrijk één van de routes richting Santiago de Compostella.  Dat beviel zo goed, dat hij besloot om dit jaar de Camino Francès te lopen, de meest populaire route in Spanje naar de bedevaartplaats. Het werd een ontluisterende ervaring. 

 Foto: Han Carpentier Wolf

Camino Francès

Nadat ik in het najaar van 2012 een tocht van 750 km had gelopen in Frankrijk op één van de wegen richting Santiago de Compostela, besloot ik dit najaar (2017) de Camino Francès in Spanje te lopen. (Van A naar B).

De tocht toen in Frankrijk was in grote stilte. Ik heb onderweg slechts 5 mede-pelgrims ontmoet en overnacht in refuges (erg leuke kleine huisjes of appartementen met slaapkamer, badkamer en keuken) of bij mensen thuis  Dit najaar leek het me mooi om de tocht af te maken.
      Op 12 september reisde ik per trein naar St. Jean Pied de Port in de Pyreneeën. De eerste nacht sliep ik in een refuge in een kleine en slecht geventileerde ruimte met 10 andere mensen, waarvan sommigen luid snurkten zonder ophouden.

Niet geheel fit ging ik de volgende morgen op weg. Het was 5 km zeer sterk stijgen, wat me erg goed afging. Maar..... ik liep niet alleen! Het leek wel een winkelstraat in Nederland op een doordeweekse dag. Wat ik zag en hoorde was net een bizarre film. De meesten liepen met luid tikkende metalen stokken, nou ja, het was meer strompelen. Voor mijn Feldenkrais-ogen verontrustend. Bijna iedere grasspriet werd gefotografeerd en het allerergste: geen moment stilte in dat onwaarschijnlijk prachtige landschap. Er werd geroepen, gelachen en gekletst.
      Opeens was er tien minuten stilte. Kennelijk een gat in de file. Ik zat in de berm en bewonderde de bergen. Boven mij hoorde ik een zacht geruis en toen ik keek zweefde er een reusachtige arend vijf meter boven mijn hoofd. Ik kon zijn oogjes zien die me nieuwsgierig aankeken. Helaas kwam de volgende groep alweer aangestampt.

Bij het eerste nachtverblijf moest ik drie uur wachten tot ik een bed kreeg in weer een slaapzaaltje. Wellicht een plaats van iemand die onderweg was afgevallen, overleden of wat dan ook.
      Het is dus een soort loterij.

Mij werd verteld dat vooral veel Amerikanen en Aziaten alle slaapplaatsen tot Santiago al maanden geleden hadden geboekt via internet. Dat betekende voor mij dat ik heel weinig kans had om zelfs in die stinkende slaapzalen nog een plekje te krijgen. Het avondeten was in een ruimte met honderd schreeuwende, bulderende en krijsende mensen die de keiharde popmuziek overstemden. Bier en wijn vloeiden rijkelijk. In plaats van in een door mij verwachte rust en bezinning zat ik in een Limburgs carnaval. Toen besloot ik te stoppen met deze waanzin.
      De volgende ochtend liep ik, nog in het donker om half acht terug. Wat ik zag was een vervolg van de horror film. Tijdens het ochtendgloren kwamen de nieuwe hordes omhoog. Oude vrouwen met lange rokken op sandalen, hyperventilerend met gekwelde blikken, een regelrechte zot met een enorme paraplu, die ritmisch zong en met zijn voeten stampte, zijn mede-slachtoffers van alles toe schreeuwend en een oude Koreaan, op zijn rug midden op de weg, half dood. Zijn vrouw stond er wanhopig naast te snikken, maar geen nood: een bult Amerikanen vloog erop af en schreeuwde:" Are you ok????"

Ik nam de trein naar Limoges en startte de volgende dag een wandeling, mijn prachtige tocht van vijf jaar geleden voor een deel nog eens makend . Meteen was ik in de stilte. De eerste nacht was bij een lief oud echtpaar dat al heel lang onderdak biedt aan pelgrims. De innerlijke en de uiterlijke weg vielen weer samen.
      Nu is het wachten op het moment dat de eerste Mc Donalds paleizen langs de Camino Francès verrijzen.