Hilarische verwikkelingen in Turkije

Mijn oud VPRO-collega Dini Bangma maakte met haar Engelse vriendin Joan en twee net getrouwde Franse mannen een all-inclusive reis naar Turkije. Het werd een bijzonder uitstapje met curieuze verwikkelingen. Hieronder haar verslag.


All-inclusive met Imca Marina


(Door Dini Bangma)

In het blad Groei en Bloei zat een envelop met een aanbieding voor een tweeweekse vakantie naar Turkije, helemaal persoonlijk aan mij gericht! Een brief met veel kleurige foto’s en heel veel verbijsterende berekeningen waaruit bleek dat mijn reis maar 500 euro zou kosten en ik wel 1300 euro zou besparen! Week 1 een rondreis door het ‘betoverende’ Cappadocië, week 2, all-inclusive verwennerij in een 5 sterren hotel in Antalya.

Ik belde mijn Engelse vriendin Joan, die in Frankrijk woont. Wij gaan al 10 jaar samen rond 4 april op vakantie omdat ik dan jarig ben. Binnen een week hadden we deze reis ‘die u zichzelf niet wilt ontzeggen’ geboekt en ook haar twee vrienden Patrick en Denis (twee Franse mannen, net getrouwd) zouden meegaan.

OP 31 maart vertrokken we vanaf Schiphol richting Antalya, ‘s Avonds sliepen we in een enorm hotel waarbij het zwembad al begon bij de eetzaal en via allerlei kronkelwegen uitmondde op het strand. Een kolos, dat hotel, maar dat zwembad en de bijbehorende enorme tuin, prachtig! En de zee zo blauw als een schitterende edelsteen. Dat beloofde wat voor week 2!

Week 1 was prachtig, ongelofelijk mooi landschap, compleet met ballonvaart (niet in de all-inclusive inbegrepen), dansende Derwishen (wel inbegrepen en 2 uur lang knikkebollen), een excursie naar een tapijtfabriek (jawel, 2 tapijten gekocht), sieraden- en leerfabriek, nee dank u, wij gaan niet mee naar binnen. Heel veel hele aardige Turken en iedere avond een buffet met wel 100 gerechten! Ongelofelijk hoe zoveel eten naar zo weinig kan smaken.

Teruggekomen in Antalya na een rondreis van 7 dagen werden we vervoerd naar onze eindbestemming, 45 km buiten Antalya….. We kwamen op een compound waar nog meer hotels stonden, eentje in de vorm van het schip The Queen Elizabeth, een soort kopie van het Chrysler Building, eentje met gouden torens en nog veel meer architectonische uitspattingen. Dit was niet het hotel van de eerste avond.

De helft van de hotels stond leeg en zou ook leeg blijven, wegens de ingestorte toeristenindustrie, geen Russen, angst voor aanslagen. De ontvangst in het hotel bestond uit een lezing van een onverstaanbare gids en we moesten nog een uur wachten op onze sleutels. We gingen buiten het hotel kijken, we moesten onze polsbandjes laten zien om van het terrein af te mogen. De uitbaters van de winkeltjes in slippers en souvenirs en nagemaakte tassen “Real Genuin Fake’ hingen voor hun winkeltjes, restaurants waren gesloten, toen we eindelijk een restaurantje hadden gevonden en we om Doner vroegen zei de restauranthouder ‘no tourists, no Doner’. Dat werd sla en brood. Zelf eten kopen (en vooral drinken zoals wijn) en meenemen in het hotel mocht niet, je tassen werden gecontroleerd door voornoemde bewaker. Bij het zwembad moesten 220 mensen een plekje vinden op de 80 stoelen waarvan er maar 20 in de schaduw waren, de tuin bevatte geen zitjes onder de net aangeplante bomen. Het strand was nog niet open, dus geen bedjes met parasols en mannen met dienbladen vol cocktails. De bus kwam 1x per uur om naar Antalya te gaan, buiten de compound zou geen dorpje zijn om te gaan eten. Kortom, je bent veroordeeld tot de all-inclusive en na week 1 konden we geen buffet meer zien en Joan zei : This is my idea of hell.

Zij ging zich verdrinken in de Hammam, ik ging op mijn kamer op het bed liggen met uitzicht op het parkeerterrein en bedacht 7 boeken te gaan lezen in 7 dagen. Patrick en Denis dropen af naar hun kamer. Na een uur kwamen ze met Het Grote Ontsnappingsplan: een romantisch pension huren in het oude Antalya, met een prachtige tuin, zelf kunnen kiezen waar je kunt eten. De kamers waren al gereserveerd, de taxi om ons terug te brengen naar de Echte Wereld stond al klaar! 2 uur resort was meer dan genoeg!

Wij vervoegden ons bij de receptie om onze sleutels terug te geven en te zeggen dat we niet terug zouden komen. De hotelmanager werd erbij geroepen; U heeft alles al betaald, u kunt helemaal niet weg!

Wij: we hoeven ons geld ook niet terug, wij willen hier gewoon weg, het is hier te druk! Hij: maar in Antalya wonen 1,5 miljoen mensen, daar is het pas druk. U kunt hier helemaal niet weg, uw groepsbus is hier niet meer? Wij: wij kunnen zeker weg, met een taxi!
      Hij: hoe kunt u hier weg willen? Het is hier een paradijs! 5 sterren all-inclusive ! U hoeft nergens over na te denken!
    
Joan: This is exactly what I mean, it’s my idea of Hell!
     
Hij: waar gaat u dan eten? Gaat u dan Turks eten? Wij: precies! dat is wat wij willen, echt Turks eten!

Hij stond er verbijsterd bij met onze sleutelkaarten in zijn hand. Onze nieuwe vriend, de taxichauffeur redde ons door te vragen waar we bleven!

En daar kwamen we aan in ons droompension! In een prachtige oude stadswijk, Kaleici, waar auto’s niet in mogen, met uitzicht op de oude huizen, de bergen en de zee, met romantische kamertjes en een dakterras, ontzettend aardig personeel, 7 schildpadden in de tuin vol bomen en zitjes en een zwembad voor onszelf en we mochten onze eigen wijn in de koelkast zetten, zelf de keuken en servies gebruiken, Antalya lachte ons toe! De ontspanning kon beginnen!

Eindelijk in de tuin een boek lezen, in de zon, in mijn nieuwe badpak! Ik kreeg het een beetje warm, ik kreeg een beetje pijn op mijn borst, alsof ik een enorme steen had ingeslikt, ik kreeg nog meer pijn op mijn borst, het voelde of iemand een band aandraaide. 10 minuten later zat ik in een taxi met de vrienden naar een ‘private hospital’ (much better!) Ik dacht, ik krijg een hartaanval, dit is het dan, net 58, ouder geworden dan mijn moeder en dan sterven in Antalya.
De misstappen uit mijn leven flitsten voorbij, ik kreeg enorme spijt van veel. In het ziekenhuis aan de monitor, bloeddruk 2x te hoog, infuus in de arm, prikken in de andere arm, de cardioloog aan het bed. Een Duitse tolk die niet van mijn zijde week, en niet terug naar mijn romantische kamertje. De nacht in een privé-suite met een dakterras dat groter was dan het hele pension, uitzicht vanaf de 8e etage over Antalya, het vieste eten dat ik ooit at, een allerliefst meisje dat ieder uur naar me kwam kijken. De ANWB- alarmcentrale aan de lijn, ik stamelde; maar ik ben helemaal niet met de auto, de stem aan de andere kant zei, blijft u vooral in het ziekenhuis, u krijgt daar een behandeling waar u in Nederland 3 maanden op moet wachten. De volgende ochtend een inspanningstest, voor de 2e keer naar de cardioloog, niet goed, hartkatheterisatie! Terwijl ik op tafel lag en de draad al in mijn lies naar boven schoof riep iemand, ‘don’t worry, I did Imca Marina two years ago!’. Dat leidde goed af, leefde ze nog; ja toch? Voor de 3e keer de cardioloog aan het bed met de zin: ‘you have a good heart and you have a good heart’. Godzijdank, terug naar mijn pension voor nog 6 romantische Turkse nachten!

Dat wordt dus bedoeld met een all-inclusive vakantie!