AKTION SÜHNEZEICHEN

  (Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

   Laten we teruggaan in de tijd.

   Ik was zevenentwintig en werkte al twee jaar bij de radio. Van alles deed zich voor in die beginjaren.
   Omroepster Mieke van Dillen tegen mij: stel je hiervan niets voor, alles is al gedaan. Op de eerste dag van mijn in diensttreding vroegen de wat oudere collega’s me of ik wist hoe de kerst dit jaar zou vallen, Ik dacht dat het ergens in december zou moeten zijn, de vierentwintigste misschien? Luid gelach, dat wisten ze ook wel! Nee ze wilden weten op welke dag in de week die kerst zou vallen in verband met de mogelijke vrije dagen…

Of (nog steeds dus in het begin) dat ik bij de technische dienst van de omroep werd ontboden. Kijk eens meneer van de vpro, u bent de laatste weken nogal bezig om het signaal dat uit jullie studio’s komt te vervormen. Daar zijn wij niet blij mee. Begrijpt U dit niet? We zijn al jaren bezig om vervormingen tegen te gaan en nu komt U langs.

Maar goed je groeit er in en de wijsheid komt met de jaren. Hoeveel jaar dat weet je niet. Wel veel.

Aktion Sühnezeichen denkt u, komt er nog wat van. Ja het komt, maar eerst moet ik uitleggen hoe je overeind blijft als je zonder enige journalistieke opleiding bij de omroep begint. Hoe kom je aan je onderwerpen, waar heen te gaan. Ik had geen idee. Oudere collega’s raadplegen, maar die kwamen uit de meer kerkelijke achtergrond en daar had ik geen belangstelling voor. Toch kreeg ik een bruikbare tip. Kijk in de Matla Agenda… Die agenda verscheen in stencilvorm elke maand en gaf een opsomming van de meest uiteenlopende feiten en gebeurtenissen. J.S. Bach honderdvijftig jaar dood, kippenmarkt in Barneveld, jubilea, en meer van dat alles. Het meeste wilde ik niet eens weten, maar ergens tussendoor stond iets over een Duitse vredesbeweging in Berlijn. Men wilde het Duitse naziverleden bewältigen en verzoening te weeg brengen. Ik zag een kans. Een weekje naar Berlijn op kosten van de omroep. Met dagvergoedingen en hotels. Duits sprak ik goed genoeg dus wat kon er mis gaan.

Met de trein naar Berlijn. Een stuk door de toenmalige DDR, maar daar mocht je niet uitstappen. Later zou ik dat wel doen, maar toen nog niet. Ik was zevenentwintig of had ik dat al verteld.

Ik moest contact opnemen met Angela. Zij wachtte me op bij de trein en bracht me naar het huis van haar ouders. Wat een prachtige vrouw, Cleopatra draaide zich om in haar graf.

We ontmoetten haar vader, een beroemde beeldhouwer in Berlijn. Aimabel, belezen en goodlooking. Hij begon meteen een gesprek met me; en hoewel ik toch aardig Duits sprak begreep ik er geen zak van. PROPYLÄEN VERLAG, het woord viel. Wie is dit of wat is dit. Zweet. Angela had het ongemak goed door en veranderde van onderwerp. Haar bemoeienissen met het verwerken van Duitslands nazi verleden. Nou dat kon ik aan en haalde mijn nagra (opnameapparaat) tevoorschijn. Het werd een levendig gesprek en het bezoek aan Berlijn was de moeite waard. Toch, ondanks alles, werd het laat en Angela stelde voor om mij te begeleiden naar haar woning een paar straten verderop. Er was echter wel een probleem. Of misschien waren het er wel twee. Zij had huisdieren: twee kauwen. (vogels). Die moesten mee. En: bleef ze bij me slapen? Ik was al getrouwd en had kinderen en was ook nog verliefd op een Cleopatra in Delft. Nu dus dit.

Ook nu weer had Angela door hoe precair iets zou kunnen uitpakken. Bracht me weg en liet mij achter in haar huis met die twee kauwen. Ik zat op de rand van het grote bed en de kauwen gingen op mijn schouder zitten. Daar zit ik dan. Is dit Aktion Sühnezeichen, dacht ik.

 
Klik HIER voor alle Photosophieën