PAARD

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije) 

Zo mooi als dit paard was mijn paard niet. Nou ja “mijn paard”. Ik had hem maar voor een week. Waarom ik een paard had?  Huwelijksperikelen en wat daar voor doorgaat. Zij hield nogal van luxe, ik niet zo.
      Zij wilde in de vakantietijd altijd naar de vijf sterren dingen. Met als absoluut hoogtepunt een verblijf in het hotel waar een toen beroemde Franse actrice, Simone Signoret, haar vakanties placht door te brengen. Eenmaal daar bleek die er helemaal niet te zijn en ik werd aangezien voor cabaretier Seth Gaaikema…

Ook zij begreep op den duur wel dat de vakanties misschien eens op mijn manier zouden kunnen verlopen.
      Dus: zoek het eens uit P.

Het ongeluk wilde dat ik juist die dag in de Volkskrant een advertentie had gelezen met als titel PAK HET EENS WAT ANDERS AAN. Huifkartochten door het wonderschone Drenthe. EEN UNIEKE ERVARING.
      Nou dat moesten we dus maar eens gaan doen. Met haar, ons kind en met twee kinderen uit een eerdere ontsporing. Ik schreef me in en ontving meteen een brief (ja dat deden we toen nog zo, niks epjes), een brief met instructies . Aankomst in Wanneperveen of een ander veen op de vrijdagavond. Daar slapen in een bungalow. Zaterdagmorgen les in het omgaan met het paard. Vrouw en kinderen thuis laten, want dat gaf maar onrust zei de brief.

Zaterdagmorgen acht uur. Bij het paard en de boer. Het paard was een fjordenpaard, klein, gedrongen en eigenwijs. Eerste les: optuigen. Wat een gedoe met al die leidsels en riemen.
      Tweede les: de commando’s. Die fjordenpaarden willen nog al eens uit de bomen eten en dat mag niet. Het commando was “AF!”. Derde les: de huifkar achter het paard doen. Niet echt eenvoudig. Dan om tien uur vrouw en kinderen halen en in die kar zetten. Het paard kent de route daar hoefde je dus niet op te letten. Iedere dag zo’n tien kilometer, dan weer slapen in een soort steunpunt en de volgende dag weer verder. En dat een week lang.

Ik moet eerlijk zijn: een echt goede stemming zat er al meteen niet in. Maar het ging.
      Na een uur wilde het paard niet meer verder. Poppie, want zo heette dat paard nu eenmaal, Poppie ging aan de bomen eten. Ik was het commando totaal vergeten en begon op den duur tegen hem te schreeuwen. NIET DOEN POPPIE. LAAT DAT POPPIE. Niets hielp en zeker na een half uur wilde het paard wel weer verder. Op naar het volgende bosje. Weer eten. Dit ging de hele dag zo door.
      Het gevolg was dat we pas tegen zeven uur in de avond bij het eerste steunpunt aankwamen.
Op het grote terras zaten andere huifkartoeristen al te eten en sloegen gade dat ik Poppie moest aftuigen. Bij het aftuigen gebeurde het. Twee seconden het paard niet aan de riem en daar ging Poppie. In volle galop. Op weg naar huis. Ik probeerde nog wel bochten af te steken, maar daar waren weer sloten. Binnen een uur waren het paard en ik terug bij het vertrekpunt. De boer begreep er niks van. Tenminste dat zei hij. Maar ik was vastbesloten en zei hem dat dit het einde van de hele onderneming was. Een unieke ervaring had de advertentie gezegd. Dat was niet gelogen.

Foto's: Hans Molenkamp 

Klik HIER voor alle Photosophieën