NIET GOED SNEEK

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

‘’Gaat U zitten’’ sprak de coassistente en wees op de stoel. We waren op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis terechtgekomen. In spoed ben ik al helemaal niet zo goed, laat staan in eisen. En naast geraamtes gaan zitten is ook niet mijn dagelijkse gewoonte. Maar een nogal opgezette kop en gevoelloosheid aan de linkerkant van het hoofd zorgden ervoor dat ik aan een hersenbeschadiging begon te denken en dan is er geen keuze meer; men moet naar de zorg.
      U moet weten dat het met de zorg in het algemeen en ziekenhuizen in het bijzonder hier in Oost-Europa nogal droevig is gesteld. Het personeel in ziekenhuizen ziet alleen de kwalen of aandoeningen hun gebouw binnenkomen en niet de mensen die daaraan vast zitten. Been nogal zwart, afhakken. Die stijl. Afspraak om acht uur; om elf uur aan de beurt, want de afspraak om acht uur werd met wel dertig mensen gemaakt.
      Het vorig jaar brak ik hier een been; gerepareerd. Zes weken gips en rustig aan doen. Naar een toilet alleen onder begeleiding. Na zes weken om fysiotherapie gevraagd. Intake in het ziekenhuis bij een oudere arts die gezeten achter een computerscherm mij vragen begon te stellen zonder me ook maar één keer aan te kijken of zich voor te stellen. Na de vragenreeks schreeuwen dat ik me moest uitkleden. Ik weigerde. Kwam voor een been en niet voor de rest. Het interesseerde de man helemaal niks en vroeg om de volgende patiënt.
      Behalve de ongerustheid over wat ik had, had ik gezien de ervaringen hier in Oost-Europa nogal een weerzin tegen ziekenhuizen. Ook dus helaas ongerustheid over het ziekenhuis in Sneek. Maar dat draaide al snel om. De huisarts die me had doorverwezen bleek het ziekenhuis al gebeld te hebben over mijn komst. Werd met naam welkom geheten en doorgeleid naar een verpleegster die ook al mijn naam wist en intakevragen aan me begon te stellen. En ze keek me daarbij aan. Heel gewoon zult u zeggen, maar mij viel het op. Spoedig kwamen er artsen die een snelle diagnose stelden: niks hersenproblemen maar een acute allergie voor een medicijn dat ik gebruikte. Eén van de twee artsen, dermatoloog, zei dat de meeste artsen dan een tegenmedicijn gingen voorschrijven, maar hij was van de richting om dat niet te doen en gewoon het kwaad veroorzakende medicijn weg te laten. Eén twee uur later was ik weer de oude. De oude oude, dat wel.
      Een dag later zit ik in de trein van Friesland naar den Haag en word door het ziekenhuis opgebeld. Hoe het met me gaat! Ik antwoord natuurlijk en weet tegelijk niet wat me overkomt. Wat een professionaliteit en menselijkheid.
      Als men hier uit een ziekenhuis ontslagen wordt en vraagt of er een taxi kan worden gebeld, is het antwoord: daar honderd meter verder staat een telefooncel en zoek het maar verder zelf uit.

HULDE SNEEK. HULDE ANTONIUS ZIEKENHUIS.

Klik HIER voor alle Photosophieën