Grensperikelen op een bruggetje

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

In het handschoenenkastje van mijn auto ligt sinds twee weken een zogeheten Pendlerbescheinigung. Ik woon in Duitsland en werk in Nederland. Sinds de coronacrisis heb je  dit document nodig. Wat een onzin dacht ik eerst nog, bij de kleine ‘in the middle -of- nowhere -grensovergang’ die ik over ga staat nooit Polizei.
      Nou, ik kan je vertellen - nu wel. Vol goede zin naderde ik het bruggetje over het Boelo Tijdenskanaal. en ja hoor, daar stond een agent met een zeer serieuze blik op zijn mooie gebruinde gelaat:  “Die is zeker veel buiten!’’
      Hij hield een stopbord op -ik dacht nog hé die ken ik-  en ik wist hij kent mij en mijn auto zeker. ‘Ausweiss bitte’ en waar ik naar toe ging. Toch spannend en het voelde een beetje als oorlogstijd - terwijl ik die helemaal niet heb meegemaakt. Alle papieren in orde en mijn ‘travailleur frontalier’ - vond ik ineens veel vriendelijker klinken- deed zijn werk. ‘Weiter fahren, alles in Ordnung.’

Ausweiss bitte

   
Trillende knietjes

  Met trillende knietjes gaf ik langzaam gas richting de brug; ik moest even bijkomen van deze striktheid. Had ineens héél veel zin om iets leuks te doen, mijn werk. Net als de agent, maar of hij het zo naar zijn zin heeft als ik betwijfel ik. Of is dit typisch cultuurverschil?
      Eenmaal bij onze bieb in Bellingwolde aangekomen, spookte het woord typisch nog steeds door mijn hoofd.
Typisch Bellingwolde - een televisieprogramma van de omroep BNNVARA - werd in 2019 druk bekeken door de inwoners van dit alleraardigste dorp. Er werd tot in de bibliotheek kritisch gesproken over de keuze van de programmamakers; welke bewoners wel en welke bewoners niet zijn gevolgd en gefilmd. Velen vonden de uitzendingen een beperkt aftreksel van de diversiteit die de bevolking hier biedt. Bovendien bleef onze bibliotheek geheel uit beeld, beetje typisch - uiteraard.

Typisch thuis

Hoe het komt weet ik niet, maar ik zag de afgelopen week een vervolg van deze serie - Typisch Thuis - voorbij komen. Ha, daar was Jan Metting in beeld - promotie makend voor de te bouwen seniorenwoningen op zijn stuk land. Ook zag ik jongedame Teerling trampoline springen met haar broertje, de familie Boonman op de tractor en ik verwachtte mevrouw Dinkla in beeld, niet gezien… gemist? Ach, mijn aandacht was verslapt.
      Mevrouw Dinkla blijft echter in mijn geheugen zitten. Deze pronte 85 plus-dame heeft begin maart 6 boeken geleend. Ze leest zo graag. Ik kijk eens even bij de reserveringen, nee - ze heeft sinds de corona-lockdown geen boeken aangevraagd. Ik besluit mevrouw te bellen, misschien wil ze gebruik maken van onze bezorgservice.

‘Goedenmiddag mevrouw Dinkla, hoe gaat het met u? Ja, het is een rare tijd. Zou u het fijn vinden als we uw uitgelezen boeken komen ophalen en nieuwe bij u thuis brengen?’
      Mevrouw Dinkla is blij verrast, vraagt terloops aan haar zoon of ze thuis is als wij komen, en ja hoor - ‘heel graag, ik heb zo’n zin in een boek! Wat een fijne service van jullie, maar eh… heb je daar wel tijd voor Marga?’ Om de schroom te verzachten zeg ik dat Elly toch langs haar huis fietst en zij alles in orde maakt. ‘Oh, dan is het goed, Elly is van harte welkom, ik zet de thee klaar.’

 Lijstje

Op m’n lijstje staan nog meer leners. Onze vrijwillige medewerkers willen zich graag inzetten voor deze lezersgroep. Meneer Cornelisse, de dames Smallenbroek, Koolhof, en vele anderen - we komen er aan!
      Waar dorpsbewoners mondkapjes naaien voor de Thuiszorgmedewerkers, boodschappen doen voor buren, zorgen wij voor lekker wegdromen in andere werelden. Hoe mooi, zo samen. Een klein grensdorp op z’n grootst.

Oh jeetje, ik moet ook nog terug naar huis - en ja…. daar stond een politiebus …. weer werd ik aangehouden door de knapperd, ‘schönen Abend Fraulein, fahren Sie bitte weiter, …. zeker lekker genoten van de warme lentezon….

Klik HIER voor alle biebverhalen