INTERCULTURELE HIGH TEA MET POËZIE
(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)
Dit evenement is het jaarlijkse hoogtepunt in onze bibliotheek..
Waarom?
Nou, het is een feest waar veel mensen zich op verheugen.
Wat doen jullie dan?
We organiseren een middag voor liefhebbers van het gesproken woord. In de breedste zin. Iedereen mag iets inbrengen om voor te dragen; een gedicht, een verhaal, een favoriet recept, verzin het maar. Wij zorgen voor een fijne stoel om in te zitten, een gezellige ambiance, muntthee, koffie, wijn, bier, sapjes en hapjes.
Dit jaar was het de vierde keer en ik dacht, weet je … we gaan op zoek naar iets extra’s, gewoon omdat dat leuk is. Zo vond ik kunstenares Erlinde Stephanus die haar schilderijen wilde exposeren. Twee muzikanten -de Truwanten- die konden vertellen en spelen over het ontstaan van de muziekgeschiedenis vanaf de prehistorie tot nu. En Joyce Bodewes, een Indonesische vrouw die ‘kippenvel’ kan zingen en voordragen in het Gronings. Verder nog 20 voordragers uit Winschoten, Syrië, Blijham, Bellingwolde en Veendam voor overig plezier en zeker ook ontroering. Plus een boekenmarktje met kramen van dichter Rob Rosendahl en schrijfster Esther Bohte.
Wat is dan het Interculturele aan deze middag?
Tja, dat is een apart verhaal. Het idee voor deze happening ontstond in 2016.
In Bellingwolde was toentertijd een asielzoekerscentrum gevestigd, De Grenshof. Op een middag kreeg ik een telefoontje van de daar werkende docent Nederlands NT2, Henrie. Hij had gehoord, dat ik een ondernemende tante was en hij wilde wel eens kennis met me maken. Misschien konden we samen iets leuks op touw zetten. Daar ben ik altijd voor in en zo zaten we de volgende middag te brainstormen over een vorm van samenwerking.
Er passeerden vele wilde ideeën de revue, alles wat maar te maken had met integratie en boeken. Maar ja, zoals het gaat met dit soort sessies ligt er in no time van alles op tafel en moet er één persoon de knoop doorhakken.
De docente NT2, Desirée Houwing, van het naast de bibliotheek gelegen Dollardcollege, moest er uiteraard ook bij betrokken worden. Henrie gaf mij het voordeel van de twijfel en ging serieus meedenken over een high tea met poëzie. In de Syrische cultuur groeien kinderen op met poëzie, dat zou niet mis kunnen gaan dachten we en we kregen gelijk. Onze eerste Interculturele poëzie middag werd een onverwacht succes, met 40 bezoekers.
2016- 40 bezoekers
2017 - 60 bezoekers
2018 - 100 bezoekers
De 4e Interculturele High Tea met Poëzie in 2019 telde ook 100 bezoekers - volle bak
Vrijwillige bijdrage
Voor het eerst dit jaar vroegen we een vrijwillige bijdrage ….. en het loonde - bedankt!
Joyce
Ik zou u graag mee willen nemen naar alle voordragers. Ze waren stuk voor stuk het delen waard. Maar ja, dat gaat natuurlijk niet. Ik licht er een paar uit.
Allereerst een tropische verrassing, een Indonesische vrouw die voordraagt in het Gronings dialect - ik vond het bijzonder bijzonder. Te beluisteren op
https://www.youtube.com/watch?v=SP86t1gz5Es
Het verhaal van Joyce heet ‘ Veendammer wind’ en begint als volgt:
September negentienvievenfiefteg
Ik ston aan relink en docht de wereld vergait
toun dij dikke mesjienen begonnen te brullen
van de Willem Ruus.
t Was meroakels spannend –
negenentwinteg doagen t grode woater,
mor mooi Indië was nait langer meer ons thuus.
Op koade stond mien opoe - en mien baboe –
en tussen aal dat vòlk ook nog aaltmoal femilie
om ons uut te swaaien.
En dou de Willem Ruus as òfschaid
begon te bulken - zag ik wel doezend buusdouken èn handen deur lochte maaien.
Indië - mooi Indië - roots, zeggen ze wel –
n nije toukomst in kold Hollaand,
t was begonnen - wènst - àlles wat was –
was nòu veur altied in hazzens belaand.
Mozzen wie dit begriepen? Mozzen wie ook schraiven? Net as mamme en pabbe –
troanen van verdrait in t openboar?
Wie waren ja nog mor wichter
van vàre en zes joar.
Rand
De Syrische jongedame Rand Alsaleh raakte iedereen tot op het bot met haar gedicht over de vlucht uit haar geboorteland.
‘Je leven waar je over klaagt, is een droom van anderen.
Vandaag wil ik u meenemen in mijn wereld.
Je leven waar je over klaagt, is een droom van anderen. Met anderen bedoel ik de mensen die onder ons leven. Met hen delen we dezelfde planeet, maar helaas niet hetzelfde leven.
Doe uw ogen dicht en stel u voor, dat je in een donkere koude kamer bent; een hele kleine kamer onder de grond, met veel mensen zit je op de grond. De mensen ken je niet, je weet niets van ze af. Je kunt niet naar hun gezichten kijken of met ze praten, omdat dit gewoon verboden is.
Volledige stilte..
Het enige geluid dat je kunt horen is het geluid van de lege buiken of het schrapen van de droge kelen. Slechte geuren van overal om je heen, een muffe geur, roest en bloed ook.
Veel vragen dwalen door je hoofd..Hoe lang blijf ik hier nog? Een maand? Een jaar? Twee jaar? Vijftien jaar?Of zal ik hier sterven? Dan: hoe zal mijn einde zijn? Onder marteling? Executie? Door ziekte, koude of honger en dorst?
Waarschijnlijk zal ik uiteindelijk mijn verstand verliezen en gek worden.
Hoe gaat het met mijn familie? Missen ze mij? Herkennen ze mij nog? Of ben ik vergeten?
Plotseling..
Hoor je geluid van verre, een slachtoffer schreeuwt terwijl zijn beul hem martelt. Alle vragen verdampen uit je hoofd en blijft nog alleen maar een vraag, zal ik de volgende zijn?
Doe uw ogen nu open.
Dit is niet geinspireerd door de verbeelding, dit is een heel klein onderdeel van de realiteit van elk gevangen mens in Syrische gevangenissen.Het trieste is dat ze geen criminelen of slechte mensen zijn, hun enige misdaad is dat ze in vrijheid en waardigheid willen leven.
Ze kunnen de mensen vermoorden, maar gelukkig de menselijkheid niet.
De wereld is onrechtvaardig, daarom moet jij eerlijk zijn. Onthoud altijd dat je geluk hebt, omdat je niet bij hen bent en maak een plaats voor ze in je geheugen, misschien is dit de enige hulp die u ze kunt bieden in zo’n wrede wereld.’
Rand vertrouwde me toe, ‘Mar, onthoud mijn naam’ … ‘ik word journalist.’
Rob
Rob Rosendahl schreef een reactie op het gedicht van Rand.
Hij schoot vol tijdens het voorlezen, het werd muisstil in de tuinkamer.
‘Terwijl ik je niet ken maar wel van je houd'
Toets ik mijn geluk van een droom
die niet klaagt, die vraagt te luisteren
En kom ik dichterbij, dan leer ik zien
dat samen nog steeds apart is
Want al zit je naast me
we leven in verschillen
we onderscheiden.
Het is weinig meer dan de stilte van onrust
Jij roept en ja, ik probeer in gesloten eenzaamheid
te begrijpen wat ik in de woorden lees die jij kiest.
Maar ieder woord is inferieur aan ieder woord
en inspireert slechts een waarheid
en boetseert mijn indruk die ontoereikend is.
Even ben ik stil, even maar
want ik ben niet sterk genoeg
te begrijpen wat jij voelt, wat wie ook voelt
Ik praat het weg, zo erg kan ik niet aan
en kijk door de spleten van mijn vermogen.
Ik vraag om beleving
Want te wonen in vrede beïnvloedt mijn klagen
beschadig ik jouw droom
en ontken ik wie ik ben, dan beticht ik jou
terwijl ik je niet ken
maar wel van je houd’.
Alle voordragers
Foto van alle voordragers in het plaatselijke Persbericht
Met de groeten van onze vrijwillige medewerker Jouk,;zij zorgde voor een aannemelijk deel van de gesponsorde lekkernijen. Dick maakte de overheerlijke tapas, hij is beschikbaar voor feestjes.
Volgend jaar vieren we ons 1e lustrum.
5 Jaar Interculturele High Tea met Poëzie, enig in zijn soort.
Nu al zin in. Dan ga ik Henrie uitnodigen!
Klik HIER voor alle biebverhalen