België schaft de centen af
Het stond op Teletekst: België schaft de 1 en 2 eurocenten af. Na Finland (2002) en Nederland (2004) het derde land in de Eurozone. Prijzen die eindigen op 1, 2, 6 of 7 cent worden naar beneden afgerond; die met een 3, 4, 8 of 9 naar boven. De regel geldt alleen voor contante betalingen. De afronding is van toepassing op het totaalbedrag en niet op afzonderlijke artikelen.
De Europese Commissie onderzoekt inmiddels de mogelijkheid om de 1 en 2 eurocenten af te schaffen. De EC wil weten of de kosten om de muntjes te maken nog opwegen tegen het gebruik.
Toen de Euro op 1 januari 2002 werd ingevoerd, kreeg iedereen een setje munten cadeau. Het zat in een sobere verpakking. In totaal 3.88 Euro.
Wij hebben het bewaard en nog teruggevonden ook.
Op de achterkant van het mapje staan de biljetten. Ook die van 100, 200 en 500 Euro. Biljetten, die je vrijwel nooit ziet en in het algemeen niet geaccepteerd worden.
Het biljet van € 200,--
Het was maandagochtend kwart over acht. Ik deed snel een boodschap bij mijn plaatselijke Albert Heijn. Voor mij bij de kassa moet een mevrouw drie euro en 35 cent afrekenen voor wat broodjes en een potje jam. Zij legt een biljet van 200 Euro neer.
De caissière kijkt hier nogal ongelukkig bij. 'Daar heb ik niet van terug', zegt zij. Als de mevrouw wat tegenstribbelt -'u hebt toch wel biljetten van 50 Euro in kas'- zegt het meisje achter de kassa, dat ze biljetten van 200 euro niet mag accepteren.
In de inmiddels steeds langer wordende rij, ontstaat enige commotie. Discussie. Meningsverschil. Allerlei argumenten pro en contra passeren.
"Zo'n biljet is toch een wettig betaalmiddel. Dat mag niet geweigerd worden".
"Ze kunnen natuurlijk niet controleren of het een vals biljet is''.
''Als ze van die grote biljetten in kas hebben, zijn ze interessanter voor overvallers''.
''Als je zo'n klein bedrag moet afrekenen is het idioot om met zo'n groot bedrag te willen betalen''.
Gedoe op de Azoren
Ik heb eens nagegaan of iemand de moeite heeft genomen om hierover een rechtszaak te beginnen, maar daar heb ik niets over kunnen vinden. Er is wel een soort consensus. Winkeliers mogen biljetten van 200 of 500 Euro weigeren. Ook biljetten van 100 of 50. Ze kunnen zelfs eisen dat er helemaal niet cash betaald wordt, maar dat men pint of zo. Het wordt dan wel aangeraden om dat duidelijk kenbaar te maken.
Ooit heb ik daar zelf wat moeilijkheden mee ondervonden. In februari 2002 ging ik voor de VPRO naar de Azoren, een Portugese eilandengroep in de Atlantische Oceaan. De Euro was net ingevoerd. Ik kreeg cash geld mee. 1500 Euro. Daar zaten drie biljetten van 200 en vijf biljetten van 100 tussen. Nu zou ik geweigerd hebben om daarmee op pad te gaan, maar omdat het hier een nieuw betaalmiddel betrof, vond ik het wel goed. Dat bleek niet zo verstandig. Ik huurde een auto en moest 300 Euro borg betalen. Geen probleem: één biljet van 200 en één van 100.
Maar de verhuurder weigerde om de biljetten aan te nemen. ''Ga maar naar de bank'', was zijn advies. Ik betaalde toen maar met een creditcard.
De volgende dag ging ik naar een bank, maar ook daar werden de biljetten geweigerd. Uiteindelijk heb ik ze weer mee naar huis genomen.
Gedoe in Zimbabwei
Nog gekker was het in Zimbabwe waar ik in 1995 was. Ditmaal was ik uitgerust met Amerikaanse dollars. Het begon met het hotel. Ik kocht daar wat in een winkeltje en wilde met een biljet van twintig dollar betalen.
De man achter de toonbank bekeek het biljet goed en zei dat hij het niet kon accepteren. Er zat namelijk een scheurtje in.
Ook toen ging ik naar een bank om die dollars te wisselen. Ieder papier werd grondig bekeken. Een scheurtje, een vouwtje, een andere ongerechtigheid, alles werd geweigerd.
Die dollarbiljetten zijn vaak wat ouder en een vouwtje zit er al snel in.
Niet meer dan twee biljetten van twintig dollar kwamen door de controle.
Het biljet van 100 biljoen dollar
Mijn bedrijf heeft toen geld op mijn rekening gestort en zo kon ik Zimbabwaanse dollars ontvangen. Die waren toen nog wel iets waard.
In 2015 zijn de Zimbabwaanse dollars verdwenen. De gierende inflatie onder het bewind van Mugabe had tot volstrekt krankzinnige situaties geleid. Uiteindelijk werd een biljet van 100 biljoen dollar gedrukt. Daar kon je nog geen ijsje voor kopen.
