DE ONEINDIGHEID

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Met woorden kom ik wel een heel eind, maar nimmer ver genoeg. Op den duur keren de woorden zich tegen je en ja: dan ben je in de vrije val geraakt. Niemand zal je ooit begrijpen en zelf snap je er ook geen hout meer van. Zie hier maar.
      Door een toeval kwam ik in een hotel aan zee. Twintig meter en dan hield het land op. Ik was alleen. Landsend was de naam. Ik zocht naar papier en begon te schrijven over het schrijnende gevoel dat oud zijn vaak inhoudt. Zag de beeldspraken; het vaste land voor de tijd die je al weer op de aarde hebt doorgebracht, de zee voor de ruimte die je na de dood betreedt. En dat je dicht bij de zee bent. Dat je die zee op je eentje in moet. Hier zijn de woorden op dat papier.

LANDSEND

Wanneer te gaan weet ik niet, maar voor me ligt de eeuwige tijd

Niet meer terug kunnen, dat is me ook wat

Altijd in die golven en wat daarachter

Ik weet dat het tij aan het keren is

En ik weet ook dat niet te willen weten

Waar zijn de woorden om dichter bij het geheim van leven en dood te komen. Ik heb ze niet. Zwijgen is nog het beste, maar dan blijft het papier leeg.
     
      Muziek.
Met muziek kom ik wel dichterbij. Casta Diva uit de opera Norma gezongen door Maria Callas….Ik zal er niet over schrijven, want dat gaat niet.

     
      Fotografie.
Kreeg deze week een foto toegestuurd. Ben er dagen van ondersteboven.
      Kan alleen een titel verzinnen: WAT REST.

    Foto: Alice van Kempen

Klik HIER voor alle Photosophieën