The Islands of Love

(Door Rolf Weijburg)

De Seychellen zijn een onafhankelijke eilanden republiek in de westelijke Indische Oceaan en het op 14 na kleinste land ter wereld. De 115 eilanden van de republiek liggen meer dan 1500 kilometer uit de Oost-Afrikaanse kust. 

      Uniek in de wereld want eilanden die zover in zee liggen zijn bijna altijd óf vulkanisch óf koraal. Een groot deel van de Seychellen bestaat echter uit graniet-eilanden. Ze worden dan ook nogal eens gezien als overblijfselen van een verloren continent.

Hoe het ook zij, de eilanden bleven tot in de 18^e eeuw onbewoond. Alleen piraten hadden ontdekt, dat deze groep paradijselijk mooie eilanden een perfecte plek was om zich te vestigen of in ieder geval om zich er schuil te houden.
      Later kwamen de Fransen en daarna de Engelsen. De Engelsen maakten de eilanden een Britse Kolonie. Er werden nederzettingen gesticht, slaven binnengehaald en bannelingen van elders uit het British Empire werden er opgeborgen. Over het algemeen echter konden de Seychellen tot ver in de twintigste eeuw rustig doorslapen.

JAMES MANCHAM

James Mancham werd in 1976 de eerste president van een onafhankelijk Seychelles en deze dichter-playboy zette het langzaam ontwakende paradijsje stevig op de kaart als een bestemming voor jetset en bon vivants, miljonairs en beautiful people, die er onder aanvoering van de president kwamen feesten tegen het exotische decor van een Bounty reclame.
      The Islands of Love noemde Mancham zijn paradijsje. Nog geen jaar later echter werd hij in een coup afgezet door France Albert René, een jonge advocaat en socialist die zich met Noord Koreaanse elite troepen omringde. De Seychellen veranderden van Bounty reclame naar een mengeling van James Bond, Kuifje, Maffia en Marx en werden voorgoed van hun onschuld beroofd.

PIRELLI KALENDER 

Het was maart 1986. Kenyan Airways vlucht KQ 452 was die ochtend op tijd vertrokken voor de bijna drie uur durende reis van Nairobi naar Mahé, het hoofdeiland van de Seychellen. We vlogen over de uitgestrekte Keniaanse savannen waarna de plotselinge witte streep van de stranden bij Malindi definitief een einde maakte aan het Afrikaanse continent.
       Ik zat aan het raampje en tuurde naar het eindeloze blauw van de Indische Oceaan.
Naast me zat Hans Feurer, een Zwitserse modefotograaf. Hans had een aantal jaren eerder grote faam bereikt met zijn foto’s voor de Pirelli Kalenders. Die foto’s waren allemaal gemaakt op de Seychellen en Hans was sindsdien vaak op de eilanden teruggeweest.
      “Fotografisch hoogtepunt vind ik de zachte in ronde vormen uitgesleten rotsen op de stranden van het eiland La Digue. Die rotsen zijn sensueel, erotisch bijna en lenen zich perfect voor seductive photography. Ik ga er nu ook weer heen. We gaan er een bikini-photoshoot doen voor het tijdschrift Vogue.”

“Goh,” zei ik, “ hoe kom je aan de modellen dan? Zijn dat Seychelse dames?”
“Welnee, ik heb mijn hele equipe modellen bij me. Tien dames.”

Mijn blik volgde zijn arm die een rondtrekkende beweging maakte en inderdaad: we waren omringd door ongekend vrouwelijk schoon.
      “De technische ploeg is al op de Seychellen. In principe hebben zij het voorbereidende werk al gedaan. Hotels, vervoer, locaties. Dat soort dingen. We schieten eerst een paar dagen op Mahé Island, dan steken we over naar La Digue.”

Klonk alsof Hans een leuke baan had.

We praatten verder. “Heb je nog handige tips voor me?”vroeg ik. “Ik heb een dag of tien op de Seychellen en wil behalve naar Mahé in ieder geval naar Praslin en La Digue.”
      “Waar ga je logeren op Mahé?”
      “Geen idee, ik zie wel. Niet te duur in ieder geval, ik moet een beetje oppassen met het geld.”

Hans keek bedenkelijk.
      “Weet je, het wordt steeds moeilijker om op een beperkt budget in de Seychellen te verblijven. De algemene tendens is dat men budget accommodatie eigenlijk wil uitbannen. De Seychellen moeten een exclusieve bestemming worden voor de rijkere toerist, A First Class Destination for First Class People, zo luidt de slogan. Het paradijs heeft zo zijn grenzen gekregen, zou je kunnen zeggen. De kleinere guesthouses krijgen steeds meer regels opgelegd waar ze steeds moeilijker aan kunnen voldoen. Iedere kamer verplicht een eigen badkamer en toilet bijvoorbeeld. Of een verplicht minimum aantal vierkante meters.
      Steeds meer goedkope guesthouses moeten daardoor afhaken. Er zijn er nog nauwelijks over en die zullen of snel duurder worden, of binnenkort moeten sluiten.”

Ai, dat werd lastig dan. Ik wilde na de Seychellen nog naar een hele rits andere eilanden in de Indische Oceaan, de Komoren, Madagascar, Réunion, Mauritius en Rodrigues, en dat kon alleen als ik een strak budget aanhield.
      “Ik denk dat één van mijn medewerkers die nu al daar is, misschien wel wat weet. We kunnen het hem straks wel vragen, ze komen ons ophalen op de luchthaven. Maar wat me meer zorgen baart is dat je een probleem bij de grenscontrôle zou kunnen krijgen. Je hebt geen visum nodig, maar je moet wél een hotelreservering overleggen als je het land binnenkomt …”
      “Maar ze kunnen toch niet eisen dat iedereen zomaar een hotel reservering op zak heeft? “ vroeg ik ongelovig.
      “Nou, dat kunnen ze hier echt wel. En als je geen reservering hebt, boeken ze je gewoon in een hotel en dat zal zeker niet het goedkoopste zijn!”

Ik was even stil. De modellen rondom ons waren als doornroosjes op elkaars schouders in slaap gevallen. Onder ons trok de Indische Oceaan ononderbroken voorbij.
      Hans stootte me aan.
“Weet je wat we doen? We maken je gewoon even onderdeel van mijn equipe! Ik “smokkel” je de grens over als, laten we zeggen, belichtingsman. Je vult dat in op je aankomstformulieren. Lighting technician, Feurer/ Vogue Party, Casuarina Beach Hotel, en loopt gewoon met ons mee!”

En zo geschiedde.

In de aankomsthal onder ruisende palmbomen waar ventilatoren aan de hoge plafonds een prettige bries veroorzaakten, schuifelde ik mee met Hans en zijn tien Beauties in de rij voor de Immigration-balie. Ik ben niet zo thuis in die wereld, maar misschien waren het wel wereldberoemde modellen, die me in een cordon van glimlachen en goddelijke lichamen langs de één en al hoffelijkheid uitstralende douanier het Seychelse paradijs binnenvoerden.

De man zág me nog niet eens toen hij mijn aankomstformulier aannam en mijn paspoort stempelde.

STEMPEL

Buiten stonden vier open jeeps op ons te wachten.
      “Rij maar mee. We gaan eerst naar het Casuarina, dan zien we wel weer verder.”, zei Hans terwijl we de bagage in de jeeps laadden en instapten.
We reden over smalle weggetjes onder een dak van palmbomen, links knabbelde de Indische Oceaan aan de parelwitte stranden.
      Op de achterbank lachten drie schoonheden, hun lange haren golvend in de zwoele slipstream van het geluk.

Het leek er op dat ik eindelijk het paradijs had bereikt.

Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld

Klik HIER voor alle afleveringen