Slap & racistisch
Er was bij de voetbalclub Vitesse een BoBo die dreigde te zeggen dat sport & politiek niets met elkaar te maken hebben. Maar hij bedacht zich nog net op tijd.
Hun Israëlische voetballer Dan Mori was niet welkom in de Verenigde Arabische Emiraten en moest gewoon thuis blijven in Arnhem, want de club was commerciële verplichtingen aangegaan. Dat dit slap, discriminatoir en racistisch was werd in alle toonaarden ontkend.
De verontwaardigde reactie van diverse politici was overigens ook hypocriet. Zij hebben er nooit voor gepleit om de diplomatieke banden met bijvoorbeeld de VAE te verbreken. En Israël zelf speelt ook een soort dubbele rol.
Zes jaar geleden schreef ik al eens een stukje over deze problematiek. Dat bericht is vandaag druk bekeken en daarom herhaal ik het nog een keer.
Een soort niet-joodverklaring
In 1979 ging ik voor het eerst van mijn leven naar Israël. Er waren mensen, die mij waarschuwden: Laat je paspoort daar niet stempelen, want als dat wel gebeurt kom je een aantal andere landen niet meer in.
De waarschuwing was overbodig, want bij de douane bleek dat er geen stempeltjes in paspoorten werden gezet. Kennelijk was dat toen al een bewust beleid ingegeven door bepaalde ervaringen.
Tussen 1970 en '80 van de vorige eeuw was er in Nederland opwinding over de zogeheten niet-joodverklaring. Zakenlieden en soms ook journalisten moesten verklaren dat ze geen jood waren als ze naar een aantal Islamitische landen in het Midden Oosten en Azië wilden. Als ze dat principieel weigerden kregen ze geen visum.
Er waren Nederlandse bedrijven die hier volop aan meewerkten
Gisteren plaatste ik bij mijnbijdrage Audio 52 een visum voor Irak, dat ik in 1981 kreeg. Hierboven een uitvergroting.
Het was me nooit zo opgevallen, maar nu zag ik dat daar staat dat het visum niet geldig is, als er in het paspoort een verwijzing naar Israël staat.
VIJANDSTATEN
Geldt dat anno 2008 nog steeds?
Nou en of.
Een Nederlander met een link in zijn paspoort naar Israël komt de volgende landen niet in.
Iran, Irak, Koeweit, Libië , Saudi Arabië , Soedan, Syrië en Jemen.
Voor inwoners van Israël is het nog veel erger.
Iemand met een Israëlisch paspoort komt in principe de volgende landen niet in: (Hoewel er soms uitzonderingen worden gemaakt)
Algerije, Bangladesh, Brunei, Djibouti, Koeweit, Irak, Iran, Libanon, Libië , Maleisië , Pakistan, Saudi Arabië , Somalië , Soedan, Syrië , Verenigde Arabische Emiraten en Jemen.
Overigens heeft Israël zelf ook in 1954 een aantal landen tot vijandstaten bestempeld. Bezitters van een Israëlisch paspoort hebben een speciale vergunning nodig om een visum te mogen aanvragen voor Libanon, Syrië, Saudi Arabië, Irak en Jemen.
In 2007 kwam Iran erbij. In april dit jaar is een voorstel gelanceerd om daar ook nog Pakistan, Afghanistan, Soedan en Gaza-strook aan toe te voegen.
Om eventuele moeilijkheden op dit gebied te voorkomen is het in een paar landen mogelijk om twee paspoorten te verwerven. Dat zijn Groot Brittannië, Australië, Nederland, Duitsland, Oostenrijk en de Verenigde Staten.
U merkt het.
De krankzinnigheid in deze wereld wordt deels verklaard uit stempeltjes.
Anne Frid de Vries;, Een Nederlander die in Israël woont (te gast 14) tekent hierbij het volgende aan:
Beste Ronald,
Een collega van mij keerde recentelijk terug van een dienstreis en was bij het inchecken in London voor een vlucht naar Tel Aviv getuige van het feit dat een passagier de veiligheidscontrole niet doorkwam, kennelijk omdat hij een Iraans stempel in zijn paspoort had staan.
In die tijd had ik nog geen Israëlisch paspoort en reisde ik met mijn Nederlands paspoort waarin ik een duidelijke serie stempels had die aantoonden dat ik een visum had en een verblijfsvergunning en een werkvergunning. (En behalve Israëlische stempels had ik geloof ik nog een visum voor India erin staan)
Desalniettemin werd ik door de veiligheidscontrole uit de rij geplukt en mocht ik om drie uur 's nachts, in transit, komen uitleggen wie ik was, waar ik vandaan kwam, waarom ik Hebreeuws sprak, in Israël woonde en werkte, maar geen Israëli was.
Deze ervaring kwam voornamelijk neer op een heel kort gesprek en vervolgens heel lang wachten.
En daarna wachten, wachten, wachten. Vragen stellen en geen antwoorden krijgen.
Uiteindelijk mocht ik in de laatste minuut nog het vliegtuig bestijgen.